Kiedyś, na pewnym wydziale architektury, padło stwierdzenie, że architekci są uważani za wariatów, bo normalny człowiek myśli o jednej, dwóch, może trzech rzeczach, a architekt, z konieczności, musi myśleć o trzydziestu. Mam wrażenie, żę zostałam architektem.
To może od początku.
Po pierwsze, to uznałam, że żebym uczestniczyła w wykładzie z prawa, musiałabym siedzieć. W sensie nie, że mnie to prawo wyciągnie z więźnia, czy coś, tylko, że leżeć mi nie wolno, bo zasypiam. Ogólnie podczas wykładów zdalnych zasypiam, jestem na nie uczulona psychicznie i fizycznie. Na szczęście akurat tego wykładu już nie będzie, egzamin z prawa zdałam we wtorek. Czyli, że jestem jużpoza prawem. Albo, że nie mam prawa, jak kto woli.
Skończyła się również anatomia. Na egzaminie dostaniemy silnie po pewnej części naszej anatomii, bo wiedza prezentuje się podobnie, jak na początku. Muszę się wziąć za siebie, jeśli chodzi o te wszystkie anatomie, neurologie i inne takie. W zeszłym tygodniu obliczyłyśmy z koleżankami z grupy, że nie ma tragedii, w sesji czeka nas tylko 7… sorry, 9 egzaminów. Dwa ostatnie są chyba zdalne… Albo ze zdalnych, kurcze, nie dobrze…
No, także mniej więcej tak mi idą studia. Pięć cech osobowości, dziewięć wymiarów temperamentu i 20 złotych na kawę i kanapkę. Bardzo dobre jedno i drugie. A propos dobre, aż się pochwalę.
W środku listopada, zupełnie niespodziewanie dla mnie i, jak już wspominałam, trochę przypadkowo, udało mi się polecieć do Londynu. Załatwianie czegoś późno mści się tak, że zamiast tanimi liniami leciałam, a raczej leciałyśmy, British Airways. Beciu, bardzo ci dziękuję, że przeżyłaś ze mną tę przygodę! W tych niezmiernie wygodnych… dobra, żartowałam, wcale nie jest tam tak wygodnie, w tych samolotach można wziąć więcej bagażu do kabiny, to za to się płaci, wcale nie za większą ilość przestrzeni życiowej.
Muszę powiedzieć, Czytelniku Drogi, że uwielbiam starty samolotu. Z londowaniem gorzej, uszy mi zatyka na długo i odpuszcza z trudem, generalnie boli. Na początku cudownie, na końcu boli i czekamy, czy mocno uderzy. Jakie to życiowe… W każdym razie podróż była niezbyt długa i już nas wita stolica Anglii.
Ktoś mi ostatnio powiedział, że Wielkiej Brytanii albo się niecierpi i szydzi się z niej i jej cech charakterystycznych, albo się ją kocha. Byłam w Londynie drugi raz w życiu, tym razem udało mi się zobaczyć londyński deszcz. I oto jest ten zalany deszczem Londyn, obrzydliwie mokro, bardzo zimno… Uwielbiam to miasto! Poważnie, uwielbiam całym sercem, mimo jego deszczu, mimo tego, że tam się przechodzi przez ulicę w jakichś losowych momentach, które pozostają dla mnie tajemnicą, a także pomimo faktu, że pomyliłyśmy autobus. No sorry, nie wpadłyśmy na to, że numer pojazdu może się zmienić już po tym, jak się wsiadło. Strasznie zmienne te autobusy. A do tego zmienił się na express, więc wybrał się znacznie dalej, niż planowałyśmy zajechać. No cóż, trzeba było wracać. Dobrze zgadujesz, Czytelniku, dokładnie tym samym numerem wracałyśmy. Oczywiście komunikację miejską też lubię, mimo tych interesujących niespodzianek.
Po wizytach rodzinnych i, równie długich, wizytach w metrze, dotarłyśmy do hotelu. Rany, pałac, nie hotel! Czułam się zbyt mało ekskluzywna, jak na to miejsce, serio.
