wizyta w domu szaleńca

Siemanko!
Jak już niektórzy wiedzą, na ostatni weekend pojechałam do Dawida. Dawid o tym wpis napisał, owszem, czemu nie, tylko on napisał o rozstaniach i że to źle. Mówię tak, jakbym sama nie miała takich momentów, jasne, że mam i nie chcę mówić, że nie. Jasne, że słabo, że widzieliśmy się dość krótko itd. Ale, postanowiłam nieco zmienić atmosferę i opowiedzieć, co tam się właściwie działo.

Zaczęło się w ogóle od tego, że ja musiałam do tego całego przedsięwzięcia przekonać moich rodziców. I tu dzięki dla nich, że się zgodzili, no bo jednak wcześniej tak daleko sama nie jeździłam. Okazało się również, że podróż przeszła całkowicie bezboleśnie, żadnych problemów, miejsce znaleźliśmy, tata, który mi z rzeczami pomagał, zdążył wysiąść i ogólnie nic nieprzewidzianego się nie zdarzyło.
Cóż tam dalej? Pojechałam do Dawida. No i się zaczęło, no bo ogólnie, to my się wybitnie rzadko widzimy. Więc, jak zaczęliśmy gadać, to w sumie skończyliśmy, jak wyjechałam. W piątek naszym ulubionym zajęciem była gra w kostkę. Jeśli ktoś nie wie, o co w grze chodzi, zapraszam do przeczytania jej zasad, również na tym blogu. 🙂 Ogólnie forma prawdy i wyzwania z różnymi wariantami. No więc pozadawaliśmy sobie kilka różnych pytań, co było rzeczą zabawną, bo Dawid zastanawiał się dłużej nad pytaniami, niż odpowiedziami, a ja go próbowałam przekonać, że nic się nie stanie, jak zapyta o coś bardziej osobistego, niż np. to, co jadłam na śniadanie. A propos, on, w piątek wieczorem, nie pamiętał, co jadł w piątek rano! Jak to możliwe? xddd.
Teraz się tak zaczęłam zastanawiać i powiem wam, że nie pamiętam dokładnie, co my robiliśmy. Dużo opowiedzieć się nie da z tego prostego powodu, że większość spotkania, to były rozmowy na przeróżne tematy. Ale czekajcie, wiem. W sobotę zrobiliśmy nagranie na bloga Dawida, w nagraniu najpierw Dawid opowiada, co robiliśmy i co będziemy robić, a potem ja bawię się, bo inaczej nie można tego określić, jego keyboardem. On ma bardzo fajny klawisz, Dawid ma znaczy się, no i ten keyboard / klawisz ma tryb z przeróżnymi bębnami, bębenkami i efektami, w tym dźwięki, które mi przypominały jakieś lasery, czy coś. Z tego powodu, kiedy pierwszy raz odwiedziłam Dawida, znalazłam sobie wybitnie inteligentną zabawę, mianowicie włączałam lasery i cieszyłam się: jeeeejjjjjjj, i padł kolejny kosmita! Ta nieistniejąca gra video zajęła mi chwilę, do puki nie zorientowałam się, że przy tych efektach można też normalne beaty robić, za co niezwłocznie się zabrałam. Na końcu zagrałam na fortepianie "wlazł kotek na płotek", ponieważ kolega prosił. To wybitnie pokazuje poziom nie tylko mojej dojrzałości, ale też poziom umiejętności, nie uważacie? :p
Przechodząc do dalszej części dnia, zajmowaliśmy się z Dawidem wszystkim, od przeglądania internetu, poprzez pokazywanie sobie nagrań z różnych artystycznych wydarzeń, w których braliśmy udział, a kończąc na nieco poważniejszym zajęciu się keyboardem, tym razem jego możliwościami… yyyyyy, no wiecie, muzycznymi. 😉
