Kategorie
English posts

we won’t move out to smaller house, we will fill this big house with people.” – or a lot of square meters of blue sky.

Translated by Maja. Translation fixed by Dawid Pieper.

Bernie and Tim Websters live in typical Irish house, which is huge; it does not look as if it was, though.
Downstairs there seems to be only a living room connected with some sort of a dinning room, down to those a kitchen.
Does it matter, although, as you do also have a staircase with six corners, and a room (bathroom at least) on all of them.

When, on our first day there, they opened the door and almost immediately showed us our room, I must admit to having bad feelings about that all. Not about accent nor new experiences, I just had an impression that it would be more sort of a hotel than home. House is huge, there could be a lot of things to do, I don't know these people and their habits, maybe we would be going to spend time with ourselves, not with them. I couldn't be more wrong.

A few days later, when we were, as always, talking during the meal, mr Tim Webster told me the following story.
"WHen our kids lived with us, it was obvious, why we had got such a big house. Then, when they moved out everyone had wondered and we had as well, if we could find something small for us. And you know what… I said: no, we won't move out to smaller house, we will fill this big house with people."

You were right, amazing idea! It all started like that and now Websters have been taking in many different tourists from different countries since about fifteen years or so. Or maybe more, I'm sorry if I don't remember correctly.
Loads of interesting stories can come out from that because Websters can hear something from their guests, their guests can find out curious facts from them… and that's how Websters get along very well with many countries and it isn't surprising me at all. Bernie always has an eye on things and knows exactly where everything is, thank God. For me, she always has a smile, a good word and, of course, a lunch bag, which she used to hand me everyday before school.
Whereas Tim got at once what's the most important to me, what, when you think about it, wasn't so strange taking in consideration their national culture.
"Would you like a cup of tea?" Who knows me well, does know that tea is one of necessary things in my daily life. Tim also came up with this observation quite fast and after a few days, just after this question we used to burst into laughter admitting it was needless question. What more I can tell you about him? Maybe what he told me himself: that he loves notebooks (we gave him some as a souvenir from our town) and that he is always loosing things. Yeah, I must agree with that.

And, to be honest, here's the place where I have ran out of ideas how to describe my visit in writing. I'd like to tell you about our breakfasts, everyone a bit tired but instead of moaning about it, laughing at it. About our dinners at 6 p.m., seriously, for Polish people that hour for eating was magical. :p We sat around the table and talked about our day, what we had done and how we liked the meal. My friend would have killed me if I hadn't written it, so am I. For dinner we usually had things I like the most, I'd call it chicken with something. With rice, different sauces and seasons, vegetables and stuff like that. Delicious! When you, after school day with lessons and workshops, take your seat at the table and get great lasagne, you get seconds, you get strawberries with icecream for dessert and then, without asking, you get a cup of tea in the front room, you soon find yourself in a paradise. I can also mention our fireplace in the front room which sometimes was lighten up. We could just sit there, on comfortable sofas, eat those strawberries, drink tea and just exist in peace. It was nice when my hosts were sitting there watching some series on TV, I was sitting with my laptop and, from time to time, we could exchange opinions about our activities, relaxing together. It wasn't forced, there wasn't stiff atmosphere at all. It was their representative quality in general.
I wouldn't like to be missunderstood but try to imagine something like that in Poland. Lets just say in your house there are guests, from foreign country, staying for a week! You set up breakfast on half past eight and what? The Poles are downstairs at least quarter before that time for everything to be set when guests come down. My Irish people would woke up with me, come down with me, at least in some days. "Breakfast? Here you are. We usually eat flakes, would you like some?" The theory of heavy English breakfasts was also disprooved. I ate flakes or toasts, as far as I know so Websters did. And, of course, a cup of tea after breakfast.

An other interesting fenomenon in Derry was its' weather. When I came outside on Thursday morning mr Webster looked at the sky and said in a pensive tone: "there is a big, round thing on the sky. It shines. I googled it and they call it the Sun".
We considered it must have been a new invention. The next days we welcomed with remarks like: What a beautifull morning, nine square inches of blue sky!

Dear readers, if it's raining outside your window, please, think twice before considering it to be rain. I saw rain in Derry. When I came on heavy rain there, after coming back I have water on my jacket, sweatshirt, T-shirt (I have no idea how it happened) and all over my trousers. This rain falls horizontally or what?
When Bernie saw me that day she immediately noticed: "it wasn't good idea to go outside, was it? I'll plug your bed in, you will unplug it when you will be going to sleep, OK?"
You worth a small explanation here. We had electric beds there. A strange association with an electric chair comes to my mind right now so I'll explain. They called it an electric blanket and it is simply what the name says. You just put the right plug into a socked and your mattress warms up! It was great! Especially after that rain.

Bernie cared not only about me not being hungry but also being healthy maybe because of her backround in medicine. Of course, I made a point of telling her my favourite joke about medical schools.

"Some students were asked to learn phone book by heart. University students asked "what for", students of polytechnic started to prepare crib sheets, and those on medical studies just asked "on what date?". Bernie laughed and I added some information about my friend learning massage technics and professional latin for her job. I said that I don't understand her at all. By the by we talked over my blindness and Bernie asked if I follow medical notifications about eyes. Talking about eyes, I must admit my host family handled the problem very well. Bernie clearly explained how to pass the kitchen not to bump into it, Tim graphically described these wonderfull pieces of blue skies and I owe them both a thank you.
Thank you for not having a panic attacks when I was running up and down these stairs with all of my stuff or for helping me to reboot the system when my laptop stopped talking to me. Tim was describing what he was seeing on the screen knowing neither Polish Language nor Windows. And that was an achievement! We deserved a cup of tea, didn't we?
A memorable moment was also our last evening. We were sitting in the front room and "the biggest weekend" (music festival from BBC) was on TV. Ed Sheeran was one of the performers so obviously I had to stay and watch to see it. Tim told me later that it was a first time he had listened to Sheeran's lyrics. I'm glad I have brought such an eyeopener. 🙂 During the concert I had something to say almost about each song and after it had finished I said good bye as it supposed to be said. Tim's reaction was priceless.
"you're waing him good bye?! It's a radio program!"

And that is how the week passed, with people I underestimated at first. I supposed that I had been going to the house of serious, elderly people who for sure would have more importand engagements than us. But I arrived at Webster's home. Who always asked what was at school and if I liked it, almost every day met up with differend friends and went to the town, in their leisure time watching series like "the game of thrones" and few weeks earlier they had gone to Rolling stone's show. Amazing it was!

And now a handful of curiosities.
Electricity. In walls there are socked with on/of switches. Yes,, to have a working socked you are required to flick a switch, similar to turning on the light.

Water. Let alone two tabs, one for hot and the next one to cold water, I was defeated by shower with a string. To make this machine work you have to pull a string before you go into a shower cabin, only then water can run. I always forgot to turn it on or of.

Traffic lights. As I told you in the first part of our story, the rule followed on the streets of Derry is: green light – go, red light – look around and go! In ENgland as well as in Ireland, I'm under an impression that people just go as they wish. No cars around? So why should I wait for some lights to change? The next interesting thing is there's no zebra crossing. They have only kind of squares on the edges of the road so I don't know what they're sorting things out. It was a lovely view when we were standing on the edge of the road and trying to guess if we are letting this car go or this car's letting us. It seemed to us that we would make this decision simmultaneously with the driver. In my house the theory has been made that each time you want to cross the street or start up your car, there're always thirteen cars round the corner waiting for going in front of you. They're always the same cars making you wait on your way.

