czucie i wiara oraz szkiełko i oko Mai

Myślę, że sporo osób zna uczucie, kiedy nie pamięta, co właściwie zrobiło. Zazwyczaj wiąże się to z jakimś urazem, albo nadużyciem niektórych substancji, zwykle też dotyczy dnia poprzedniego. Ja jestem lepsza, ja potrafię stracić orientację w trzy minuty.
– Sylwia, śpisz? –
– Nie wiem… zaraz sprawdzę… a co? –
– Mam pytanie. –
– No, już nie śpię, co? –
– czy ja coś do ciebie przed chwilą mówiłam? –
– Yyyy… kurcze, chyba tak, ale ja absolutnie nie pamiętam, co. –
– Ojjj, to dobrze, bo ja też nie pamiętam. –
– A, no to widzisz, nikt się nie dowie! –
Takie właśnie dialogi odbywają się w naszym pokoju w internacie. Dzieci, naprawdę, nie śpijcie w ciągu dnia, to jest niezdrowe! Ja już kiedyś opisywałam na tym blogu, że właśnie taki stan umysłu nam się przytrafia po dwóch tygodniach w internacie, no ale bez przesady! A ja mówiłam, że ja się boję odpisać komuś przez sen?

A tak, ostatnie dwa tygodnie byłam w Krakowie.
– Rany, dlaczego jest poniedziałek? – Zdenerwowała sięSylwia na początku drugiego tygodnia. – Już tydzień siedzimy w tej szkole, a ciągle jest poniedziałek! –
Dwutygodniowy pobyt był głównie z okazji urodzin obu moich koleżanek z pokoju. Czyli podwójna impreza. Uczty, koncerty, wycieczki, cały festiwal! Nie ma się co śmiać, każdą z tych rzeczy mogę potwierdzić. Już w pierwszym tygodniu doczekaliśmy się koncertu naszych mistrzów realizacji, którzy ćwiczyli z nami nagrania kilku osób na raz.
– Weź, podaj mi E. – Powiedział basista do gitarzysty.
– Eeee, czekaj, ja tu mam E?! – Rozległ się z budki wokalowej głos perkusisty, który aktualnie grał na cajonie. Uczył się grać, przepraszam. Czyli nasi nauczyciele przy instrumentach, więc nieosiągalni, ja z Sylwią i Natalią na studyjnej kanapie, gramy na tamburynie i takich innych, Misha w reżyserce… Pro Tools żęził ostatkiem siiiiił… … Co tu się dzieje? Niestety nie zjawiła się wycieczka, a czekałam na to.

Przy koncertach będąc nie można również zapominać o tym, co my wyprawiamy w internacie. Kiedy wyśpiewujemy na cały głos "statki na niebie" i takie różne inne… W ogóle nie wiem, czemu się z Natalką tak uparłyśmy na De Mono, ale strasznie nas jakoś bawi, jak pod wieczór śpiewa się: "Kroki na schodach! w bezruchu zamierasz!" Tak wygląda nasz internat nocą.
Sylwia natomiast poleciła mi ostatnio disneyowskie Encanto. Już pomijam to, że to naprawdę piękna bajka, ale soundtrack współtworzył Lin Manuel Miranda. No to Musiało być COŚ! I jest, jak najbardziej. Najciekawsze jest to, że największym hitem tego filmu została piosenka, która zupełnie nie jest uniwersalna. Nie jest to jakaś disneyowska ballada o nieszczęśliwej miłości lub decydowaniu, kim się naprawdę, w głębi serca jest. Nie jest to też mocno gitarowa piosenka disneyowo rockowa o tym, że możemy wszystko… A mieli tam taką. Jest to piosenka maksymalnie związana z fabułą, niezbyt zrozumiała, jak ktoś nie wie, o co chodzi, dodatkowo, nietypowo, jak na disneya, ten największy hit śpiewają praktycznie wszyscy bohaterowie. I świat ich pokochał.

