Moja siostra stwierdziła, że w ogóle o niej nie piszę.
– Dobrze, Emi, napiszę o tobie cały wpis! –
– Kiedy? – Jakto kiedy, w marcu! Przecież na urodziny, no nie…? Mojej siostrze nie spodobał się ten pomysł i od kilkunastu dni pyta mnie albo o to, kiedy napiszę wpis, albo kiedy jej wyślę linki do naszych starszych, wspólnie nagrywanych, postów.
– Gdzie jest mój link? –
– Emiiiilaaaaa… Wyślę ci link! –
– Ale miałaś napisać, napisz! –
– Napiszę o różnych rzeczach, o tobie też. –
– Jutro. –
– Jutro nie mogę, mam studia. –
– Ale ty nie musisz jeździć na studia. –
– Jakto nie? –
– Nie musisz. Jesteśdorosła i możesz decydować o swojej edukacji. –
– OK, ale jutro mam fajne wykłady! –
– To w piątek. –
– W piątek nie mogę, bo jadę do Warszawy. –
– W taki mrazie wypadasz z tego łóżka! –
– Nie wykopuj mnie z tego łóżka, to moje łóżko! –
– To możesz sobie w nim spać w piątek, jak będziesz jechała do Warszaaawyyyy… –
Ten uroczy dialog prowadziłam z moją siostrą w środę wieczorem, a cała rozmowa odbywała się, nie wiedzieć czemu, w języku angielskim. Nasz poziom w tamtym momencie określiłabym jako youtube English, niby są błędy, ale każdy powinien zrozumieć. Także widzisz, Czytelniku, rozpocznę od Emilii, bo inaczej wykopią mnie z własnego łóżka, to raz, a dwa, te rzeczy są warte uwiecznienia.
No fakt, na studiach jestem. Od miesiąca, tak w sumie, dlatego warto chyba się tu odezwać na ten temat. Moja siostra ma rację, jestem dorosła i decyduję o edukacji. W studiach piękne jest to, że czasem może nastąpić dzień, w którym nasze serce, nasz mózg, ogólnie cały nasz organizm powie: NIE. NIE i już. I możemy nie iść. Oczywiście, jak nie przekroczymy limitu nieusprawiedliwionych nieobecności, no bo to jednak nie byłoby ładnie.
Ładnie natomiast prezentuje się nasz plan zajęć, jak na razie mam trzy dni robocze w tygodniu, a co jeszcze szczęśliwsze, akurat wolny jest piątek i poniedziałek. Czyli, że wreszcie dożyłam momentu, w którym weekend jest dłuższy od tygodnia pracy. No żyć, nie umierać!
Z tym, że ostatnio, to trochę umierać, konkretnie, to ze zmęczenia, bo mi się rozregulował rytm snu. No ale dajże spokój, czytelniku, jak się ma zajęcia we wszelkich godzinach, raz normalnie, raz zdalnie, tu papiery, tu robota, to akurat wieczorem / w pierwszej części nocy człowiek ma wreszcie czas, żeby porozmawiać, popisać z ludźmi, posłuchać muzyki, po… Potem jest trudniej, bo trzeba być na ósmą na wykładzie, z filozofii na przykład. O tej godzinie właśnie to mam w umyśle, filozofię z elementami logiki.
Ale OK, uczę się pilnie, przez całe ranki… Dobrze dobrze, spokojnie, wieczory też, niedługo będę kończyć przed 18. Za to za czytanki dużo bym dała, a raczej całe elektroniczne wersje podręczników, w dostępnym PDFie najlepiej. Już się stęskniłam za staraniem się o materiały w dostępnej formie. Za to strona do głosowania, używana na podstawach psychologii, jest całkowicie dostępna, lubię to.
To w ogóle jest jeden z lepszych wykładów, te podstawy psychologii. Kto kiedykolwiek był na studiach wie, że pierwszy rok składa się głównie z początków podstaw, elementów ogólnych wybranych zagadnień i wstępu do wstępu. No więc podstawy psychologii spoko, podstawy anatomii już trudniej, a filozofia z elementami logiki namnożyła mi ostatnio trochę bytów czysto-myślnych… NIE, nie ja to wymyśliłam, Platon to zrobił. Bardzo mi się podoba historia wychowania. MNIE. HISTORIA. To sobie imaginuj, Czytelniku Drogi, jaki to musi być dobry wykład!
Będąc przy wykładach, ja myślałam, że w pendolino jest mało miejsca do życia na jednego człowieka. Wycofuję to, tam jest luksusowo dużo miejsca w porównaniu do miejsc na auli. Stoliczek, krzesełko, człowiek nie wie, co rozłożyć najpierw, w ręku kurtka, plecak, kanapka, w moim przypadku laska…
– Postawić ci tu kawę? – Koleżanka z grupy uprzejmie przytrzymała mi kubek podczas rozładunku.
– Nieeee… – Zaprotestowałam słabo i, jak się okazało, nawet nie potrzebnie, bo moja towarzyszka niedoli doszła do podobnych wniosków.