Fish and chips. I ate it on my last day in Derry. There is really a lot of it. I suppose nobody had finished. Denis, my friend, you could make it!
On the end – the Polish language. Words my hosts have learnet are: dzień dobry (good morning), Warszawa and do zobaczenia (see you).

We flew home on Saturday and I haven't many interesting things to say about that journey maybe because nothing fascinating happened. Maybe apart from the moment when the Ryaner's signal was immediatelly associated with our Polish "happy birthday" song. When we heart it above our heads one of my teachers sang the next part at once. It says something about states of our minds then, doesn't it?

We happily came back home so I will happily end this entry. Greetings for you all and please comment.

Kategorie
English posts

The red trail? It’s the fastest way! – or what I have learnt in Ireland.

Translated by Maja. Translation fixed by Dawid Pieper

Hello!
Tomorrow. Tomorrow? Have you actually believed that? Really? Aren't you realists? Who were, please admit in comments! Who knew that whole week would pass before I wrote this post? 🙂

Anyway, sitting in our little house where we will spend nine days of our family vacation, when it's sunny outside the window and different weather isn't expected, although it's already evening, it's easier for me to come back to our wonderfull, rainy Ireland.

I kept you, dear readers, in suspense, while I had been nodding off in our bus with my headphones on. After we arrived in the town it turned out that Konrad, Pole who works in Northwest Academy, is responsible for our group. To our surprise he greeted us in our mother tongue. Taxicabs took us and our luggage to the houses we were going to spend the following week in. We were divided to pairs and one trio and all of this teams were taken charge of by one of so called hosting families. They gave us food, place to sleep and chance to talk and we were obediently going on lessons and workshops.
And those lessons are exactly what I will tell you about at first and then, in next entry, about being at home.

Taking into consideration that I was in English speaking country only the second time in my life and the first time in Northern Ireland, it was understandable that I had some concerns. One of them was accent. It's obvious no places are the same and, of course, in Derry I expected more Irish words. Derry is the fourth biggest city in Ireland, after Dublin, Belfast and, if I remember properly, Cork. Of course, that's if we consider Ireland as one country with its' northern part, administratively in UK. I must admit my next biggest anxiety was about my complete incomprehension of history. Until I went there I seriously had dah no idea what it had been with all of this conflict. I knew that certain part is separated from the rest but when, why and to what extend? It was a mystery for me. And it was the first think I've learnt there, they repeated it to us like five times. First during our Saturday trip through Belfast, the second during workshops on history of the town at Wednesday afternoon and then on Thursday on our trip to watch murals. Murals, incase some one didn't know, are quite big paintings on the walls. Murals in Derry and in Belfast as well usually show scenes from "The Troubles" – that conflict between Catolic society of Ireland and Protestants being simultanously for the union with the UK. It had lasted long and hadn't looked pretty. A lot prettier was an end of the conflict when both countries communicated, knowing that they had reached the pont when they couldn't defeat each other. So there had been no sense in being at an impasse.

A lot of readers asks me what the typical day on this trip looked like, so let me describe. We got up quite early, but not so early, because there, dear children, lessons begin at half past nine. Usually we had three hours of English for a start, then the lunch break lasting till two A.M., and then from two to four of five different workshops.

The biggest part of our lessons was speaking and working in small groups. Job interviews with role playing, preparing our opinions on law in different countries, asking and answering questions on any subject, all of this stuff was smaller or bigger project to do as a team. We even had this task twice, to go out on streets and ask people questions which we made up or got from out teacher. One time, during a survey like this, we had stopped an other teacher from the Northwest Academy. We neither have an idea that she works there nor she is Polish as well. We had talked to her for about five minutes, asking different questions about justifications of her answers. It only turned out like "aaaah, yeah, I'm from Poland!" when we finished our formal conversation. OK, I've got no more questions. You will witness that our taks has been completed!
An other interesting exercise was selecting punishments for crimes. There were pictures or describtions of situations when some one has done something and we had to say, how the law should punish them. But, not so easy: jail, fine, nothing, warning… If jail then for how long? If fine, how much? All of that had to be included. What's more, during one of the lessons our teacher – Meghan prepared a list of popular slang words used in Ireland for us to learn their form of the language, different than British. It matched her accent very well because Meghan comes from Derry, had been studying in Derry and, I must admit, it was possible to hear it. 😉

Now shall we get back to our workshop and additional amusements. I've already told you about workshops on Wednesday and Thursday but what's more? On Monday there weren't typical workshops because instead of that we had orientation tour, so they showed us where the shopping centre in our town is and which places in the school we are or are not allowed to stay in. In the evening we had our first leisure activity and it's only then when the fun has started. It was Irish dancing lesson. They must be very fit, those citizens.

On Tuesday there was a music workshop. In the major part it included a rhythm exercises like repeating something or so called "calling and answering", so some one plays one thing and you play an other. After the break we had something like songwriting session, learning how to write a lyrics based on our connotations with different words. You write the word on a piece of paper and pass it to the person sitting on your left. Then you write down your connotation to the word you got on a different piece of paper, one of these papers you pass to the right, an other to the left. As far as I remember there were some of these exchanges and then our papers were divided by colours. We had pink and green pencils, so we had pink and green group. Then we had to rewrite a lyrics of any well-known song, using drawed words. We were made to gread laugh when doing this.
Madam who was our workshop leader on this music workshop said something great at the beginning of the lesson. Working in groups, any activities involving team work and, especially, activities causing laughter, boost empathy in people. Actually, in the beginning of this workshop we had tasks like passing small beanbags around to the rhythm of the music. Beanbags were falling out from our hands, some one was late and didn't pas it forward, an other one did it too fast, finally we were ending up with six of them on the one side of the circle and with none of them on the other. And really, none of us could seat there with straight face. And if you started laughing at least all the tension between unknown people would disappear automatically. Because you already had to do something together. The same effect comes up when you get small wooden sticks and you have to repeat more and more difficult rhythms, drumming different patterns n different parts of surroundings. You make mistakes in the same moments, you keep on dropping sticks and and you are in a mess in general. That's for a start. But it let you forget that you met each other three days ago. I find this workshop satisfying.
Apparently, this woman who leat our workshop one day had this with about thirty children, about seven or eight year old. The principle is that she gives these sticks tho the first child and they're passing them around the circle untill every one gets them. Giving these sticks back to this big bag is done in the same way. She told us that in that day those children were giving these sticks back, they were passing it, and passing, and passing, it lasted for about two minutes, there were a lot of them, so OK, but it might be an exaggeration… Finally the leader showed that to their teacher and asked: "what's going on here? It's impossible that they can't collect this stuff a bit faster". It turned out that one of these small boys were sitting next to the bag and succesively taking the sticks out. Do you think no one noticed? All of them knew! And that's a solidarity!