Także na ekranie to, a w rzeczywistości ja z Sylwią, dwie dorosłe baby, idące środkiem najdłuższego korytarza w szkole i wyśpiewujące: Nie mówimy o Bru-nie, nie, nie, nie…

OK, koncerty mamy, teraz wycieczki krajoznawcze. Sylwia napisała pewnego pięknego dnia do swojej rodziny: dziś byliśmy pod mostem, żeby tam poskakać, potupać i pokrzyczeć. Już dawno mówiłyśmy, że szkoła policealna, to coś między studiami a przedszkolem. A tak poważnie mówiąc, no to faktycznie, ostatnio Misha znalazł w okolicy most, obok którego jest taki fajny delay. W sensie no… Echo takie. Powtarza wszystko, co robimy i nawet w jakimś określonym tempie mu to wychodzi. Cała zabawa polegała na tym, żeby znaleźć jak najlepsze dźwięki, które można tam wyemitować i sobie nagrać. Tak tak, moi drodzy, to równie dobrze mógłby być projekt naukowy! Taką mamy pracę! My się tylko zastanawiamy, czy tam gdzieś nie było tego jednego, normalnego człowieka, który się zatrzymał, patrzył na nas i myślał, pod jaki numer zadzwonić najpierw. To kształcenie specjalne, to może jednak nie jest taki głupi wymysł…

O, a propos! Czy ktoś z moich czytelników może jest na, albo po, APS? Ja byłam na stronie tej akademii i albo ja potrzebuję kształcenia specjalnego, albo oni, albo obie wymienione strony konfliktu, bo ja nic nie rozumiem z tego, co czytam. I tak to się kończy, jak próbuję pomyśleć o przyszłości. Ostatnio ktośmi poradził, żebym myślała o swoich marzeniach, planach… Nawet nie wiesz, Czytelniku Drogi, jakie to czasem trudne… No tak, ale ja nie wiedziałam, że to się może wiązać z problemami technicznymi! 🙂

To może, żeby poprawić nastrój, wrócę do koncertów. Oprócz organizowania niespodziewanych koncertów w studiu 03 byłam w maju na dwóch koncertach w Warszawie. Na pierwszym, na Torwarze, byłam z siostrą. Emilia gdzieś koło lutego / marca powiedziała, że Conan Gray przyjeżdża do Polski. Różnych słucham, ale jego akurat znałam trzy piosenki na krzyż, co nie zmieniało faktu, że obowiązkowe "WOW" trzeba było zrobić. Potem się zastanowiłam, no ej, przyjeżdża do Polski! Dawaj Emila, idziemy? No co mamy nie iść, jak już jest? Zwykle dlatego, że nie ma biletów tak późno, a tu niespodzianka, były!
Conan Gray, to jest taki raczej popowy songwriter, który teksty pisze sam, co szanuje samo w sobie, a tematyka jest dość znana w tych czasach, czyli, w skrócie mówiąc, czemu obecnej generacji jest smutno i że generalnie smutno jest. Znaczy OK, nie zawsze, ale dużo się teraz mówi o samotności, nawet w największym tłumie i z największymi zapasami gotówki. I muzykę można sobie lubić albo nie, ale tematów, wg. mnie, bagatelizować nie wolno. Zastanawiałam się, co tu wrzucić, bo, jak mówiłam, ja jego piosenek znam mało. Swoją drogą pierwszy raz chyba byłam na występie kogoś, kogo nie do końca znam, szłam bardziej z Emilą, niż na Graya. Na szczęście występ zaczął od czegoś, co znałam, a utwór sam w sobie ciekawy o tyle, że w muzyce popularnej, która stereotypowo dotyczy miłości, imprez, alkoholu, a najlepiej tego wszystkiego na raz, nieco może zdziwić tytuł, który na polski przetłumaczyłabym jako: wolałbym, żebyś była trzeźwa. A ponieważ ja też niezmiernie doceniam ludzi, którzy mówią do mnie miłe rzeczy nie tylko wtedy, kiedy są pijani, zdecydowałam się wrzucić link do tego, mimo ilości popu w popie, jaka tu występuje.

Drugi koncert, na jakim byłam, to był koncert Shillera. Ja bardzo długo nie wiedziałam, że ten niemiecki zespół, to jest zespół. Ja byłam pewna, że Shiller to Schiller, był Jarre, był… nie wiem, dj Shadow, jest i Schiller… No nie, drodzy państwo, nie jest tak. :d Znaczy inaczej, faktycznie, za kształt ogólny odpowiedzialny jest teraz Christopher von Deylen, ale nie występuje on sam. Ma na scenie jeszcze perkusistę, gitarzystę i dwie wokalistki, przynajmniej tak wygląda to show w tym momencie. Na marginesie napiszę, że syntezatory syntezatorami, ale ja kocham jego głos. W sensie OK, jakby mi się odezwał nagle, w środku nocy, z tym swoim: guten abend, herzlich willkommen, to bym się bardzo wystraszyła. Ale tak poza tym, to jest cudowny!
https://music.youtube.com/watch?v=F3q73283rRE&list=OLAK5uy_mSdMOeh8QrXTKYAHvcE_zxSP0gFYx9LmM

