Miesiąc: styczeń 2018

Witajcie!
Już dawno miałam napisać, ale tak się zbierałam, zbierałam i nie mogłam. Chciałam napisać jeden, nieco dłuższy wpis, opisujący, co właściwie robiłam przez większość ferii. Po napisaniu tej części jednak, uznałam, że lepiej będzie to rozdzielić na dwa wpisy.
W tym wpisie możemy zacząć od poniedziałku, oczywiście tego poprzedniego. No więc… NIE ZACZYNA SIĘ ZDANIA… Jezu! W poniedziałek, to był chyba piętnasty stycznia, byłam w Laskach. Pojechałyśmy z mamą do Warszawy, a ja pojechałam dalej, do Lasek. Wniosek numer jeden, na Młocinach mają dobre hotdogi! 🙂 Wniosek drugi, zbłądziłam. Rzecz jasna nie po drodze do Lasek (spokojnie, Mamo), bo tę trasę znam bardzo dobrze. Zbłądziłam w nieco innym sensie. Znaczy… zeszłam na złą drogę. Uznałam tak ja, Klaudia i pani Ela. Dlaczego? Oj, długo by wymieniać.
Po pierwsze, kiedy przyszłam do szkoły muzycznej, bo taki był cel moich odwiedzin tym razem, to od razu napotkałam pierwszą przeszkodę, mianowicie radę pedagogiczną. No ale co tam, pani Beata (dyrektorka szkoły) witała się ze mną po drodze, dyrektorka ośrodka i pani psycholog również. Mignęło jeszcze parę znajomych twarzy i drzwi się zamknęły. Nie chcąc podsłuchiwać tajnej konferencji… kogo ja oszukuję, jasne, że zawsze byłam ciekawa, co tam się odbywa, ale przecież nie będę podsłuchiwać, zwłaszcza, że tam jest szyba w drzwiach. Nie chcąc więc podsłuchiwać w zaistniałych warunkach, pokręciłam się trochę po budynku, zawsze lubiłam ten budynek, przy okazji umawiając się z Klaudią, że ona potem przyjdzie. Później, kiedy rada już się skończyła, ja rozpoczęłam dzieło zniszczenia. Mianowicie. Najpierw spotkałam się z koleżanką Nikolą, która miała aktualnie zespół kameralny. Zespół jest wręcz bardzo kameralny, tylko ona i nauczyciel. Pan Grzegorz uczy w naszej szkole przeróżnych rzeczy, mnie akurat przez rok uczył akompaniamentu. Podziwiam go bardzo, równie bardzo współczując. Kto mnie kiedykolwiek próbował namówić do ćwiczenia czegokolwiek, doskonale wie, dlaczego. No więc ja weszłam do nich, na tę lekcję… wiadomo, nie ma to, jak rozwalić koleżance pół lekcji… i zaczęłam sobie z panem rozmawiać. Zeszło nam się trochę, bo i o muzyce w ogóle, i o studiach realizacji, i o programach do realizacji… Dygresja, mieliście kiedyś tak, że mówiliście do dorosłych na ty, nie mając o tym zielonego pojęcia? Koniec dygresji: bo ja miałam! A zorientowałam się do prawdy niezwykle późno. :p Przeprosiłam, pan powiedział, że nic się nie stało, co do reszty pomieszało mi w głowie. Dla bezpieczeństwa więc w dalszej części dnia tytułowałam go panem, profesorem, nauczycielem dobrym i różnymi innymi nazwami, które okazywały