On Tuesday evening we had something called Quiz night. I didn't know it's such a popular game on the Islands, they love those quizes. Apparently you can see notices like "quiz night organised every Thursday!" in pubs. You can come and play. Questions were from different categories and even in one category range of knowledge was quite wide. For example in music category you can come across things like: "name all the members of the beatles", "say what song Adele got Oscar award for" or as well "where Bieber was born". Most of us knew the answer for last question and I've got a theory that is a pure contrariness. On the begining every one was thinking that he's from the USA so every one has deliberately learnt by heart that he's from Canada.

On Wednesday and Friday evenings were spent with hosting families but on Thursday we went bowling. Despite my concerns I wasn't that bad at it, my result wasn't the last one there. :d Apart from talking about the game, between our turns, at our table were a dialogues about not wasting food. To make long story short I can recap our conversations in words: "professor, would you like a chip? Professor, eat it, shall you? We will burn all of these calories off in a moment! Professor, eat it, you know we must finish it, how I'll take it back home?!"
We ended up walking around all of Polish tables so every one can help theirselves.

Now it's time to tell you about our trips and to explain you the title of this entry. This title is relatet to our trip, which took place on Sunday, our second day in Ireland. We went to the place called Giant's Causeway. But, it's more boring explanation of this events because the legend tells us that this causeway was built by local giant named Finn when he had been going to Scotland to fight with Scottish giant – Benandonner.
Finn has done a great job what I could observe with my schoolmate – Hubert. By the way, big thanks to Hubert for taking a duty of guiding me which duty could be very demanding, especially when we walk on rock formations. Exchanging our opinions on our trip in general, about awful weather and fantazy books, we walked along the track, not paying attention if we walk with our group or not. Finaly we decided that when as they go left, we go right and we went on. The way was quite difficult, I remember that when we find normal stairs, made probably by human, we had to stop in our way up to catch our breaths. After arriving the top and walking there for few minutes, we chose to get down. And that was a mistake. Hardly we took one incorrect step on a wrong track when something weird happened. Our audioguides which we hat got at the entrance started to scream, shriek, vibrate, display different unknown codes, in short words: they freaked out. We warily drew back suspecting that GPS had gone out of its' mind and those little devices had thought we went out of track, poor things. By now we don't know what this crazy alert was about. We went back to the starting point wet and cold but happy. What's interesting, we only discovered it was red trail (the difficult one) when we went out of it. Great! Even in this case we finished before the rest of our group! :p

On our way back home we visited a place where one of the "game of thrones" scenes had been filmed but I don't remember which one, sorry. I know that there was a long, long road with high, gnarled trees, this place is hounted, you know…?

And on Friday we went to see two forts… You know my attitude to history so, if you're interested, then ask and I'll maybe check in which forts we were. The only things I remember from these visits are there're a lot of stairs, a lot of walking and it was very windy. Sea and mountains at once, it always do the job. However, in one place we came across two cannons. We did some work in order to check if cannons work but we cannoned of a sad fact that they didn't work. Although they didn't work, they did the job so we took a few pictures with them.

During all of these trips we could observe beautiful sights and make good photos, that's not me, and experience this beautiful, Irish weather, that's of course me. With our weather you will never be bored!

And that's probably all I can tell you about our lessons and activities in Derry. Ach, no, my apologies, there's one more. Nobody will make me believe One Direction is only for small girls. I was in the pub and it went on! And something for buskers' fans, I want to report that they are in Derry too. Kamil, we're going there!

OK, so I'm finishing this entry and I want to assure you that the next one will be here tomorrow because it's done, it's only fixing itself right now.

Best regards

Kategorie
English posts

You are so delighted and for me? Just Belfast! – or the first part of my Irish trip.

Translated by Dawid Pieper

Hey hey!

I've been being tormented for a few days, for the rest I've been tormenting myself as well, to write this entry, because if I do not, I will forget again and I will not write at all, and that would be a pity.
On Saturday, I came back home at about 02:00 P.M., I got to eat so ate, I lay down on the couch and missed an hour and a half. Then I was able to communicate with humanity, but not yet enoughly to try writing a post. The next days I ought to have made up my mind what to read and what to do. It was a difficult decision cause for the first time in my life I left the end of the school year and it did not really reach me that I already had holidays. My brain existed in the state of "you must read "Lalka", you must read "Lalka"!". ("lalka" – one of the set books in Poland, usually in the second year of highschool)
It was a hard pill to swallow to take care of anything else, but eventually I managed to convince myself that yes, I could rest for a moment. So I went back to Chmielewska to reset my brain. (Joanna Chmielewska – Polish writer, I used to call her style in writing "comedy crime fiction". By profesiion she was an architect.) So I read, I read, I stumbled along the way to paint a three-quarters square meter board. I started reflexively counting, how would this board look like, somewhere in my reasoning path, the square root of three came out (and what would that three be supposed to be?, perhaps meters), and divided by two… how much is the root of three meters? That was the first moment when I caught on to that I should probably do something useful, because my brain was not doing very well. And, of course, it suddenly turned out that everyone was burnt and smoked, that I had no plans, and I had to plan, probably to practice, and I did not do it anyway… And then I found a book about Sheeran. Well, how could I write a blog post with all such a shock? But now it's high time to give it a whirl. And it was like that.

Once, during a lesson, history I reckon, the teacher came to us and said about a language exchange, or rather a language course abroad. I do not know why, but I got the idea right away. Although I was sure that I would be afraid, and besides, that some money would be spent for it. Then there were various conversations, forms, further forms, labeling in health rubrics, that I do not take permanent drugs, but I have so-called. visual problems, and finally a leveling test, to be assigned to groups. It passed somehow quickly, at first the deadline was 2 months, and then out of the blue… a week. Checks up to the fifteenth June, school grades issued, everything cursed and we were going, or rather, flying.

I went to Northern Ireland on June 16. It was on Saturday, at an ungodly hour, I remember going out at three-fifteen A.M. and loading my mate's grandfather's car, which took me and my mother to the airport. I, not really knowing what would happen next, in the front seat of Ada, expressing her opinion on the hour and mum, trying keeping the conversation going… amazing picture. I had a small ryaner suitcase, a backpack borrowed from my sister to carry it to school… and all that much. The most important thing – not to forget any cables.

In a country where dinner is eaten for supper and vice versa, in which people drive on the wrong side down the street, in a country where the principle of using streetlights is: green, go, red… look around and go. .. And finally, in a country where the weather is as though someone in heaven turned on the shower, and then forgot about it… I was going to spent the following week in such a country.

For your information, being in London last year, I have not seen rain at all. Well, maybe once, for three minutes, when coming back and literally passing from the airport to the plane. And it was not a downpour. Till I came there, I had not able been to experience all around that so advertised English weather.

By the way, English. I must admit that I did not really know if I was allowed to like the British there. Well, because you know your tastes along the way, and the other side of the coin is that you fall in love with the culture of whole islands, it's a bit like being friends with a lovingly divorcing marriage. However, it soon turned out that I was lucky.

Websters, the great people that I will introduce you later, are half and half, which means that, favorably for me, Bernie is from Ireland, since Tim from England. You could not get any better, you can admire with impunity both Galway and London. :p

After landing, we immediately went on a tour of Belfast, which, considering our state of mind and body, was quite a feat. I like very much the memories of the airport when I asked, somewhat irritated, standing over the suitcases.