Te dwa koncerty uświadomiły mi coś ważnego, mianowicie, odzwyczaiłam się. Muszę ruszyć tyłek. Naprawdę, będąc z Emilą na Torwarze poczułam się staro, bo oni się tam wszyscy pchają do przodu, oddychać nie ma czym przypominam, a ja się już zastanawiam, czy naprawdę będziemy stać przez najbliższe 3 godziny z kawałkiem? Gdzie te festiwalowe czasy? Halo! Ja koło trzeciej, to dopiero wracałam z koncertów! Które się zaczęły o szesnastej! Może to nie był Woodstock, ale jednak!
I teraz Drogi Czytelnik myśli, że sex, drugs, rock&roll… Ja akurat reggae miałam na tapecie, jeśli chodzi o festiwale u mnie bardziej było pytanie, kto ile jara. Widzicie, tak jest w lipcu! A w maju, po dwóch koncertach i dwóch tygodniach w szkole, to ja, jeśli chodzi o drugs, stwierdzam, że acodin jest za mocnym lekiem dla mnie. To są granice moich szaleństw młodości. :p

No właśnie, przeziębiłam się. Miesiąc do końca ostatniego roku szkoły,a ja ten tydzień, co właśnie mija, spędzam w domu. W łóżku, tak konkretnie, próbując pozbyć się kataru i kaszlu. Nie covid, spokojnie, ale jednak trzyma się cholerstwo. No ale cóż, może czasem trzeba naładować baterię, żeby mieć siłę na czerwiec. A w czerwcu na pewno zamkniemy nie jeden pierścień aktywności na apple watch. ;p

Pod koniec tego wpisu bilans osiągnięć i porażek.
Osiągnięcie: Zagrałam dyplom z perkusji! Zdane! I nawet sztabkowe wyszły nie najgorzej. W prawdzie o jednym utworze nauczyciel powiedział, że jakoś mi to pod koniec dość nowocześnie szło… Co oznacza, że nie trafiałam w to, co powinnam… Ale ogólnie OK. Fortepian też zdałam, bez świadomości, że gram egzamin. Czyli najlepszy sposób!

Porażka: Mogłabym dokończyć kiedyś jakiś własny utwór, nie? Trochę mnie przeraża stan, w którym nie mogę się zebrać do jedynej rzeczy, którą chcę w życiu robić. Co z tego, że chcę robić muzykę albo jąmiksować, jak odpalenie kontrolera graniczy z cudem w tym momencie? Jak już zacznę, jak usiądę, jak zagram dźwięk… Wtedy pójdzie. Ale zanim…?

Osiągnięcie: Współpracuję przy wpisach na fundacyjną stronę. No i generalnie biorę udziałw fundacyjnych dyskusjach ostatnio. Jakby to moi współzarządowcy powiedzieli, na razie ogarniam rzeczywistość. Chyba.

Porażka: Podobnie, jak wyżej. Na jeden post napisany przypada 5, o których myślę. Na jeden wykonany telefon przypada pół dnia zastanawiania się, co wtedy powiedzieć. I zbieramy te siły, zbieramy. Możesz nie wierzyć, Czytelniku Drogi, śmiało. Może, jak nie będziesz wierzyć, to ja też kiedyś zapomnę o tym, że tak mam i, tak zupełnie niechcący, już tak mieć nie będę.

Siły wam życzę, drodzy. I tego, żeby przyszłość wam się sama układała.
Pozdrawiam ja – Majka