niezmierny mój do niego szacunek, co wywoływało niezmierną wesołość zarówno moją, jak i pana profesora. Kiedy już wyszłam z, podkreślam: NIE MOJEJ, lekcji… a jakże, wbiłam się na następną! Pani Beata coś robiła, jej uczeń cośrobił, ogólny rozgardiasz, czemu więc by nie pogadać. Rozmowa przeniosła się do pokoju nauczycielskiego, dostałam herbaty… to wcale nie jest tak, że ja jestem specjalnie traktowana! W Laskach szkoła muzyczna znajduje się dokładnie z drugiej strony ośrodka, kiedy mieszka się w internacie dziewcząt. Nic więc dziwnego, że często, kiedy miałyśmy między jednymi a drugimi zajęciami przerwę około półgodzinną, nie chciało nam się wracać do internatu, tylko po to, żeby zaraz znów wyruszać w daleką podróż. I właśnie wtedy pomocną dłoń podawała pani Ela, nieoceniona nie tylko w sprawach administracyjnych, ale też wtedy, kiedy człowiekowi ciemno, zimno, do domu daleko i źle. Wracając do mojej wizyty, dostałam gorącej herbaty, dostałam ciastka, które zostały z rady pedagogicznej. Uznałyśmy przy okazji, że tak jak Scarlett O'hara jadła przed balem, bo na balu jej nie dadzą, tak ja jem wtedy, kiedy bal się już skończy. W laskach dwa dni wcześniej była studniówka, doszłyśmy więc do wniosku, że oni tak jakby z rozpędu, krokiem poloneza, ze studniówki przeszli od razu na rady pedagogiczne. A ciastka zostały… no nic. Klaudi zjawiła się mniej więcej w tym momencie, co spowodowało u mnie wybuch radości połączony z niezwykle wartkim i nieuporządkowanym potokiem słów, które zaczęłam z siebie wyrzucać. Jest to objaw nam znany i całkowicie normalny. Klaudia również dostała herbaty, a ja, całkowicie odruchowo, poinformowałam ją, że może sobie wziąć ciastko. To NIE były moje ciastka, no ale co tam?
A, byłabym zapomniała. Gdzieś pomiędzy rozmową z panią Beatą, a tymi wszystkimi ciastkami, zeszłam na dół, żeby się zobaczyć z moim nauczycielem perkusji z Lasek. Bardzo miło jest, kiedy twój pierwszy nauczyciel mówi, że jak grasz Takie rzeczy, to już musi być dobrze.
Wracając do chronologicznego przebiegu wydarzeń, kiedy Klaudia poszła na flet, ja ponadrabiałam zaległości w rozmowie jeszcze z kilkoma osobami, a kiedy Klaudia skończyła flet, od razu przyczepiłam się do niej znowu. Nie było to złośliwe z mojej strony, po prostu wraz z niąwybierałam się na jej lekcję gitary. Z Pawłem, jej niezwykłym nauczycielem i naszym niezawodnym opiekunem obu zespołów, przywitałam się już wcześniej. Na lekcji jednak było więcej czasu, żeby pogadać. Dowiedziałam się również, że w nagrywaniu jednej z piosenek zespołu, w którym Paweł gra, wziął udział nasz laskowski chór. Jestem dumna, będziemy sławni! No… może niekoniecznie tak od razu, ale…