– Professor, are we waiting for the other shoe to drop?
– I think so. – the teacher replied, with compassion.
– Oh, in that case, I pay no heed to ye, but I'm going to eat.
It took us a while to pull ourselves together after passport control, seek out and take the luggage back, to eat and to go to the bathroom on the way, finally to catch the sight of the way out and the bus. The whole group, of course, came to the bus from the wrong side. Several times. It was pure luck that the driver had a good mood.

After mentioning the initial "good morning, how are you," etc., the time has come for more complex questions.
– Do you understand the Irish accent? the bus driver asked cheerfully.
– Yyyyyyyyyyy…. – Yeeeee… yes… more or less. – Yes, it was possible to interpret the whole group's answer.
– So, just like me, I do not understand either. I'm from Scotland.
– Wonderful! The first difficulty behind us.
It turned out that the driver was born in Ireland, but he was brought up in Scotland, which made him tell to the truth curiously, especially when he did not turned to us, but for example, to the honking drivers. He also was telling us about murals and places worth to visit in Belfast, because apart from being the driver he was also our guide.
During our free time, together with several people from the group, we went for coffee. I recall our state of mind. Good coffee – something that we were not able to stint on.

– Come on, we'll take a picture! – Roxana, who was and is the star of our group, called. – Wait, we have to find someone who looks as if he or she wants to help us. Oh, may it be she! – Roksana, without hesitation, accosted a girl of our age and asked in English if she would take a picture of us.
– Yes, clearly, no problem. What are you doing here?
– We're at school exchange.
– Oh, it's cool… some pleasantries, and finally this magical question…
– Where are you from?
– From Poland.
– Aaaa, wait, I'm from Poland too! Surprise…?

Interestingly, Martyna was shopping around Belfast and such with us for the next hour and a half,. You are not likely to read this, but thanks for being our private guide, photographer and travel companion.
Best text: Jesus, you are so delighted, and for me, just Belfast! 🙂 I know what's going on.

In Belfast, we visited also the Titanic museum and… I would say that. If anyone is captivated by this topic, very good. You can see all those technical drawings, construction stages, etc. Although… firstly, not for the uninitiated, secondly, certainly not very much for the blind. Screens, drawings, presentations, even interactive ones, but so what? The other thing is that we would have probably got more out of it if we had slept more. Coming out of this building, we all only dreamd of reaching quite comfortable armchairs on the bus. To the city of Derry, however, the way is long.

I will leave you, dear readers, on the bus heading for Derry. The next part of the trip I'll describe in the succeeding post. I just wanted to start to get myself to write on. I will not leave it unfinished now. :d So I invite you to express interest or disinterest for the next part, maybe what you would like to know, and I will be writing it successively. 🙂

Best regards.

PS Next part probably will appear tomorrow.

Kategorie
co u mnie

wpis opóźniony, jak pociągi pośpieszne

Hej hej!

Ostatni wpis napisałam wam trzynastego września, a te niewielkie ilości rzeczy ciekawych spotkały mnie właśnie czternastego i w kilku dniach następnych, wypadałoby coś tu o tym wspomnieć. Ponieważ ostatnie tygodnie będę streszczać fragmentarycznie i raczej przebłyskami, bo przez większość czasu byłam niemożebnie wściekła na cały świat, opowiem wam właśnie o tym weekendzie sławnym, o którym już w internetach ktoś opowiadał.

Czternasty września, to był piątek i właśnie wtedy jechałam do Warszawy, tóż po lekcjach, kategorycznie odmawiając jedzenia i ogólnie utrzymując, że muszę być w Warszawie jak najszybciej, najlepiej natychmiast. Natychmiast się nie dało, pociąg ruszał dopiero po piętnastej, bo tak się głupio złożyło, że od nas do warszawy jechały wtedy pociągi około czternastej dwadzieścia, a potem dopiero po trzeciej. Nie wiem, czemu akurat to najbardziej potrzebne pół godziny pominięto, w każdym razie wsiadłam do tego upragnionego pociągu i wyprawa się rozpoczęła.

Mimo, że do Warszawy jechałam w pewnym sensie służbowo, szczęście polegało na tym, że załatwiałam to ze znajomymi. Gdyby to była na przykład, no nie wiem, rozmowa o pracę, nie nadawałabym się do niej absolutnie. Byłam po pierwszych dwóch tygodniach klasy maturalnej, cierpiałam na nerwicę już dość konkretną, co objawiało się rozmaicie. Wiedziałam, że cośjest nie tak już wysiadając z pociągu. Tam przy komunikatach o stacjach jest ten piękny dodatek, coś w stylu: "życzymy państwu przyjemnego pobytu lub dalszej dobrej podróży.". Potem zaś, z akcentem doprawdy cudownym, ktoś to mówi po angielsku. Nie wiem, dlaczego akurat wtedy mi to musiało przyjść do głowy, ale, kiedy oni mówili "we wish you enjoyable stay or pleasant onward journey", ja zawsze miałam w głowie, tym poważnym głosem: "we wish you a mery christmas". To nawet nie było jakieś wybitnie śmieszne, dla mnie jednak, w tamtym momencie, było i to bardzo. W czasie, kiedy wymyśliłam te przeurocze słowa, stałam już w tym korytarzyku przy drzwiach, a wokół mnie było mnóstwo innych, zaaferowanyh swoimi sprawami jednostek ludzkich. Czyniłam ogromne wysiłki, aby się nie roześmiać, zaciskałam zęby, gryzłam się w język, wyobrażałam sobie rzeczy straszne, nie pomagało nic. Udało mi się nie roześmiać na głos, ale uśmiechu nie spędziłam z twarzy. Wysiadłam na peron, tam oczywiście nudzić się nie można.
"Trzy litery! Jedno serce! A! W! F!" Zakrzyknęła grupa zebranej na peronie młodzierzy. Przyśpiewki typu: a kto uczelni nie szanuję, to niech się w d**ę pocałuje…" brzmiały na cały głos. Nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem, pokazując im uniesiony kciuk. Kiedy wjeżdżałam schodami na górę, nadal towarzyszyły mi wykrzykniki, w których akcenty były poprzesuwane dość specyficznie, brzmiało to raczej jak:
Trzy! Litery. Je! Dno serce. A! W! F!

Z tym okrzykiem na ustach przywitałam moich znajomych, a raczej próbowałam się dodzwonić. Udało się. Podobno się spóźnią, no dobra, idę do maca, głodna jestem, nic mnie nie obchodzi, że druga częśćgrupy będzie czekać, ja nie jadłam od siódmej rano, ja muszę zjeść! Opętała mnie wręcz dzika chęć zjedzenia, choćby dlatego, że przecież mogę, poszłam, zamówiłam, stolik został mi wskazany, a ja lojalnie ostrzegłam panią z obsługi, że takich tu będzie więcej i że jak przyjdą niewidomi, to oni są do mnie. Jak się okazało, zupełnie nie potrzebne, mój znajomy bowiem wpadł na lepszy pomysł.

– Majaaaaaaaaaaaaaa! – usłyszałam nagle od drzwi. Co miałam nie usłyszeć, prawdopodobnie słyszało to pół miasta. Jezu, przebacz, nie znam go, nie znam go, nie znam!
– Maaaaaaaaaaaaajaaaaaaaaaaaaaaaaaaa! – Kiedy już część grupy do mnie trafiła, wypowiedziałam kilka bardzo nieprzyzwoitych słów pod adresem wołającego mnie kolegi, przywitałam się z przyjaciółką, wyrzuciłam z siebie jeszcze kilka słów nie nadających się do druku i dopiero wtedy, końcówką oddechu dodałam: cześć Monia, miło cię poznać, ja na prawdę nie jestem taka zawsze! Monia uwierzyła, bo została przy tym stoliku.