– Proszę pana, pomocy, ja mam zły bilet! – Ten inteligentny komunikat wygłosiłam ostatnio do kierownika w pendolino, ruszającego z Warszawy Centralnej o 9:40. W sensie pociąg ruszał, nie kierownik. I faktycznie, miałam, i to, co ciekawe, nie do końca z mojej winy. Według mnie kupiłam dobrze. Kliknęłam w skycashu na to połączenie, na które powinnam i jakież było moje zdumienie, jak się okazało, że mam bilet na niewłaściwy pociąg. Akcja tego cudownego filmu nabierze tempa, kiedy wam powiem, że okazało się to 7 minut przed odjazdem. Zdążyłam kupić nowy… I wiecie co? Ten nowy teżbył zły! Nie wiem, co się stało, konduktor widocznie też nie wiedział, bo mi nie wyjaśnił. Ja tu problem zgłaszam, mówię, że aplikacja, że voiceover… A pan do mnie:
Ale czy pani chce jechać do Krakowa? Tak. Czy pani chce jechać TYM pociągiem? No tak… Czy pani chce kupić bilet, czy pani ma środki, żeby kupić bilet? No tak! Jezu, to ja aż tak źle wyglądałam? Przecież nie ukradłam tego biletu! Pierwszy raz miałam fizycznie wypisywany bilet na express. W ogóle dziwny byłten pociąg. Raz wezwali kogoś z działu obsługi, pierwszy raz coś takiego widziałam, a potem parę razy rozległ się taki głośny gong, trochę jak dzwonek do drzwi, nie taki, jak przy ogłoszeniach o stacji, tylko inny, głośniejszy. Nie wiem, czy to ich alarm wewnętrzny, czy co, bo nie wyjaśnili, o co chodziło. Po prostu, podzwonili sobie i przestali. Ja rozumiem, że już w mieście będąc ja przegapiam przystanki, mylę trasy do autobusów, już nie wspomnę o tramwajach, których się w ogóle boję… Ale w pociągach zazwyczaj byłspokój! Człowiek sobie spokojnie wraca z praktyk… A właśnie, praktyki.

Miałam ostatnio plan, żeby coś tutaj napisać. Tak o, bo akurat miałam trochę pomysłów, chciało mi się… Mnie, wiecie, MNIE się chciało pisać. Z tym, że może i dobrze, że zaczekałam, bo gdybym ten wpis pisała parę dni temu, to byłby to wpis bardzo smutny. Miałam nawet taką myśl, żeby coś takiego wrzucić w piątek. To by było całkiem spoko, nie? Taki blog, który stara się jednak być zabawny, czasami jakoś tam uśmiechnąć ludzi, trochę im umilić dzień… Pierwszy kwietnia, wpis o tym, że nie ma przyszłości, teraźniejszość taka sobie i w ogóle najlepiej, to se w łeb strzelić. Jak w lekturach z liceum.
Wiecie, że nawet nie wiem, dlaczego? ZNaczy nie no, dlaczego, to wiem, ale nie wiem, czemu aż tak. No bo teoretycznie, to ja od 21 marca miałam praktyki. Praktyki udało mi się załatwić fajne, bez rzadnego problemu, w dobrym towarzystwie, żyć nie umierać… Pamiętałam o tym wszystkim dwa dni. Ten weekend przed praktykami. Sporo spałam wtedy, odsypiałam, mam wrażenie, ze dwa miesiące, generalnie wolnym człowiekiem byłam. Nawet wtedy wrzuciłam tutaj post, więc faktycznie, musiałam mieć na coś siłę. A od poniedziałku… Tu trzeba wyjaśnienia pojęć.

Nazywają mnie ekspertem. Nie nie, ja broń Boże ekspertem nie jestem… jak ten ekspedient za ladą… Po prostu raz czy drugi Misha rzucił ironicznie, albo i nie, że trzeba zapytać eksperta, niech ekspert powie… Może dlatego, że coś z tych lekcji pamiętam, a może dlatego, że, było nie było, powtarzam rok, więc coś jużwiedzieć powinnam, nie? ;p Powstał z tego nawet mały konflikt absolwencki, bo jużbył jeden taki, co na niego wołali ekspert i nie może się pogodzić z tym, że kto inny może mieć taki tytuł. Mówił mi, że popyta innych, niech oni roztrzygną! Ja wiedziałam, kogo spyta, więc oczywiście pękałam ze śmiechu i zrobiłam sobie zdjęcie z poduszką od naszego fotela z reżyserki, na której jest napisane "expert". W końcu Misha się zlitował i, pewnie z racji wzrostu, przechrzcił mnie na minieksperta. Krzysiu, spokojnie, teraz już ekspert z miniekspertem mogą iść w pokoju. Np. do mediaexpertu.
Co ciekawe i Sylwia, i Misha znają ksywkę ekspert, co absolutnie nie przeszkadza im wiedzieć o mnie, że gubię rzeczy, zostawiam wszystko wszędzie, wątki rozmowy też gubię i nie kończę zdania…
Jakoś im to się nie kłóci jedno z drugim, że z jednej strony na pewno wiem, z drugiej na pewno nie załatwię…