Podsumowując, przeszkodziłam w spokojnym przebiegu rady pedagogicznej, rozwaliłam Nikoli lekcję, mówiłam do jednego nauczyciela na ty, nie mając o tym najmniejszego pojęcia, przeszkodziłam jeszcze w jednej lekcji, potem jeszcze w następnej, a na koniec częstowałam nie swojąherbatą i nie swoimi ciastkami. Fajnie, co?
Podpisano: niezwykle uprzejma i dobrze wychowana
ja – Majka

Siemanko!
Jak już niektórzy wiedzą, na ostatni weekend pojechałam do Dawida. Dawid o tym wpis napisał, owszem, czemu nie, tylko on napisał o rozstaniach i że to źle. Mówię tak, jakbym sama nie miała takich momentów, jasne, że mam i nie chcę mówić, że nie. Jasne, że słabo, że widzieliśmy się dość krótko itd. Ale, postanowiłam nieco zmienić atmosferę i opowiedzieć, co tam się właściwie działo.

Zaczęło się w ogóle od tego, że ja musiałam do tego całego przedsięwzięcia przekonać moich rodziców. I tu dzięki dla nich, że się zgodzili, no bo jednak wcześniej tak daleko sama nie jeździłam. Okazało się również, że podróż przeszła całkowicie bezboleśnie, żadnych problemów, miejsce znaleźliśmy, tata, który mi z rzeczami pomagał, zdążył wysiąść i ogólnie nic nieprzewidzianego się nie zdarzyło.
Cóż tam dalej? Pojechałam do Dawida. No i się zaczęło, no bo ogólnie, to my się wybitnie rzadko widzimy. Więc, jak zaczęliśmy gadać, to w sumie skończyliśmy, jak wyjechałam. W piątek naszym ulubionym zajęciem była gra w kostkę. Jeśli ktoś nie wie, o co w grze chodzi, zapraszam do przeczytania jej zasad, również na tym blogu. 🙂 Ogólnie forma prawdy i wyzwania z różnymi wariantami. No więc pozadawaliśmy sobie kilka różnych pytań, co było rzeczą zabawną, bo Dawid zastanawiał się dłużej nad pytaniami, niż odpowiedziami, a ja go próbowałam przekonać, że nic się nie stanie, jak zapyta o coś bardziej osobistego, niż np. to, co jadłam na śniadanie. A propos, on, w piątek wieczorem, nie pamiętał, co jadł w piątek rano! Jak to możliwe? xddd.
Teraz się tak zaczęłam zastanawiać i powiem wam, że nie pamiętam dokładnie, co my robiliśmy. Dużo opowiedzieć się nie da z tego prostego powodu, że większość spotkania, to były rozmowy na przeróżne tematy. Ale czekajcie, wiem. W sobotę zrobiliśmy nagranie na bloga Dawida, w nagraniu najpierw Dawid opowiada, co robiliśmy i co będziemy robić, a potem ja bawię się, bo inaczej nie można tego określić, jego keyboardem. On ma bardzo fajny klawisz, Dawid ma znaczy się, no i ten keyboard / klawisz ma tryb z przeróżnymi bębnami, bębenkami i efektami, w tym dźwięki, które mi przypominały jakieś lasery, czy coś. Z tego powodu, kiedy pierwszy raz odwiedziłam Dawida, znalazłam sobie wybitnie inteligentną zabawę, mianowicie włączałam lasery i cieszyłam się: jeeeejjjjjjj, i padł kolejny kosmita! Ta nieistniejąca gra video zajęła mi chwilę, do puki nie zorientowałam się, że przy tych efektach można też normalne beaty robić, za co niezwłocznie się zabrałam. Na końcu zagrałam na fortepianie "wlazł kotek na płotek", ponieważ kolega prosił. To wybitnie pokazuje poziom nie tylko mojej dojrzałości, ale też poziom umiejętności, nie uważacie? :p