Powinnam też wspomnieć coś o samym evencie, na który tam pojechałam. Bardzo miło jest zobaczyć tak dużo zaangażowanych w swoją pracę ludzi w jednym miejscu. Jeżeli spełni się choć połowa proponowanych tam rzeczy, będziemy żyć w szczęśliwszym świecie. Generalnie dotyczyło to dostępności urządzeń i programów do tworzenia muzyki i obróbki dźwięku. Po tym sympozjum upewniłam się tym bardziej, że wiem, czym chcę się zajmować w życiu. Konsultant dostępności nie brzmi tak źle, jeśli zawiera w sobie pracę dokładnie nad tym, co pokochałam te parę lat temu i tak mi zostało. A podczas tego wydarzenia zauważyłam, żę faktycznie miałam coś do powiedzenia. Coś, co nawet interesowało tych ludzi, co samo w sobie jest ciekawe, bo praktycznie wszyscy byli tam pięć razy bardziej doświadczeni ode mnie. Jeżeli moja praca miałaby polegać na tym, że mam okazję pogadać z bardzo dobrym muzykiem nie tylko o tym, gdzie się nauczył tak grać, ale także o tym, co trzeba zmienić w różnych firmach, a także, że herbata jest niezbędna do życia, to ja się piszę na taką robotę. Był Andre Louis, który jako pierwszy na świecie używał trybu dostępnościowego w produktach Native Instruments. Był Jason Dasent, producent i konsultant dostępności w paru sporych firmach, który, kiedy mówi o postępach w tym względzie, uśmiecha się częściej przez 5 minut, niż ja przez 2 tygodnie. Aż miło posłuchać, jak ktoś się tak cieszy z tego, że po prostu będzie nam lepiej i łatwiej. Nie można zapomnieć też o takim prywatnym szczególe, że to właśnie Jason zapoznał mnie z ludźmi, którzy kierują tym projektem. Było jeszcze mnóstwo osób, o których wcześniej albo tylko słyszałam, albo nawet nie wiedziałam, że są, że działają i wymyślają nowe rozwiązania starych problemów. Cieszę się, że mogłam w tym uczestniczyć i, po pięciu dużo ważniejszych osobach rozpocząć swoją wypowiedź w panelu dyskusyjnym od: cześć, jestem Maja i, jak my wszyscy, jestem nerdem.
Jak się w jednej sali zbierze sporo osób, które od najmłodszych lat nagrywały wszystko, co się dało, czym się dało, to takie mamy efekty. 😉 Efekty dźwiękowe…
Dobra, dalej, wracamy do Polski! W Polsce też jest sporo pracy, m.in. też w temacie dostępności. Przykładowo na początku listopada byliśmy z fundacją na targach tejże i czekało nas tam mnóstwo zaskoczeń różnej natury. Samo zainteresowanie naszym stoiskiem przerosło oczekiwania, za co wypadałoby nawet podziękować. Powyżej oczekiwań sprawiła się też drukarka, pracowała w niezwykle trudnych i stresujących dla siebie warunkach, a jednak dała radę! Kupimy jej nowy stół w nagrodę, albo coś…
Z drugiej strony zdziwiło nas, jak wiele skrajnych uczuć może wywoływać nie tylko nasza obecność na targach, ale nawet to, jak się ubierzemy, gdzie pójdziemy… Efekty są takie, że potem ktoś pisze, że go nie zawiedliśmy, a my przez dobre parę minut jesteśmy święcie przekonani, że chodzi o te cholerne stroje, a nie na przykład, tak nieśmiało przypominam, o druki! :d Jak jużsię ogarnęliśmy, śmiać się było z czego. Ale serio, przecież ja bym się nie odważyła tego wymyślić, nawet nie masz pojęcia, Czytelniku, ile komentarzy dostaliśmy wyłącznie na temat tego, czy bezpiecznie jest nosić w naszej sytuacji obcasy.
Śmiem twierdzić, tak swoją drogą, że znam bardziej niebezpieczne fakty z życia. Hulajnogi na środku przejścia, tak, żeby daleko nie szukać. Już pomijam to, że my w tych wysokich butach stałyśmy obok drukarki 3d. No wiecie, maszyna, rusza się, gorący plastik… No nic.