Jak już przedstawianie tych zespołów eksperckich mamy za sobą, to muszę przyznać, że od praktyk stanowczo nie byłam ekspertem. Nagle się okazało, że ja mam mnóstwo jakichś przemyśleń o przyszłości… W ogóle przyszłość, co to jest, mój Boże, przecież ja zaraz kończę szkołę, co ja zrobię, i gdzie, i po co… Nienawidzę pytania "po co"! Ratunku, przecież nic nie umiem, nic nie wiem… To się dzieje w moim mózgu, ja jeszcze nie zaczęłam mówić o tym, co się dzieje na zewnątrz. Po pierwsze, to ja w takich momentach nie usiedzę cicho, ja o tym, niezwykle inteligentnie, mówię ludziom. No i prawda, niektóre rzeczy trzeba przegadywać, przecież inni też o tym myślą, tylko, że może nie do końca powinnam od ludzi wymagać czegoś w stylu: ja tu sobie będę kompletnie nie wiedzieć, czego chcę i o co mi chodzi, a ty sobie poczekaj, nie zadawaj trudnych pytań i lub mnie nadal. No więc konwersacje mamy za sobą, a jeszcze dokładamy do tego praktyki (reaper z voiceoverem na macu i sterowniki do interfejsu na windowsie), a także mnie we własnym domowym studiu. O tym ostatnim mogę powiedzieć tyle, że się od miesiąca mówiło. OK, jak przyjedziesz, nagramy wokal! I wiecie co? Nie miałam kabla. Mikrofon tak, interfejs tak, ze 3 komputery mieliśmy do dyspozycji… Nie miałam kabelka, bo zostawiłam w futerale od cajonu, którego z kolei nie ma teraz w domu. Powinnam jeszcze zgubić po kolei laskę, pieniądze i dokumenty i byłby komplet. Bardzo, bardzo nie byłam ekspertem wtedy.
I żeby nie było, że blogiem zakłamuję rzeczywistość, przyznaję publicznie, że ja tak miewam. Miewam te swoje momenty stresu i strachu, momenty takie, że nie umiem durnych kabli podłączać, momenty, że o mój Boże, proszę, zatrzymaj świat, bo za szybko leci. Swoją drogą uwielbiam przycisk w MacOS o interesującej nazwie: zatrzymaj postęp. Nie przerwij, nie anuluj, zatrzymaj postęp.
Do punktu kulminacyjnego dojechałam w weekend po pierwszym tygodniu praktyk, ja chciałam wtedy być naprawdę kimkolwiek, tylko nie sobą, myśleć oczymkolwiek innym prócz wszystkiego. I tutaj rada, uwaga, geniusz przemówi, trzeba sobie znaleźć coś, co chociaż trochę pomaga. Coś, co, jeśli nawet nie poprawia nastroju, to zatrzymuje postęp. Czytałam kiedyś, że przy takim natłoku myśli, dużym stresie itd. trzeba się skupić na rzeczywistości i teraźniejszości. Tak fizycznie na tu i teraz, wiecie, tykanie zegara, ciepła herbata, coś, co teraz odczuwamy. Ten zegar faktycznie działa, przynajmniej u mnie. A jeszcze lepiej, okazało się, działa las. Jak nie ma lasu, to jakieś inne zewnętrze, w każdym razie spacer. Ja też podejrzewam, że trochę w tym pomagała temperatura, jak człowiekowi jest chłodno, to mózg, chcąc nie chcąc, skupia się na tym i nie ma czasu sobie wkręcać tych wszystkich głupot.
I niby nie było od razu lepiej z tymi wszystkimi rzeczami, które próbowałam przemyśleć i zrozumieć, ale zaczął do mnie docierać świat zewnętrzny. A to nagrywałam wodospad, tak tak, przy naszym domu jest wodospad. Dobra, wodospadzik. A to znaleźliśmy z tatą rdest, a rdest ma takie gałązki puste w środku, może można na tym grać? A to zadzwonił facet, że chce kupić keyboard… O właśnie, sprzedałam keyboard!