Przechodząc do dalszej części dnia, zajmowaliśmy się z Dawidem wszystkim, od przeglądania internetu, poprzez pokazywanie sobie nagrań z różnych artystycznych wydarzeń, w których braliśmy udział, a kończąc na nieco poważniejszym zajęciu się keyboardem, tym razem jego możliwościami… yyyyyy, no wiecie, muzycznymi. 😉
Wieczorem mieliśmy święto, ponieważ ja spełniłam moją obietnicę. Obiecałam, że obejrzę "gwiezdne wojny". I obejrzałam. I wiecie co? Zwariowałam natychmiast, po powrocie od razu wynalazłam z audiodeskrybcją, nauczyłam się cytatów i uznaliśmy z Dawidem, że moja babcia jest jedi, ponieważ ma jakieś dziwne moce. Tutaj wielkie podziękowania dla taty Dawida, który zgodził się z nami obejrzeć i nam opowiadać, cóż takiego się dzieje. I to był strzał w dziesiątkę.
Ja, do Dawida: ty patrz, jemu mają midichloriany coś mówić? One do niego mówią? Bo mu głosy powiedziały… on słyszy głosy.
Tata Dawida, do mnie: o, a to do ciebie też mówią jakieś głosy?
Ja: Yyyyyyy, tak, proszę pana, przynajmniej tak mówi mój lekarz.
Tata: Tak? Hmmmmm… może jemu to powiedziały jego midichloriany.
Uznaliśmy, że tak, na pewno. Poza tym, Dawid wyjaśnił ewenement tego, że moja babcia w niewyjaśniony sposób psuje różne elektroniczne urządzenia samąswoją obecnością w ich pobliżu. Po prostu babcia ma moc! Jest jedi! Ciekawe, co jej mówią jej midichloriany.
Wracając do mojej wizyty u Dawida, w niedzielę byliśmy w kościele, a tam grały dzieci ze szkoły muzycznej, więc też było to pewnym urozmaiceniem mszy. Jeszcze nie byłam na takiej mszy, a wiem, że u nas też się tak czasami robi.
A, no i jeszcze! Po powrocie z kościoła, możę w nadzieji, że jużsię o moje bezpieczeństwo pomodliłam, Dawid zabrał mnie do swojej pracowni.
Dialog 1.
– Dawid, a to, co to jest? –
– A to…? To jest paliwo. – odparł Dawid, a potem zastanowił się i kichnął. Potem zaczął się ze mnie okropnie śmiać, bo uwierzcie mi, że jak trzymacie pojemnik z paliwem rakietowym i słyszycie nagły, głośny dźwięk, to nie zachowujecie się normalnie.
– Dawid, a jak się to… no nie wiem, przewróci? Upuści? To co się stanie? – Dawid uderza butelką w stół.
– O, widzisz? Chyba nic sięnie stanie! –
Dialog 2:
– Dawid, a to? –
– Toooo jest taka substancja chemiczna, ona reaguje z siarką i dużo łatwiej się różne rzeczy zapalają. Używamy jej na przykład do… yyyyyyy, do rozpalania grilla? – Nie no, żart. Ale zapłonników tak. :p
Dialog 3:
– Maju, trzymaj, ale nie naciskaj tego pod żadnym pozorem! –
– A czemu, co to jest? –
– To? TO taki bardzo silny utleniacz. – W skrócie mówiąc, ma tam takie coś, co sprawia, że drewno pali się z własnej nieprzymuszonej woli. Bez zapałek. Bez niczego w sumie, tak po prostu. Ssssssssssssss… i nie ma.
Widziałam również rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrakietę! W częściach, ale jednak.