– Faktycznie, zły pomysł! Przecież, jak gdzieśtu ci ją postawię, to i tak ją wywalisz, bo nie będziesz wiedzieć, gdzie postawiłam. To ja poczekam. – Boże, dzięki Ci za takich ludzi w grupie. Ja tę wdzięczność nawet wyraziłam na głos, że tacy wobec mnie są… no nie wiem, normalni? Nie obawiają się do mnie mówić tylko dlatego, że mam, jakby to ująć, troszkę mniejszy dostęp do slajdów na rzutnikach…
– Bo widzisz, ja pomyślałam, że to musi być dla ciebie męczące, takie dziwne mówienie, żeby może nie urazić, żeby nic nie powiedzieć… no kurcze, jakbyś nie wiedziała, że nie widzisz! – To ta sama koleżanka powiedziała, bardzo słuszne spostrzeżenie, moja droga.
A jak z tym niewidzeniem w końcu jest? Jeśli ktoś dopiero zaczyna czytać tego bloga, to nie wie, że od paru wpisów wspominałam o, ujmijmy to delikatnie, lekkim stresie związanym z rozpoczęciem nauki. Do zwyczajnego zdenerwowania studiami dochodzi u mnie jeszcze to, że nigdy nie wiadomo, jak nowe środowisko zareaguje na niepełnosprawność. Tak, ja wiem, ja poszłam na pedagogikę specjalną, trudno, żeby na ten kierunek szli ludzie, którzy mają problem z niepełnosprawnymi, no nie? Ale wcale nie trzeba mieć problemu, żeby odczuć obawę albo cokolwiek tam się odczuwa w takich sytuacjach. Z braku lepszego pomysłu uznałam, że po prostu zachowam się tak, jakby to było normalne. No bo w sumie, jakby nie patrzeć, jest. Dla mnie jest. Ja używam czytnika ekranu, więc nie wiem, co na zdjęciu. Zeskanuję sobie, a jak się nie uda, poproszę o pomoc. Ktoś pomoże z tym zdjęciem, ja chętnie pomogę z angielskim, albo wyślę notatki, jak mi jakieś sensowne wyjdą. Jeżeli ktokolwiek z mojej grupy to czyta, bardzo wam dziękuję za to, że jestem człowiekiem, a nie kosmitą, którego należy się bać.
Jasne, że tęsknię za brakiem rzutników, za tym, że były czasy, kiedy ogarniałam budynek, w którym się uczyłam, za tym, że rozmawiam z ludźmi i od razu wiem, jak mają na imię… Tak, to mnie jeszcze będzie długo dotykać, męczyć, będę się tego obawiać… Ale świadomość, że moja grupa jest faktycznie moją grupą, nie jestem poza, jest bardzo dobra.
Poza tym, mamy wspólnie więcej rzeczy, których należy się bać, tę anatomię na przykład. Albo wybrane zagadnienia prawa, z tym ostatnim mam problem, bo jest zdalny, ja tak nie umiem pracować!
A propos pracy, fundacja trwa. Tyle powiem. A z tym trwaniem wiążą się, oczywiście, pewne obowiązki.
– Juli, jak się idzie na ten PKS? –
– A ja nie wiem, ja tu nie byłam. –
– Ahaaaa, czekaj, ja też nie! – Zachodni dworzec nas nie pokonał, dotarłyśmy na miejsce, ale co się przy tym nazwiedzałyśmy stanowisk, to nasze. I jeszcze dialogi z ludźmi, nie zapominajmy o nich.
– Ale wy tak zupełnie nie widzicie? –
– No tak, zupełnie. –
– NIC?! –
– A no nic. –
– Eeee no, nieeee… Przed Bogiem mówisz? –
– Hmmm, no tak! –
– To ja myślałem, że coś widzisz. –
– Chyba sercem, proszę pana. –
– Nieeee, sercem, to raczej nic… – Nie wiem, czy mówił o moim sercu, czy o własnym… Po mnie jakoś było widać brak uczuć ludzkich, czy jak? To przecież było jeszcze przed jazdą PKSem!
Jak będę sławna i bogata, to wszędzie mnie będąwozićNIE PKSem.
Sławna i bogata może i nie będę, ale ostatnio trochę się tak poczułam. Story time.