Ja tego kolegi z imienia nie wspomnę, bo się obrazi, natomiast wspomnę, że był obdarzony zadaniem straszliwym, ogromną wręcz odpowiedzialnością, mianowicie usłyszał, że ma nas doprowadzić we wskazane miejsce. I nie przemawiały żadne argumenty, że niech on się nie boi, że przecież on tak samo tam nie był, jak i my, to tak samo mu błądzić wolno, nie, on nas doprowadzi i już! OK, chce być liderem, będzie liderem!

– A masz coś żółtego? – zapytała w tym momencie Monia.
– Coś żółtego, jak to? Po co? –
– No jak, przecież lider musi mieć coś żółtego! Zawsze! – Zdumiało nas to straszliwie i nieco przytłoczyło, wraz z przyjaciółką próbowałyśmy wymyślić rozwiązanie, proponowałyśmy, że może coś mu kupimy po drodze, może breloczek, może w ogóle może być pomarańczowe… nie, żółte ma być już i koniec! Inaczej kolega nie jest liderem za żadne skarby świata. OK, przeszliśmy do innych tematów, przy tym uprzejmie sobie docinając, no bo przecież znamy się od całego mnóstwa lat, przynajmniej w skali naszego życia. W pewnym momencie kolega zwrócił się do mnie z prośbą, abym sobie swoje komentarze raczyła wsadzić gdzieś, czy inną taką miłą rzecz mi powiedział, na co Klaudia, przyjaciółka moja, natychmiast zwróciła mu uwagę: ej ej, tak nie mówi lider! Temat tajemniczego żółtego powrócił ze zdwojoną siłą.

Bez żółtego, za to najedzeni udaliśmy się w dalszą drogę. Kolega z Monią na prowadzeniu, on jest lider, a ona nie wiem, może miała żółte, ja z Klaudią za nimi. W pewnym momencie głośniki na dworcu centralnym zagrzmiały nowiną, że: opóźniony pociąg przyspieszonej kolei miejskiej wiedzie na tor… Nie dosłuchałyśmy do końca, wraz z Klaudią parsknęłyśmy niepowstrzymanym śmiechem. Siedem godzin w szkole, wraz z fizyką, potem samodzielna podróż z tymi komunikatami ulubionymi, głód, jedzenie, inteligentne rozmowy w McDonaldzie, a na koniec ten przyspieszony opóźniony pociąg, to wszystko doprowadziło mnie do takiego wyczerpania umysłowego, że teraz, przez zatłoczony dworzec centralny szłyśmy z Klaudią w nastrojach histerycznych, ona zastanawiała się, co ze mną właściwie zrobić, ja, przez łzy śmiechu, rządałam, aby sobie znaleźli kogo innego, bo ja nie jestem w stanie współpracować w takim stanie umysłu.

Odpuszczę wam szczegóły tego dnia w takiej formie, jak do tej pory wam przytaczałam, na koniec tylko jeszcze jedna przygoda. Pod koniec dnia trafił nam się taksówkarz z ubera, który nie mówił po angielsku. Jeszcze gdyby nie mówił po polsku, OK. Głupio trochę, ale dobra, niech on mówi po angielsku, przynajmniej tak, jak ja, byłoby OK. Pan szanowny mówić, a i owszem, potrafił coś, z rozumieniem jednak szło mu znacznie gorzej i wszystko kazał sobie wbijać w aplikacje. Trochę nas to zdziwiło, zwłaszcza, że zmiana kursu obejmowała przejechanie kawałka ulicy dalej, bo my go sami nie znajdziemy. Ja rozumiem, że aplikacja nie dość, że pokazuje w nawigacji, to może jeszcze w ojczystym języku. No ale bez przesady. A gdyby ktośdostał jakiegoś ataku? Albo np. go okradli i chciał wytłumaczyć, żeby jechać na najbliższy posterunek. Nie wiem, jaki jest najbliższy, najbliższy w każdym razie! I co? I już się nie dogadamy? A jak kogoś nie stać i nie ma telefonu. :d No nie, tu to wiem, że nie zamówi, ale łapiecie, o co mi chodzi.
W końcu udało nam się temu biednemu człowiekowi wszystko wyjaśnić, porozwoził towarzystwo, mnie, Klaudię i Elanor, której na chrzcie dali inaczej, ale tu posłużę się pseudonimem, zawiózł do Lasek. Tutaj już zaczęłam mu współczuć. Trzy dziewczyny, niewidome wszystkie, jak jeden mąż, każą się zawieźć w środek ciemnego lasu, widać tylko bramę jakąś metalową, za nią w sumie nadal nic, biją dzwony… Jeeeezu, chorror jaki, czy jak? Pieniądze przyjął, resztę wydał, nawet miłego wieczoru wydukał po polsku i zmył się do domu.

Ciekawostka z dni następnych. Najlepszy pomysł ever, budzimy Klaudię! Sama się boję, no to biorę drugą koleżankę ze sobą, idę. Ale Klaudii normalnie obudzić nie można, nie wolno wręcz, wpadłam więc na lepszy pomysł. Poniższy link prowadzi do tego, co jej puściłam nad uchem.

Aż się sama zdziwiłam, nie pamiętałam, że to się do tego stopnia nadaje! Klaudia zachowała zdumiewający spokój, poruszyła się tylko nieznacznie i całkiem przytomnie powiedziała: o, ja to nawet lubię. Nie zgłosiłam protestu, ale spać jej nie dałam. Uparłyśmy się z koleżanką, że same się rządzić nie będziemy, i że jak my jesteśmy goście, to ona nam śniadanie albo zrobi, albo choć wskarze produkty. Wstawanie, jak to zwykle bywa, odbywało się etapami, tzn. najpierw Klaudia powiedziała, co o nas myśli, potem spróbowała argumentów, kiedy to nie poskutkowało, nie udało się też zepchnąć mnie z łóżka, poczyniła wysiłek i usiadła. Siedząc, zrobiła ruch, przypominający wstawanie. W pierwszym odruchu chciałam wstać za nią, zatrzymałam się w pół gestu.
– O nie nie nie, ja za tobą wstanę, a ty skorzystasz i znów się położysz! Nie ma tak! – Rozśmieszenie podziałało najlepiej i Klaudia wróciła do żywych.

Weekend przebiegał nam miło, na łażeniu po całych Laskach, zwykle w deszczu i czekaniu na różne autobusy w obu kierunkach. Pięknie było. :p

Ja się z Klaudią widziałam jeszcze raz, tydzień później, tym razem tylko w Warszawie. Tam naszym najinteligentniejszym pomysłem było wsypywanie sobie wzajemnie cukru do kawy, obie wiedząc, że żadna nie słodzi. Było śmiesznie.

Wrzesień trwał dalej, a ja byłam coraz mniej z tego zadowolona. Beci nie było tydzień w szkole, bo była na wyjeździe, po powrocie zaś wygłosiła zdanie, które mogłoby podsumować myśli każdego ucznia po wakacjach: Jezu, tyle do nadrobienia, kursy, liceum, praca, ratujcie… ale przynajmniej opalona jestem!