Uwaga na marginesie: smutna Maja i przypływ gotówki, będzie cośnowego! Telefon, tak konkretnie, wymienić chciałam odkąd zapowiedzieli nowy SE, no i okazja przyszła sama.
Przyszedł też kolejny tydzień praktyk, a z nim sesję, ten, niezbyt mi jeszcze znany, reaper na macu… Swoją drogą czy to jest tak, że jak się program odczytu ekranu maksymalnie zciszy, tak do jednego procenta, to on się umyślnie z powrotem podgłaśnia? To jest takie zabezpieczenie, żebym się nie pozbawiła możliwości pracy? Sąsiedzie, tak ma być? Bo trochę zdziwiło mnie, jak mi się voiceover rozdarł na głośnikach, a to były monitory studyjne, które względem darcia się mają niezłe umiejętności, na cały regulator i musiałam go, uwaga, podgłośnić, żeby wrócił do normy. Długo mi zajęło samo wpadnięcie na ten pomysł. A to tylko jedna z wielu przydatnych rzeczy, jakich się nauczyłam. I teraz serio, co by nie mówić o moim nastroju i dziwnym stanie, to te praktyki dużo mnie nauczyły. I to wcale nie tylko takich pesymistycznych rzeczy, jak jeszcze większa świadomość mojego niewłaściwego podejścia do pracy, jako takiej, deadlinów itd., ale też sporo o podejściu do klienta. Jednego dnia nagrywaliśmy lektorów, oni tylko czytali! A do każdej z tych pięciu osób trzeba było inaczej mówić, żeby wszystko udało się dobrze nagrać.
I tu, a propos dobrze, przechodzimy do drugiej połowy tamtego tygodnia. Bo gdzieś pomiędzy nagrywaniem fortepianu, a siłowaniem się z systemami komputerowymi, powoli zaczęło mi przechodzić. Zaczęło mi się przypominać, że no dobra, wszystko mi z rąk leci i sypie się kilka niezależnych spraw na raz, ale jednak! Na przykład zrobiłam piosenkę. Albo może inaczej, skończyłam pierwszy etap robienia piosenki. Mam i wokal i podkład! To już coś, no nie? To jest nadal takie dziwne uczucie, jak coś wcześniej NIE istniało, NIE było tego po prostu na świecie, a teraz jużjest i mam to na komputerze, bo to zrobiłam. A co oprócz piosenki? Ogarnęłam ten telefon. Udało mi się sprzedać ten keyboard. Wybrałam się na więcej spacerów, niż przez ostatnie 2 miesiące razem wzięte. Co tam jeszcze… O, nauczyłam się dwóch zdań w obcym języku! ;p
W każdym razie tygodnie, mimo, że ciężkie, przynosiły jakieś korzyści, tylko po prostu musiało to zacząć do mnie docierać. I powoli zaczyna, być może też dlatego miałam ochotę ten wpis napisać. Żeby sobie zachować taki moment, kiedy jeszcze nie do końca wszystko było OK, ale już mniej czasu poświęcałam na przejmowanie się i rozkminianie mnóstwa spraw na raz, a więcej na jakieś twórcze zajęcie. Albo na oglądanie odprężających rzeczy. Ja nie wiem, czy po tym wpisie widać, że byłam ostatnio na moim etapie stand upu, ale owszem, byłam. Książki, seriale albo stand up, to są trzy etapy uspokajania. A, no i zakupy, jak widać. Wcale nie taki zły ten SE 3, jak się wszyscy boją. Chyba, że ja tak mam, bo się przesiadłam z pierwszego SE i widzę samo przyspieszenie działania. 😉 Ktośby może chciał iPhone SE pierwszej generacji? Bo ja mogę oddaćw dobrej cenie. 😉