Wieczorem mieliśmy święto, ponieważ ja spełniłam moją obietnicę. Obiecałam, że obejrzę "gwiezdne wojny". I obejrzałam. I wiecie co? Zwariowałam natychmiast, po powrocie od razu wynalazłam z audiodeskrybcją, nauczyłam się cytatów i uznaliśmy z Dawidem, że moja babcia jest jedi, ponieważ ma jakieś dziwne moce. Tutaj wielkie podziękowania dla taty Dawida, który zgodził się z nami obejrzeć i nam opowiadać, cóż takiego się dzieje. I to był strzał w dziesiątkę.
Ja, do Dawida: ty patrz, jemu mają midichloriany coś mówić? One do niego mówią? Bo mu głosy powiedziały… on słyszy głosy.
Tata Dawida, do mnie: o, a to do ciebie też mówią jakieś głosy?
Ja: Yyyyyyy, tak, proszę pana, przynajmniej tak mówi mój lekarz.
Tata: Tak? Hmmmmm… może jemu to powiedziały jego midichloriany.
Uznaliśmy, że tak, na pewno. Poza tym, Dawid wyjaśnił ewenement tego, że moja babcia w niewyjaśniony sposób psuje różne elektroniczne urządzenia samąswoją obecnością w ich pobliżu. Po prostu babcia ma moc! Jest jedi! Ciekawe, co jej mówią jej midichloriany.
Wracając do mojej wizyty u Dawida, w niedzielę byliśmy w kościele, a tam grały dzieci ze szkoły muzycznej, więc też było to pewnym urozmaiceniem mszy. Jeszcze nie byłam na takiej mszy, a wiem, że u nas też się tak czasami robi.
A, no i jeszcze! Po powrocie z kościoła, możę w nadzieji, że jużsię o moje bezpieczeństwo pomodliłam, Dawid zabrał mnie do swojej pracowni.
Dialog 1.
– Dawid, a to, co to jest? –
– A to…? To jest paliwo. – odparł Dawid, a potem zastanowił się i kichnął. Potem zaczął się ze mnie okropnie śmiać, bo uwierzcie mi, że jak trzymacie pojemnik z paliwem rakietowym i słyszycie nagły, głośny dźwięk, to nie zachowujecie się normalnie.
– Dawid, a jak się to… no nie wiem, przewróci? Upuści? To co się stanie? – Dawid uderza butelką w stół.
– O, widzisz? Chyba nic sięnie stanie! –
Dialog 2:
– Dawid, a to? –
– Toooo jest taka substancja chemiczna, ona reaguje z siarką i dużo łatwiej się różne rzeczy zapalają. Używamy jej na przykład do… yyyyyyy, do rozpalania grilla? – Nie no, żart. Ale zapłonników tak. :p
Dialog 3:
– Maju, trzymaj, ale nie naciskaj tego pod żadnym pozorem! –
– A czemu, co to jest? –
– To? TO taki bardzo silny utleniacz. – W skrócie mówiąc, ma tam takie coś, co sprawia, że drewno pali się z własnej nieprzymuszonej woli. Bez zapałek. Bez niczego w sumie, tak po prostu. Ssssssssssssss… i nie ma.
Widziałam również rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrakietę! W częściach, ale jednak.

Podsumowując i dodając to, czego jeszcze nie mówiłam. Posiłki bardzo smaczne, spało mi się dobrze, nigdy mi nie było zimno, wręcz przeciwnie, gorąco, oni mają
ogrzewaną podłogę… ogólnie super. 🙂 A, no i rozmowy z mamą Dawida o literaturze, bezcenne! I taka ciekawostka, nie wiadomo dlaczego, oboje budziliśmy się równocześnie, o 7:30 rano. Dziwne, do prawdy, dziwne.
Pozdrawiam serdecznie Dawida i przekazuję pozdrowienia dla moich kosmitów. A może to midichloriany? Pamiętaj, Dawidzie, ta waluta MOŻE być!

Kończąc wpis pozdrawiam ja – Majka