Podsumowując i dodając to, czego jeszcze nie mówiłam. Posiłki bardzo smaczne, spało mi się dobrze, nigdy mi nie było zimno, wręcz przeciwnie, gorąco, oni mają
ogrzewaną podłogę… ogólnie super. 🙂 A, no i rozmowy z mamą Dawida o literaturze, bezcenne! I taka ciekawostka, nie wiadomo dlaczego, oboje budziliśmy się równocześnie, o 7:30 rano. Dziwne, do prawdy, dziwne.
Pozdrawiam serdecznie Dawida i przekazuję pozdrowienia dla moich kosmitów. A może to midichloriany? Pamiętaj, Dawidzie, ta waluta MOŻE być!

Kończąc wpis pozdrawiam ja – Majka

Dawno, dawno temu, podczas pewnego pięknego Bożego Narodzenia święty Mikołaj przygotowywał się właśnie do swojej corocznej podróży po świecie. Jednak od samego poranka wszędzie piętrzyły się same problemy…
Czworo elfów zachorowało, a zastępcy nie produkowali zabawek tak szybko, więc Mikołaj zaczął podejrzewać, że może nie zdążyć…
Następnie żona Mikołaja oświadczyła mu, ze jej Mama ma zamiar wkrótce ich odwiedzić, co bardzo zdenerwowało, a nawet wyprowadziło z równowagi świętego Mikołaja.
Na domiar złego, kiedy poszedł zaprzęgać renifery, okazało się, ze trzy z nich są w zaawansowanej ciąży, a dwa inne zwiały – Bóg jeden wie, dokąd. Święty Mikołaj zdenerwował się jeszcze bardziej…
Kiedy zaczął pakować sanie, jedna z płóz złamała się. Worek runął na ziemię, a zabawki rozsypały się dookoła. Wkurzony Mikołaj postanowił wrócić do domu na kawę i szklaneczkę whisky. Kiedy jednak otworzył barek, okazało się, ze elfy ukryły cały alkohol i nic nie było do wypicia…
Roztrzęsiony święty Mikołaj upuścił dzbanek do kawy, który roztrzaskał się na kawałeczki na podłodze w kuchni. Poszedł więc po szczotkę, ale okazało się, że myszy zjadły włosie, z którego była zrobiona…
I właśnie wtedy zadzwonił dzwonek u drzwi… Mikołaj poszedł otworzyć. Za drzwiami stał mały biały aniołek z piękną, wielką choinką. Aniołek radośnie zawołał: Wesołych Świąt, święty Mikołaju! Czyż nie piękny mamy dziś dzień? Przyniosłem dla Ciebie choinkę. Prawda, ze jest wspaniała? Gdzie chciałbyś, żebym ją wsadził?
…stąd właśnie, drogie dzieci, wzięła się tradycja aniołka na czubku choinki.

Taką to bajeczkę mi Dawid przysłał niedawno. :p

No i co? Święta, święta i… i nawet niech wam się nie śni, nie dokończę tego powiedzenia! To jest tak oklepane, że aż ból! Olewam. :p W każdym razie już jest trzeci stycznia, wypadałoby więc coś napisać, zważywszy, że miałam zamiar napisać dwudziestego siódmego grudnia.
Pisałam wam o naszym przedświątecznym koncercie, odbył się w czwartek przed świętami, a ostatnie lekcje były dwudziestego drugiego. W sobotę natomiast rozpoczęliśmy święta, obchodząc wigilię wigilii.
– Dzień dobry! – przywitał się wujek, wchodząc do salonu i tym samym tonem dodał. – Do dupy jest. – Yyyyyyyyyyyy, tak. Fajnie. Nie: wesołych świąt. Nie: szczęśliwego nowego roku. Prawdziwy realista wita się słowami: do dupy jest. No ale, umówmy się, pogoda była obrzydliwa. Inna rzecz, że wtedy w ogóle wszyscy popisywali się mniejwięcej tym samym rodzajem optymizmu, bo na pytanie cioci "co tam dobrego?" odpowiedziałam: w porządku, dostałam rentę. Tak właśnie moja rodzina przygotowywała się na święta.

Pierwszą rzeczą, która kojarzy mi się ze świętami jest nie tyle śpiewanie, ile, w naszym przypadku, słuchanie kolęd. Od mojego dzieciństwa troszkę się zmieniło, teraz częściej towarzyszą mi własne playlisty z amerykańską muzyką świąteczną, niż płyty z tradycyjnymi kolędami po polsku. Tak na marginesie, ktośchce tę playlistę? Bo mam fajną. :d

Co ciekawe, zauważyliście, że jedna z najbardziej znanych u nas kolęd oryginalnie jest śpiewana po niemiecku? Dziadek mi opowiadał, że podobno podczas wojny zdarzyło się raz tak, że na czas świąt wstrzymano walki i w jednym filmie jest scena, jak w momencie, gdy Niemcy śpiewają "stille Nacht", Polacy zaczynają śpiewać "Cichą noc". I co? Nawet wojnę święta przerwą. To nie temat do żartów i długo się o tym rozpisywać nie będę, ale na końcu przytoczę wam cytat, który mi się trochę z tym kojarzy.