W każdym razie wymieniliśmy dużo miłych, a czasami pouczających i ubogacających doświadczeniami wiadomości, z czego należy się cieszyć. Dzielnie pracujemy dalej, zapraszamy do kupowania drukowanych przez nas gier, pomocy naukowych i wszystkiego innego, co wam potrzebne będzie. Kto wie, jak dobrze pójdzie, może nas kiedyś jeszcze jakieś gazety opiszą. O, może wysokie obcasy… O Jezu…
Zejdźmy z tych niebezpiecznych wysokości! W wygodnym i bezpiecznym, acz eleganckim, jak zawsze, stroju, wybrałam się pod koniec listopada do królewskiego miasta Krakowa, aby coś zarejestrować w studiu tam się znajdującym, znanym aż za dobrze. Co robią realizatorzy w studiu? Nagrania robią. Robią montaże. Robią… sobie jaja! Wiadomo!
– Coooo, brakowało ci tego, nie? – Zagadnął Stivi, kiedy siedziałam na studyjnej kanapie i starałam się nie przeszkadzać, bo poprzednia klasa jeszcze kończyła swoje lekcje. Dobrze jest tam wrócić, nawet, jeśli przez moment uczestniczę w czymś, co już nie może być moje. Ale ja swój wokal nagrałam, kolega, który wtedy miał zajęcia skorzystał z obecności jakiegoś tam pseudoartysty, więc wszyscy zadowoleni.
– Szefie, dobrze było? –
– Niewyraźnie, robimy jeszcze raz. –
– Szefie, a teraz? –
– No to słowo już mamy, teraz następne, trochę dalej. A w ogóle czemu tam jest tak nierówno? –
– No bo tak to wymyśliłam… –
– Nieeee no, to tak nie może być, trzeba inaczej! –
Porozumienie zostało osiągnięte wspólnymi siłami i jakoś tam to brzmi. Co mnie pozytywnie zaskoczyło to to, że udało mi się, chyba pierwszy raz w życiu, cały tekst, bez pomyłki, od początku do końca zaśpiewać. Kilka razy! Dodam, że to był mój tekst, a jak wiadomo, własnego tekstu nauczyć się najtrudniej. Piosenka się nazywa "świt".
Zupełnie za to mnie nie zdziwiło, żę królewskie miasto Kraków ma na mnie taki sam wpływ, jak kiedyś. Czarna dziura, gubienie wątków, tras i przedmiotów chyba jest tam tradycją. Jak to jest, że ja coś na 5 sekund z ręki wypuszczę i tego nie ma? Czarna dziura tam jest, serio!
Czarna dziura pochłonęła i moje przedmioty, i mnie, ale niestety musiałam wypełznąć już dzień później, no bo zebranie fundacji.
O fundacji już tu pisałam, z resztą troszkę za przyzwoleniem tejże, dodam tylko jeszcze, że mamy jużswoje ulubione hasła na zebraniach. W tym miesiącu są to:
Maja, co ty właściwie chcesz?
Ewentualnie: Ja to zapamiętałam inaczej!
No i moje ulubione: prezesie, nie spać!
A już niedługo w ogóle spać nie będzie można, bo się koncerty zaczną. Tóż po święcie niepodległości mieliśmy kolejną próbę. Przyznawać się, kochani moi współgrający, kto wam zrobił śniadanko?! :d Ale nie no, fajnie było. Intensywnie, jak zawsze, parę problemów organizacyjnych też nas nie ominie, z których pomylenie taksówki jest najbardziej zabawnym…
– Ej, imię, Przemek, powiedz: imię! – Podpowiadała gorączkowo Natalia, chcąc chyba uzyskać informację, jak się nazywa kierowca.
– Przemysław! – Odpowiedział posłusznie nieco spłoszony Przemek. Dostałyśmy takiego ataku śmiechu, że rzadne wyjaśnienia nie były możliwe i potem trzeba było zawracać auto.
Tu podziękowania dla Mishy i Klaudii, użerać się z całą naszą grupą, dodatkowo w sytuacji skrajnego stresu, to nielada wyczyn i wiele wam się za to należy. Ale cieszę się, że miałam kolejną możliwość siedzenia z częścią zespołu do którychś tam godzin nocnych i płakania ze śmiechu, już nawet nie pamiętam, dlaczego.
Widzę, że się cofamy w rozwoju, bo jesteśmy w połowie listopada, a mamy połowę grudnia. Co się dzieje teraz?
W tej chwili, to akurat raczej nic, bo choruję. Od pewnego czasu zbierałam się do tego grudniowego obowiązku, natomiast ostatecznie przekonała mnie środa.