Z innych jeszcze szkolnych przeżyć, jak na razie jedno gorsze od drugich, bo nie dość, że zmęczeni, to jeszcze… pająk mi wlazł na palec! Na angielskim. Nie wiedziałam, co to, no to zdjęłam, a Becia dopiero wtedy wyraziła zdumienie: O jezu, jaki wielki pająk!
Przerażająca wiedza, że ja tego "wielkiego pająka" na chwilę wzięłam w rękę, a także, że go przecież nie zabiłam, czyli jeszcze gdzieś tu łazi, uniemożliwiła mi spokojną pracę. A myśmy tam jeszcze musiały siedzieć dwie godziny! A na końcu tych dwóch godzin się okazało, że to stworzenie łazi mi po nogawce. Kurcze, a tak lubiłam tę salę!

W piątek było pierwsze spotkanie szkolnego zespołu muzycznego. Ucieszyłam się niezmiernie, nie tyle z tego, że właśnie doszedł mi nowy obowiązek, ile z tego, że choć jeden jest związany z muzyką. Ciekawe, co uda nam się zrobić w tym roku i czy więcej, niż w zeszłym. Odwieczne pytanie przy produkcji czegokolwiek. :d

Na koniec dorzucę wam ostatni sukces Kuby. Jak wiadomo, Kuba jest papugą oswojoną dziwnie, mianowicie: przylecieć z własnej woli? Czasami tak, jak najbardziej. Przylecieć, bo ktoś go prosi? A gdzie tam! A już wejść na rękę? Niedoczekanie twoje, chyba śnisz! Kubuś popełnił ostatnio błąd, mianowicie poleciał do naszego pokoju. On u mnie i EMilki jeszcze nie był, zgłupiał kompletnie, obijał się o lustro i ogólnie był bardzo zdenerwowany i zestresowany. W końcu siadł na dolnym piętrze łóżka i tak siedział, odmawiając współpracy z kimkolwiek. Tata mu mówi, tłumaczy mu, że: kubuś, choć do pana, wejdź do pana na rękę, pan cię do salonu zaniesie, Kubuś, no choć do mnie, zaniosę cię! I kuba był na tyle inteligentny, żeby wymyślić, że on chyba rzeczywiście sam sobie nie da rady, siedział, napuszał się, fukał, syczał, dziobał, ale w końcu się poddał i, obrażony na cały świat, wskoczył tacie na rękę. Kiedy tata odniósł go do salonu, schował się za gałęzią na klatce. Chyba było mu wstyd. 🙂

Kończę ten haotyczny wpis i mam nadzieję, że chociaż się uśmiechnęliście czasem, bo ja padam ze zmęczenia i lubię się czasem uśmiechnąć.

Pozdrawiam ja – Majka

PS Wreszcie udało mi się trochę poćwiczyć na gitarze!

Kategorie
muzyka

nowy awatar – czasem trzeba pogadać z kimś inteligentnym

Witajcie!
Czas na zmianę awataru, co by nudno nie było. A oto i produkcja, którą ostatnio lubię bardzo, choć długo się tu o niej nie rozpiszę. Po prostu, gdybym miała teraz okazję i ludzi do zrobienia imprezy, ta piosenka musiałaby się pojawić. Projekt nosi interesującą nazwę LSD, ale już tłumaczę, że oznacza to Labrinth (Brytyjski piosenkarz), Sia (wokalistka z Australii) oraz Diplo, producent z USA. Swoją drogą, wiedzieliście, że Diplo i Major Lazer to ta sama osoba? Jak to usłyszałam, to normalnie mi się cały światopogląd do góry nogami przekręcił, jeszcze nie dotarło! :d
OK, ja kończę i zapraszam zainteresowanych do wysłuchania piosenki Genius. Tylko geniusz mógłby się w niej zakochać.


Pozdrawiam ja – Majka

Kategorie
co u mnie

szukajcie, a znajdziecie, czyli o tym, do czego człowiek jest zdolny, jak go zmuszą okoliczności

Witajcie!

Chciałam napisać do was we wtorek, ale miałam za mało godzin w dobie niestety. A chciałam napisać dlatego, że ogarnęłam ostatnio więcej rzeczy, niż się spodziewałam. I to nie tylko wtedy, ale ogólnie w ostatnich dniach.
Zaczęłam to zauważać w niedzielę, kiedy ktoś mnie zapytał, co robiłam, a ja zaczęłam wymieniać i się nagle okazało, że w sumie, to zaczęłam tłumaczyć któreś moje wpisy na język opcy, zerknęłam na lekturę, poszłam na spacer, a poza tym pograłam trochę na gitarze. ZNalazłam sobie bardzo fajny tutorial na youtubie, gdzie ktoś bardzo ładnie pokazuje, jak zagrać utwór, bez capodastra, a na dodatek tłumaczy, jaki palec na jakim progu, a nie mówi, zgodnie z tradycją tutoriali, że: ten akord wygląda tak. I weź tu bądź mądry i pisz wiersze. Więc, wracając do głównego tematu, powoli, ale konsekwentnie się przyczepiam do tej gitary, co ogólnie świadczy raczej dobrze.

Poniedziałku nie kojarzę, ale w tym wpisie miało chodzić bardziej o wtorek, streszczam więc, co mnie tak wtedy ucieszyło.

Musicie wiedzieć, że my, z moją siostrą – Emilą, mamy w pokoju szafę. Szafa zajmuje całą jedną ścianę, ma przesuwane drzwi i jest zapełniona od góry do dołu rzeczami, które można podzielić na te 3 cudowne kategorie:
1. Żyć bez tego nie mogę.
2. Nie codziennie, ale na pewno się przydaje.
3. W życiu mi się nie przyda, można wywalić.
Ostatnio doszła też kategoria czwarta:
4. Nie mam pojęcia, co to jest.

Część szafy, w której jest więcej moich rzeczy, już dawno była dla mnie krzyżem pańskim i ogólnie wielką niewiadomą, bo nie dość, że bardzo mi się nie chciało tam sprzątać, to jeszcze właściwie nie wiedziałam, od czego miałabym zacząć i jak skończyć. Okoliczności jednak zmusiły mnie do tego, ponieważ do szkoły przyszło ostatnio wielkie pudło, a w pudle moje książki do matmy w brailleu. Jak wiadomo to cudowne pismo zajmuje więcej miejsca, niż to warte, dlatego trzeba było czym prędzej zrobićporządki, aby gdzieśte podręczniki można było wepchnąć. Teraz wypada wam wytłumaczyć, co w tajemniczej szafie się znajdowało. Znajdowały się tam segregatory z różnymi moimi notatkami z poprzednich szkół, teczki, skoroszyty i cienkie segregatory, które słóżyły za przeróżne zeszyty, czarnodrukowe książki, moje lub nie moje, maszyna do pisania, książki w brailleu, które kiedyś dostałam ze szkoły, arkusze maturalne, zbiór powtórkowych zadań, również do gimnazjum, wykresy oraz układ okresowy. Zgniewało mnie, wyciągnęłam wszystko i zaczęłam ustawiać jeszcze raz. Nieocenioną pomoc zaofiarowała mi Emila, bo zawsze dobrze jest mieć kogoś, kto przeczyta, co jest napisane na okładce, jak nie jest po naszemu.