Wracając do moich świąt. Wigilie miałam dwie. Pierwszą u babci i dziadka w Warszawie, a drugą u babci i dziadka w Żyrardowie. Od zawsze tak robimy i system się sprawdza. Gdy dziadek z Warszawy życzył nam pogodnych świąt, babcia stwierdziła, że humor go nie opuszcza. No i rzeczywiście, 9 stopni? W wigilię? Szaro, deszcz pada… no nieładnie.
Teraz by się wypadało zapytać o rzecz, która wydaje się dla niektórych najważniejsza: Najedliście się w wigilię? I teraz te wielkie tłumy: taaaaaak, taaaaak, jaaaa, ja jadłem! Super, ja nie. Ciekawostka, mi się nigdy nie chce jeść wtedy, kiedy trzeba. Ja nie ogarniam, jak to jest, że ludzie dorośli spotykają się, siadają przy stole i jedzą. I jedzą. I jeszcze coś zjedzą dla odmiany. Ludzie! To serio jest taka zarąbista rozrywka, czy jak?
Dygresja. Ostatnio zaczęłam się zastanawiać, co by się stało, jakby ich zebrać kiedyś do kupy, posadzić przy jednym stole, i tu uwaga, nie dać ani mnóstwa żarcia, ani alkoholu. Znaczy broń Boże, ja nie mówię, że u nas był alkohol na wigilii, nie było, nie o to chodzi. Ja tu mówię o większych imprezach jako takich. O czym byście gadali, moi drodzy? ZNaczy nie no, są inne tematy, takie jak praca, polityka, ostatnie wydarzenia z życia, ale przecież jedna trzecia imprezy idzie na to, kto co jeszcze by zjadł, kto już to jadł, komu to smakowało, kto polewa, kto nie polał, a może byś jeszcze coś zjadła?

Wracając do świąt! Moja siostra zamówiła sobie od Mikołaja lalki z filmu "następcy". Dygresja: film "następcy" (produkcja Disneya) opowiada o dzieciach czarnych charakterów Disneya. No wiecie: złej królowej, Dżafara z "Alladyna", Cruelli z "101 dalmatyńczyków" itd. Obie go z EMilką lubimy. Przez to, że lubimy go obie, a może przez to, że o tych lalkach mówiło się już od miesiąca, miało to ten nieprzewidziany skutek, że ja miałam mniej więcej podobną minę do EMilki, kiedy przyszło do otwierania prezentów. Swoją drogą, ja nie wiem, kto wymyślił opakowania do lalek, z mnóstwem drucików, gumeczek, plastikowych zabezpieczeń, ale to jest dopiero magia, jak się już uda to wydobyć. Człowiek się trzy razy bardziej cieszy, że udało mu się wyjąć produkt z pudełka i go nie rozwalić, niż z samego prezentu!
A propos prezentów, co ja dostałam. Ja dostałam dwie ciekawe gry logiczne, które jest troszkę trudno opisać. xd Więc… nie zaczyna się zdania… Moment. Pierwsza gra nazywa się… yyyyyyyyy… nie wiem jak, ale opiera się na magnesach. Macie mianowicie 18 magnetycznych elementów, takich jakby… kostek? Kamieni? No to nie są sześciany, tylko takie bardziej nieregularne prostopadłościany. ANyway, musimy te kamienie umieszczać w otworach na planszy w taki sposób, żeby albo się złączyły, albo właśnie nie, zależy, w którą wersję gramy. Jest np. wersja dla jednej osoby, wystarczy włożyć wszystkie te kamienie na planszę tak, aby się nie połączyły. Ha! Wystarczy! Nic takiego, co? A mi się jeszcze nigdy tak nie udało. Zawsze się kiedyś złączą. Szczególnie, że magnesy sąróżne, czasem potrafi się poruszyć kamień na środku planszy przez to, że położysz drugi w odpowiednim miejscu przy brzegu. Dopisuję to do listy stresujących antystresów.
Na tę listę nadaje się doskonale również mój drugi prezent, tzw. siedem kamieni Aleksandra. Jest to, jak sama nazwa wskazuje, siedem kamieni… znaczy takich drewnianych klocków, o nieregularnych kształtach. Chodzi o to, żeby, sprawdzając w jakiej pozycji one się utrzymóją i próbując uzyskać powierzchnie najbliższą poziomowi na górze, ułożyć te siedem elementów jeden na drugim. W taką wieżę. Mój tata raz to zrobił. Po wielu próbach na wigilii. I wielu później. Po jedenastej w nocy. I skomentował to mniej więcej: haahaaaaaaaaa! Rób zdjęcie, szybko, rób zdjęcie! Seeeeerio, baliśmy się oddychać, żeby tego nie przewrócić. I od razu mama zrobiła zdjęcie, co by udowodnić, że: owszem, da się to tak ustawić. :d Więc, jeśli ktoś posiada tę zabawkę, nie martwcie się i próbujcie dalej. Podobno pomaga w pracy nad sobą, tata nawet wiele nie przeklinał.