Od lipca biorę udział w projekcie, który dotyczy dostępności sprzętu i programów do produkcji muzyki dla ludzi z problemami ze wzrokiem. Wypowiadali się niewidomi i słabowidzący producenci i dźwiękowcy o ile rozumiem. W tym wypowiedziałam się ja, dwa razy w lipcu miałam takie sesje, a raz wzięłam udział w ich podcaście, to z kolei wrzesień. Po otrzymaniu zapytania, czy wezmę udział w podsumowaniu projektu w listopadzie, zgodziłam sięchętnie, bo i ludzie fajni, i projekt. Ostrzegłam tylko, że wszystko fajnie, spoko, ale ja zaczęłam studia, to raz, więc nie wiem, jak z czasem, a dwa, troszkę mnie nie stać na wyjazd do Londynu, gdzie odbywa się to wydarzenie. Jest hybrydowe na szczęście, i osobiście można być, i online, no to czy ja bym mogła się wypowiedzieć online i czy to nie problem. Odpisali. Pewnie, że nie problem online, a tak poza tym, to oni nie wiedzą, czy mogą załatwić mi lot i kwaterę, ale chętnie sprawdzą. O, czekaj, to zmienia postać rzeczy, to sprawdzajcie na zdrowie! Niezbyt chciałam się nastawiać, uznałam, że, jak nie będą mogli, to chociaż będę miała pretekst do wyrobienia paszportu… I wiesz, Czytelniku, za 3 tygodnie lecę do Londynu. 🙂 A na lotnisku przywita mnie tłum dziennikarzy… z kwiatami… Nie no, tak serio, to pewnie tylko deszcz. Nie prezentów ani pieniędzy, taki zwykły, londyński. Postaram się nawet zrobićrelację, no bo to jednak wydarzenie. W ten sposób, to ja mogę pracować. 😉 Muszę tylko zobaczyć, jakie teraz dopuszczająwielkości bagażu, bo jak znam wymogi różnych linii lotniczych, to do tej torebki zmieszczą mi się dwie koszulki, spodnie, szczotka do zębów i ręcznik. Laptopa jeszcze muszę zabrać, dobra, to nie zabieramy ręcznika, jak coś, się kupi na miejscu. Wiecie może, gdzie w Londynie dostanę… Ej, a słuchawki gdzie spakować? Jezu, znowu jak pakowanie przy końcu roku! Dlaczego?! Sylwia, pomocy!
Jak już jesteśmy przy pomocy, ostatnio wykształciła się u mnie i Emili forma współpracy polegająca na tym, że ona jest przewodnikiem, a ja dorosłym opiekunem i w ten sposób chodzimy np. na koncerty. To tak przy okazji sprzętów do tworzenia muzyki. Ostatnio np. byłam z nią na koncercie kogoś, kogo absolutnie nie znałam, to ona musiała mnie wprowadzać w historię. Całkiem zabawnie zaczyna być już w kolejce, zwłaszcza, że kolejka jest tak długa, że stojący na końcu ludzie, mam wrażenie, nie zawsze wiedzą, co tam na początku właściwie jest. Wewnątrz lokalu natomiast okazało się, że naszym ulubionym zajęciem jest wyszukiwanie takich miejsc, żeby dało się jednocześnie patrzeć i siedzieć. Ja byłam bardzo zmęczona, EMilę bolał brzuch i obie byłyśmy jakieś takie niezbyt rozentuzjazmowane, do momentu, kiedy:
– Majaaaa, idziemy kupić kazoo! – Stwierdziła Emila, podnosząc się z podłogi.
– Cooo, żartujesz? A są? To czekaj, to ja też chcę! – Okazało się, że nie działa nam aplikacja banku, w skutek czego mamy jedno ,wspólne kazoo. Nasi rodzice mają dość ciekawe życie. Spodziewają się, że wrócimy, opowiadając o wokaliście i jego gitarze, a zamiast tego, po powrocie, ja z dumą opowiadam, na co wydałyśmy te samotne dwie dychy, podczas gdy Emila wygrywa… Wygrywa? Wyśpiewuje? Czy co to tam się robi na kazoo, o ile pamiętam, careless whisper.
A propos wykonawców, Misha usłyszał AJR. Nie ma za co. 🙂 Nie znałeś ich, a teraz słyszysz ich piosenki w dźwiękach metra. I z kim ja mam takie dziwne rozkminy mieć, jak nie z tobą? Ciekawe, czy to się leczy, no nie?
Na koncercie AJR też ostatnio byłam, to jest nie po realizatorsku głośne, ale zawsze jest warto. To jest zespół, który na pierwszej płycie wspomniał o protoolsie, drugą płytę nazwał "the click" i przynajmniej w dwóch piosenkach metronom występuje, jako równorzędny instrument, na płycie trzeciej umieścił piosenkę o przeprowadzce z rodzinnego domu z prośbą, żeby może jednak nie wyrzucali lego, a na ostatnio wydanym albumie w jednej piosence występuje facet, który jest głosem nowoyorskiego metra. Jak ja mam ich nie kochać? Jedyne czego żałuję, to, że nie wyszli rozdać autografów po koncercie. I jak oni się teraz dowiedzą, że też używam protoolsa?
Właśnie, muszę poogarniać parę rzeczy muzycznych, w pro toolsie i poza nim. Poinstalować wtyczki, pograć, generalnie zasłużyć na ten Londyn. Ehhhhh… a miałam się uczyć… Ale do czwartku jeszcze trochę czasu… Jak w takich warunkach skupić się na studiach? A skupić się jednak trzeba, miesiąc temu świętowałam z Zuzią Human jej obroniony licencjat, swoją drogą dzięki za zaproszenie, Zuzu, a ja co? A ja siedzę i tiktoki oglądam. :d
Kończę, idę nie pracować.
Życzę Nam naprawdę dobrze.
ja – Majka
PS: No nie, bez tej piosenki nie da rady, proszę bardzo.