Cenię sobie spokój, dlatego teraz trochę go sobie jeszcze podaruję. Zwłaszcza, że nie mam dziś rzadnego sprawdzianu, więc niczego nie olewam. 😉
Na koniec wpisu podziękuję wszystkim, którzy musieli ze mną przez te tygodnie wytrzymać. Praca pracą, ale potem trzeba wrócić do domu, a tam już się rzeczy dzieją. Moje głosy serca, rozumu, podświadomości i nierozsądku, moi ludzie, którzy pójdą ze mną do kawiarni czy pizzeri tylko po to, żeby potem wysłuchiwać o dylematach życiowych, będą gadać ze mną do dowolnej godziny nocnej i powtarzać, że jest dobrze, przecież dobrze jest, nawet, jak nie jest, a także dopilnują, żebym wstała, zebrała się, zjadła śniadanie i wyszła z domu, niczego nie zapominając. Nie zapominam wam tego nigdy, nawet, jak zapominam oddzwonić.

Przed samym końcem wpisu anegdotka, bo mi się przypomniało, a propos sprawdzianów i nauki zawodu.
W sobotę mieliśmy rodzinne spotkanie, ponieważ moi dziadkowie mieli 50 rocznicę ślubu. To w sumie przywraca wiarę w to, że takie rzeczy są możliwe. Jak to na spotkaniach rodzinnych, padło do mnie pytanie: i co dalej? Pytanie "co dalej" jest tylko troszkę niżej od "a po co?" w rankingu najtrudniejszych pytań. Ale odpowiadałam. Że chcę pracować z tym dźwiękiem, że zrobię certyfikat z angielskiego, że po tym certyfikacie można uczyć, to by może sobie zrobić pedagogiczne… No i widzicie, brawa dla tej pani, trzy zawody i ani jeden nie gwarantuje hajsu! Tak się pochwaliłam właśnie. Haha, no dobra, pośmialiśmy się, nastąpiła zmiana tematu, nawet o tym zapomniałam. Gdzieś tam wrócił temat szkoły, egzaminów, trochę stresu z tym związanego. No i widzisz, wujek, jakby mi tego było mało, to w maju mam dyplom do zagrania, wreszcie będę mieć papier na to, że gram na perkusji! A mój nieoceniony wujek, serdecznie go teraz pozdrawiam, bez namysłu dopasował się do mojej konwencji i zauważył: o, no to jużczwarta fucha tego typu! I TO! Się nazywa obtymistyczne podejście do życia! Realizator / muzyk, anglista / nauczyciel. I wy się mnie jeszcze pytacie, co dalej? I ważniejsze pytanie: To co? Ktoś chce tego iPhone? 😉

Pozdrawiam ja – Majka

Chyba dobry.
A jak u was? Bo ja miałam wolną sobotę. Wiecie, co to jest? W sensie, no, taki dzień, że się NIC nie musi robić i z NIKIM nie jest się umówionym na Żadną godzinę. Bo nie wiem czemu, ale jakoś dawno nie miałam takiego dnia, żeby jednocześnie był dobry i wolny. Albo coś miałam, albo było beznadziejnie źle z jakiegoś, zazwyczaj głupiego, powodu. To, że wolne mam w sobotę okazało się dosłownie dzień przed faktem i, aczkolwiek powód jest złą wiadomością, nielubię go i mnie smuci, tak sam fakt, że dziśnic nie robię był mi bardzo na rękę. Zrobiłam pierwsze, co mi do głowy przyszło, spałam. Ponieważ już nie śpię, spróbuję znaleźć coś ciekawego, co też mi było na rękę i co mogłoby zaciekawić czytelników tego bloga.

Ostatni wpis poszedł w świat szóstego marca, co się działo od tamtego czasu? Jak to co? Same święta były!
Na przykład… O, dzień kobiet był. Kolega z klasy przyniósł mnie i Sylwii snickersy. Dopiero potem przyszło mi do głowy, że w sumie miło, ale z drugiej strony, to trochę tak, jakby powiedział: ej, zjedzcie snickersa! No ale, jak wiadomo, nie jesteś sobą, kiedy jesteś głodny, także… Propos snickersa, to kolega Misha, znany tutaj już, jako moja niezmordowana podświadomość, z wspominaną już poprzednio anielską cierpliwością, uczy mnie tego zdania po ukraińsku. U nich to brzmi ładniej, niż to nasze "nie jesteś sobą", jakoś tak bardziej marketingowo. To jednak nie zmienia faktu, że moje umiejętności językowe najwidoczniej wyczerpały się na angielski. Pewnych rzeczy po prostu NIE jestem w stanie, jeszcze, powtórzyć. Całe życie się człowiek uczy.