Plus pierwszy i najważniejszy.
Od pierwszej klasy podstawówki aż do końca gimnazjum, prowadziłam zeszyty w skoroszytach. Jak wiadomo braille jest wielki, więc, jak taki zeszyt się kończył, to ja go przeglądałam, aby zobaczyć, co się tam przyda, co nie, a nieprzydatne rzeczy wyrzucałam na makulaturę. Oczywiście, jak to w roku szkolnym, nie zawsze w tygodniu był na to czas, więc taka kupka kartek lądowała sobie gdzieś, do przejrzenia, a ja miałam pusty skoroszyt, aby go móc nadal zapełniać makulaturą. Znacie mnie i moją, pożal się Boże, pracowitość, możecie sobie więc wyobrazić, ile takich kartek mi po gimnazjum zostało. Już nawet pomijając to, że ja się do pracy zabieram długo i z namysłem, to ja tej roboty po prostu nienawidziłam. Poważnie. Każdy ma coś takiego, czego bardzo nie lubi robić. Moja przyjaciółka nie lubi np. wstawać wcześnie. Moja mama nienawidzi prasować. A ja nienawidziłam przeglądać brajlowskich zeszytów. Praca polegała na tym, że macie bardzo dużo kartek, które, żeby w ogóle w jakiśsensowny sposób przeglądać, musicie wyjąć ze skoroszytu, więc może wam się to rozlecieć, jak, nie daj Boże, spadnie. I wtedy szukaj końca i początku, bo należy również pamiętać, że te kartki szły odwrotnie, przynajmniej w skoroszytach, czyli, że pierwsza lądowała na końcu skoroszytu. Jest to dosyć logiczne, ale bardzo niewygodne. Poza tym, braille nie grzeszy wybitną przejżystością, jeśli chodzi o wszelkie notatki i oznaczenia, jeśli nie przeczytasz fragmentu tekstu, trochę trudno szybko wyszukać interesujący cię kawałek. Nie ma zakreślaczy, ołówków, highlighterów, żółtych kolorów podobno przyciągających uwagę, czy tam pomarańczowych… jest tylko cudowny, długi, dłuuuuuuuuugi tekst. Jedyne co, to akapity i linijki odstępu, ewentualnie ramki, ale jak człowiek jużdługo przegląda, to i taką ramkę może przegapić. A jeszcze, jak się przegląda zeszyt z przedmiotu, którego się nie lubi, więc się jakąś szczególną miłością do tych notatek nie pała, no to już w ogóle szlag mnie jasny trafiał. Serio, gdybym wtedy dostała za coś szlaban, spokojnie można by było mi dać w ramach kary zadanie, abym przejrzała te zeszyty.
Wyobraźcie sobie w takim razie mojąradość, kiedy mogłam wyjąć wszystkie zeszyty, i tak o, jak leci, wziąć wszystkie pozostałe w nich notatki i wywalić jak najdalej od mojego pokoju. Nie oszukujmy się, nie przydały się do tej pory, to i teraz się nie przydadzą. Ważne rzeczy się powtarzają i mam je zapisane na komputerze, pozostawiłam sobie tylko fizykę i niemiecki. Już wyjaśniam, żeby zaraz nie było, że demoralizuję młodzierz. Gimnazjaliści, czy tam teraz podstawówkowicze moi kochani, pamiętajcie, ja jestem w matfizie. Rozszerzam matematykę i fizykę. No i angielski. Notatki z angielskiego mam w większości na komputerze. Pewne rzeczy z fizyki zostawiłam. A matematyka… No cóż, powiem tak. Jeśli nie umiałabym tego, co mam w tych zeszytach, to nie umiałabym nic z tego, co się teraz dzieje w szkole. Uznałam więc, że jestem rozgrzeszona. Co innego, gdybym np. rozszerzała historię, bo akurat notatek z historii miałam sporo.
Więc na prawdę wiele z moich kartek poszło w tym momencie gdzieś, daleko, a najważniejsze, że daleko ode mnie. Z ogromną satysfakcją wyciągałam kolejne pliki ze skoroszytów i starannie układałam je w torbie, aby je potem w porządku i sprawnie, wszystkie na raz, wynieść z mego miejsca zamieszkania. Kiedy ja się zajmowałam tą cudowną czynnością, Emilka przeglądała książki w czarnym druku.

Plus drugi.
Znalazłyśmy mój stary pamiętnik! To tak na prawdę nie był pamiętnik, bo tam się nie pisało o tym, co się wydarzyło, tylko były różne rubryczki do wpisywania. Tam imię, nazwisko, wiek, gdzie mieszkasz, takie tam, ulubiony przedmiot w szkole, czego nie lubisz… ale potem sięzaczęło ciekawiej, największy sekret, kto ci się podoba, twoje marzenia.
Po pierwsze, zaskoczyło mnie, że, kiedy trzeba było pisać o tym, jak myślę, kto kim będzie z naszej klasy, to owszem, napisałam np. że jeden z kolegów będzie sławnym sportowcem, bo on wtedy dobrze grał w piłkę, ale na każde pytanie, kto będzie wykonywał zawód artystyczny, typu, że będzie śpiewać, że będzie występować na scenie, wpisywałam "ja". Miałam bardzo sprecyzowane priorytety. Potem, jak było pytanie, co by się chciało, w sensie, jakie by były moje marzenia, to napisałam nie tylko o tak oczywistych rzeczach, jak: "żeby nie było zadane nic do domu", ale także, że "chciałabym, żeby było sprawiedliwie". Na koniec zaś dokopałyśmy się do informacji bardziej o wyglądzie i dowiedziałam się, że, przypominam, mając dziewięć lat, zadecydowałam, że kolczyków w różnych miejscach raczej nie chcę, ale tatuaż już owszem. Uznałam więc, że w sumie, to byłam kiedyś cool. Pytanie, jakie chcielibyście mieć tatuaże, jakbyście mieli jakiś mieć?

Plus trzeci.
Znalazłam starą książkę od angielskiego, którą kiedyś pożyczyłam. Postanowiłam więc ją oddać, no bo w sumie, po roku, to by wypadało. Kiedy poszłam do nauczyciela, który mnie wtedy uczył i oznajmiłam, że chyba znalazłam coś, co do niego należy, ze szczerą radością zawołał: oooo, znalazłaś jakieś pieniądze?! Nieeeee…? A chciałabym. Niestety pieniędzy w mojej makulaturze nie było. Za to znalazłam jeszcze parę książek, w tym takie, które przydadzą mi się do matury.

Plus czwarty.
To już taki zbiorczy. Znalazłam kilka książek czarnodrukowych, które mogę dać EMili, znalazłam miejsce na moje nowe podręczniki, znalazłam instrukcję obsługi do modułu sterującego perkusją elektroniczną, którego swoją drogą nie mam już od paru lat, znalazłam instrukcję do braille edge, znalazłam miejsce na różne moje gry i kładłam się spać z poczuciem, że cośzrobiłam. Pierwszy raz od długiego czasu. Aaaaa, no i jeszcze! Znalazłam kilka moich prac z gimnazjum, które chyba nawet przepiszę na komputer, sama jestem ciekawa, co to właściwie jest. A porządki jeszcze trwają!