W sumie całe święta spędzałam podobnie do wigilii, w pierwszy dzień byłam w Warszawie u babci, a w drugi dzień szliśmy na trzecią na obiad do babci z Żyrardowa. W Warszawie spotkałam się z moją chrzestną, co też było dobrym wydarzeniem, bo dość dawno jej nie widziałam.

Trochę trudno mi napisać coś więcej o tych świętach, a przynajmniej coś konstruktywnego. Życzyłam wam już wcześniej, nowy rok będzie wspomniany w innym wpisie, a moja ulubiona potrawa, to pierogi. Ufam, że jak ktośbędzie chciał o coś zapytać, to napisze to w komentarzu. A, i jeszcze jedno, niespodzianka! Ozzy olał choinkę. Kompletnie. Okrąża ją po prostu. Wujek z ciocią mają papugę tej samej rasy, bardzo podobną, z charakteru jednak inną. Tutaj też. Ich papuga od razu sprawdziła, czy choinka jest dobrym miejscem do siedzenia, a że była ubrana na biało (choinka, nie papuga), to im w sumie pasowała do wystroju (papuga, nie choinka). No bo nimfy są białe. Ozzy jest biały, ale nie usadził się na czubku naszej choinki, niczym ten anioł z kawału. Uznał, że woli stół, podłogę, dywan, klatkę, gałąź nad klatką, nasze głowy lub swoją lampę. :d

Na tym chyba skończę ten optymistyczny wpis, przy okazji zapewniając, że podsumowanie roku 2017 pojawi się tu niebawem. Konkretnej daty nie podam, ponieważ podawanie dat stanowczo mi nie służy.
Pozdrawiam ja – Majka

PS Zapomniałabym! Miał być cytat! W któryś dzień świąt, nie pamiętam który, oglądaliśmy z rodzicami jeden z wielu świątecznych filmów. Nie znam jego nazwy, ale tę scenę zapamiętałam doskonale. Bohaterka filmu w pewnym momencie mówi do rodziny: przepraszam, że zepsułam wam święta. Na to, chyba jej matka, odpowiada bardzo mądrymi słowami. "Wcale nie zepsułaś nam świąt. Tych świąt nic nie może zepsuć, ponieważ są ważniejsze od nas wszystkich.".
I choć wiem, że zaraz by była fala hejtu, że zaraz wszyscy mi powiedzą, że to wcale nie jest takie proste, to ja właśnie za to lubię święta. Za to, że mimo różnych niepewnych rzeczy na świecie, Boże Narodzenie zawsze ma swoją, niepowtarzalną atmosferę. Życzę wam, by to było prawdą.