Kto obserwuje mój facebook wie o historii, natomiast przybliżę ją w skrócie jeszcze raz. W środę przed południem miałam spotkanie, popołudniu natomiast miałam dotrzeć na uczelnię. Wyszłam ze spotkania trochę wcześniej, a w autobusie spotkałam znajomą siostrę. Spotkanie było w Laskach, siostrę też znam stamtąd, znała mnie, jak byłam taka mała, że mnie widać chyba nie było. No cóż, taka szkoła.
W każdym razie, rozmawiając z nią, zorientowałam się nagle, że mam prawie godzinę mniej czasu, niż myślałam. Pomyliłam plany zajęć, teraz jest inny, nie ma opcji zdążyć! Byłam jednak spokojna, przecież wezmę ubera, a znajoma siostra powiedziała, że pomoże mi znaleźć auto. Wszystko jasne i proste, no nie? Podjedzie na parking i go znajdziemy. No nie. Nie wiem, gdzie był ten uber, ani następny uber, trzeciego odwołałam ja. Po polsku, oczywiście, ani słowa, po angielsku jak wyżej, w skótek czego ja sobie mówiłam do niego dowolne wyrazy, on też coś tam do mnie mamrotał, porozumienia natomiast zero.
Dyskusję na temat, która korporacja jest lepsza i dlaczego tak się dziać nie powinno odrobili już wszyscy na facebooku, serdecznie dziękuję za wsparcie moralne! Przydało się, bo akurat na tych ćwiczeniach, o dziwo, naprawdę chciałam być i się wściekłam na ubery, kalendarze i świat w całości.
Ale teraz chciałabym się skupić na tym, że chyba nic na świecie nie jest przypadkiem. Ja tę siostrę widziałam w 2006 – 2007 roku, potem w zeszłe lato, no i teraz. Nie umawiałyśmy się, była maleńka szansa, że akurat ją spotkam w tym autobusie. Jeszcze mniejsza, że akurat będzie miała czas ponad 15 minut plątać się ze mną po Młocinach i marznąć, potem wysłuchiwać tego, co miałam do powiedzenia o uberze, a ja nie przebierałam w słowach… Sprawdzić coś w internecie, bo miałam tak zmarznięte ręce, że niezbyt mogłam pisać…
Siostro, pamiętam ostatnią scenę, kiedy siedziałyśmy w metrze, bo uznałam, że dobra tam, trudno, wracam do domu. Siedziałyśmy, ja nie wiedziałam, czy kląć dalej, czy się popłakać, a siostra pytała mnie, czy mam pociąg, czy sobie poradzę na stacji, a na końcu dała mi siostra ciastko.
Wiesz, Czytelniku drogi, w takich momentach chce się płakać tym bardziej, ale z takiego jakiegoś dziwnego wzruszenia, że czasem życie wygląda faktycznie, jak świąteczny film. Zimno, wali się wszystko, a ktoś ci tak po prostu daje piernika. "Wiesz, bo akurat wzięłam, żeby dać komuś, kogo spotkam."
Jest grudzień i pewnie jeszcze będę przed świętami życzenia składać, ale teraz ci życzę, Czytelniku, żebyś ty też w momencie, kiedy twój prywatny, istniejący w ten konkretny dzień, świat się wali, miał kogoś, kto cię zapyta, o której jedziesz i czy jesteś głodny. Tylko tyle i aż tyle. A że w tym miesiącu ja też parę razy dla kogoś byłam taką pomocą, to tylko lepiej. Może jest jeszcze jakaś nadzieja dla świata, choć szczerze przyznaję, że czasem znaleźć ją trudno.
Żeby nie szerzyć w internecie fałszywego obrazu idealizmu, to powiem, że kończę i idę dalej chorować, martwić się studiami, stresować służbowymi spotkaniami… A gdzieś po drodze może jeszcze pomyślę. O czymś bardziej inspirującym, przecież wypadało by jakiś nowy utwór napisać.
O radości i miłości, o nadziei i wolności… A nie, to nie ta piosenka. :p
Pozdrawiam i dobrego grudnia życzę
ja – Majka
PS: Na dwóch koncertach gram, 17 w Warszawie i 22 w Łodzi. Po więcej informacji zapraszam na fanpage Fundacji Prowadnica, tam wszystko jest!