Jak już tak o znajdowaniu różnych rzeczy, to ostatnio znalazłam informację, że teatr muzyczny w Gdyni zrobił kiedyś musical na podstawie… "Lalki"! 😀 Było to dla mnie sporym zaskoczeniem, aczkolwiek to tylko potwierdza moją tezę, żę musical da się zrobić ze wszystkiego. Mam ścieżkę dźwiękową, słucham, ciekawe to jest. Wreszcie umiem sobie wyobrazić głównego bohatera jako człowieka, a nie taki portret, który coś tam myśli, cośdo siebie mówi, ale uczuć, to nie bardzo widać. Pani Profesor, pamiętam o Pani i będę wysyłać! 🙂
Zachęcona sukcesem zaczęłam sobie patrzeć, co jeszcze robiły różne teatry muzyczne w naszym kraju. Wiem, że robiły bardzo różne rzeczy, na "mamma mia" sama byłam, ale wiem też o takich przedstawieniach, jak: "grease", "Jesus Christ super star", "chłopi", "wiedźmin", "shrek", "foot loose", "rodzina Addamsów", a także, odżałować nie mogę do tej pory, sławna adaptacja highschool musical na scenie Gliwickiego teatru muzycznego. Nigdzie nie ma płyty, serio. Nawet słów nie mogę znaleźć, ostatnio mnie wzięło, znów szukałam, nadal nie ma!

To be continued. A na razie pozdrawiam was
ja – Majka

PS Przypominam o pytaniu o tatuaż.
PS 2. WIecie, że Mraz parę lat temu śpiewał na broadwayu?
PS 3. Dziękuję moim wiernym czytelnikom, którzy się nie zawsze ujawniają, ale ja wiem, że są. Ty wiesz, że to o tobie.

Kategorie
wspomnienia i dłuższe opisy

Humany, łączcie się! Kolejne życzenia

Witajcie!

Dziś mam dla was pewną opowiastkę. Czasami wieczorem odzywa się mój telefon. O, nowa wiadomość na messengerze. W wiadomości jest jakaś dziwna odmiana mojego imienia. Za każdym razem inna. Odpisuję więc: co? Co robisz, Maja? A co ja mogę robić wieczorem? Siedzę i czytam. No więc piszę, żę nic. A bo mi się nudzi, to w sumie byś przyszła.
Wśród moich znajomych popularna była metoda pt. zadzwoń i powiedz: Maja, zrób coś. Tutaj, jak widać, ten sposób również jest stosowany.

Ostatnio Zuza, zwana moim Humanem, zapowiedziała mi, że nie przeczyta moich wpisów na blogu, bo nie ma tam nic o niej. Bardzo proszę, Zuziu, a piszę to nie tylko dlatego, że jednak chciałabym, żebyś przeczytała te wpisy, ale też dlatego, że masz dziś urodziny. Mój Human kończy dzisiaj lat osiemnaście, dlatego ja Ci w tym dniu, Zuziu, życzę, żeby Ci się marzenia spełniły, żebyś była wesoła, żebyś się nie przejmowała idiotami, żebyś urosła duża, a jak nie duża, to przynajmniej… no wiesz… troszkę większa, no i żebyś była miła, oczywiście, również Ci życzę. 🙂

Musicie wiedzieć, że właśnie Zuzia wyciąga mnie czasem z domu bez wyraźnego powodu, ciąga mnie po sklepach, zabiera do księgarni i zamiast czytać tytuły, namawia do kupowania jakichś dziwnych treści, mówi po Rosyjsku i nie pozwala mi mówić po angielsku… słowem, nudzić się nie można. I w sumie mam jej za co dziękować, Zuziu, wyprawy do ogrodów uniwersyteckich, w celu obserwowania myszy… zawsze spoko.

Zuziu, kosmito, wszystkiego najlepszego!

Pozdrawiam was, drodzy czytelnicy, i zachęcam do wychodzenia na zewnątrz. Jak nie, znajdzie was human.

O komentarz proszę ja – Majka

PS ZUziu, a na koniec piosenka.
https://youtube.com/watch?v=5u1osgsUZzQ

Kategorie
muzyka

nowy awatar – ostatnia klasa

Witajcie, już ponownie tego dnia.

Pomyślałam, że nowy rok, nowa ja, to i nowy awatar. I przyszło mi do głowy, że mogłabym tutaj umieścić coś nie tylko nawiązującego do roku szkolnego, ale także do moich ostatnich odkryć dotyczących tego, że, jak z resztą zawsze twierdziłam, musical da się zrobić ze wszystkiego. Nowych odkryć tu nie wrzucam, wrzucam natomiast drugi utwór z przedstawienia grupy starkid pt. "a very Potter senior year". Utwór nosi tytuł "senior year" i nawiązuje do tego, że w sumie, to i ja tę swoją "ostatnią klasę" w tym roku mam. Niedługo matura! 🙂 Także trzymajcie i cieszcie się. Bohaterowie śpiewają to, zanim wyruszą do Hogwartu, by rozpocząć swój ostatni rok nauki, już po zakończeniu wojny.
Obsada:
Clark Baxtresser – Harry Potter
Joey Richter – Ron Weasley
Meredith Stepien – Hermione Granger
Jaime Lyn Beatty – Ginny Weasley
Ciekawostka. Clark zagrał Harrego tylko podczas nagrania soundtracku, bo na scenie, oraz w soundtrackach do poprzednich części, w jego rolę wciela się Darren Criss, grający między innymi w serialu "glee". Jest on również autorem piosenek.

https://youtube.com/watch?v=Zz8dhUffJMQ

Pozdrawiam i życzę wam, dość realistycznie, aby ten rok był jeśli nie zczęśliwy, to chociaż do wytrzymania.
Ja – Majka

Kategorie
muzyka wspomnienia i dłuższe opisy

Ostróda Reggae Festival – coś więcej niż muzyka

Hej hej!
Moi drodzy, umieszczam to również na fb, ale myślę, że i tu nie zaszkodzi. W tym roku na festiwalu reggae w Osródzie był realizowany film dokumentalny, pokazujący ten festiwal w bardzo fajny sposób, nie tylko za pomocą wywiadów i koncertów, ale też rozmów z uczestnikami. Razem z moją rodziną mieliśmy to szczęście, że prezes całej tej imprezy, z którym znamy się już od kilku lat, poprosił nas o udział w tym materiale, jako rodzinę, która od kilku lat przyjeżdża na festiwal i dobrze się na nim bawi. Jeśli ktoś chce zobaczyć, jak wygląda największy festiwal reggae w Polsce, a być może jest też ciekawy, jak nam poszło przed kamerą, zapraszam do obejrzenia.

Pozdrawiam ja – Majka

Kategorie
muzyka

nowy awatar – pożyjemy, zobaczymy

Hello!
Dziś jako awatar przybywa pierwsza piosenka z nowej płyty Jasona Mraza. Ja tę płytę świętuję już od 10 sierpnia, wypadałoby i tutaj ją pokazać. To jest piosenka o tytule "lets see what the night can do" i moim skromnym zdaniem jest bardzo piękna. Uspokaja mnie.

I niestety nic mądrego na jej temat dziś już nie wymyślę, ale serdecznie zapraszam do słuchania.
Pozdrawiam ja – Majka

EltenLink