Ostatnio uczę się nie tylko języków, ale także syntezy i obsługi sprzętu. Albowiem nastąpił ten szczęśliwy dzień, dzień piękny i zdawna oczekiwany, kiedy… zaoszczędziłam 900 złotych! Ale tak serio, to ważniejsze było to, że wreszcie kupiłam wymarzony instrument, którym jest syntezator Korg Minilogue xd. Uprzedzam komentarze, tak, to się naprawdę tak nazywa. Z tym xd na końcu. I niby jak miałam nie kupić rzeczy, która sama do mnie pisze xd? 😉 Dla zainteresowanych syntezą, to chybrydowy instrument, dwa oscylatory analogowe, filtr oczywiście też, jeden oscylator cyfrowy z możliwością ładowania przez komputer nowych i modyfikowanych jego wersji, sekcja efektów, także z możliwością załadowania własnych, fajny sequencer, jest w wersji modułowej i zwykłej. Dla ludzi zainteresowanych sprzętem tak ogólnie, również od strony dostępności i używalności, klawiatura taka sobie, ale da się grać, większość funkcji na szczęście poprzypisywane do konkretnych gałek i przełączników, więc obsługiwalny bardzo dobrze, tylko się trzeba nauczyć, co do czego. Jak przyszło co do czego, podstaw nauczyłam się dość szybko. Z tego miejsca wielkie podziękowania dla jednego z moich nauczycieli, który mi tę okazję do kupienia wyczaił, dał znać i pomógł załatwić. Zajęcia mamy w poniedziałek i wtorek. W jeden poniedziałek pomógł, w drugi już grał i chwalił. 🙂 Równolegle z syntezatorem kupiłam do niego torbę i okazało się, że dobrze zrobiłam, bo przez ostatni tydzień mój korg kawał świata zobaczył. Głównie podróżował ze mną z pokoju do studia i z powrotem, co nie byłoby złe, gdyby tych miejsc nie dzieliły cztery piętra. Na szczęście jest dość lekki. Mam zamiar zaprezentować go na tym blogu również dźwiękowo, z tym, że potrzebuję na to nagranie troszkę czasu. Spokojnie, to nie będą dwa lata, jak ostatnio, czy ile tam czekaliśmy na rolanda. Ja wiem, że ja na rozmaite recenzje potrzebuję mnóstwo długich tygodni, ale spokojnie, Czytelniku zniecierpliwiony i oczekujący, ja dotrzymuję słów.
Na realizacyjnych zajęciach w czwartek mój korg również był obecny i grał. xd. Ponieważ jeden z naszych mistrzów zawodu już wcześniej upatrzył sobie swoją ulubioną barwę, zagrał pierwszy, a na tym motywie my staraliśmy się tworzyć dalej. Oczywiście zagrał dopiero wtedy, kiedy udało nam się rozplątać wszystkie potrzebne kable, wszystko odpowiednio podłączyć, ustawić, przygotować sesje w programie… W ogóle ostatnio w studiu zadano nam pytanie, czy my z własnymi urządzeniami też tak dużo rozmawiamy. I faktycznie, przedmioty w naszym studiu okazują się nie tylko mieć dusze, ale najwidoczniej także rozumieć doskonale ludzką mowę. Normalnym jest usłyszeć: oooo, jaki jesteś kochany, wiedziałam, że mogę na ciebie liczyć! Skierowane to jest do syntezatora. Zdarza się również: No i co zrobiłeś, hamie jeden?! Skierowane do komputera lub nawet programu na nim. Już nie wspominam o, kierowanym do głosu odczytu ekranu: zamknij się wreszcie!
A przypominam, że ci biedni ludzie, którzy nas uczą, muszą się zawsze orientować, czy my mówimy do nich, czy może jednak nie… Ale spokojnie, jeden z nich również gada ze swoim voiceoverem, drugi nadaje urządzeniom imiona, trzeci mnie ostatnio oskarża, żę stawiam termos na rogu stołu, a chciałabym zwrócić uwagę, żę to jest okrągły stół… Generalnie zabawnie jest.

Czy zawsze jest zabawnie? A jak ma być? Przecież za parę miesięcy kończę szkołę, gdybym się nie śmiała, musiałabym płakać. Na pewno za parę miesięcy pojawi się na tym blogu wpis, w którym napiszę, czytelniku drogi, co zamierzam robić ze swoim życiem dalej, już po ukończeniu szkoły. I zazdroszczę Ci, Czytelniku. Ty o tym tylko przeczytasz, ja najpierw będę musiała się tego dowiedzieć. A rozmowy na ten temat nawet w studiu rzadko kończą się śmiechem.

Wróćmy do tych świąt! Jakie jeszcze były? A, dzień chłopaka! Przyjęła się robocza nazwa "święto męczenników i mężczyzn", a my, wraz z Sylwią, postanowiłyśmy się na tę okazję ubrać, określmy to, bardzo jak kobiety. Jak siędobierze odpowiednie elementy stroju, to nawet wygodnie potrafi być. Ciekawa rzecz się zadziała, bo na akustyce dostałyśmy słodycze na dzień kobiet i pana, który nam to podarował, od razu tym poczęstowałyśmy, oczywiście z okazji dnia mężczyzny. Cóżza cudowna i opłacalna transakcja! Ale nie no, bez przesady, kawę też przyniosłam i chciałam częstować, także to nie jest tak, że nie miałyśmy NIC. No i strój jakże uroczysty; padło kilka pytań, czy taki dzień nie występuje częściej, więc rozumiem, że źle nie było. ;p A potem, to jużtrzeba było robićrealizatorskie zadania i uwierzcie mi, kto ich nie słyszał, jest znacznie zdrowszy na umyśle.

Dzień po tym pięknym wydarzeniu było moje prywatne święto. Jedenasty marca, to od jedenastu lat, cóż za jubileusz, moje prywatne święto muzyki w moim życiu. Właśnie nie tyle muzyki, jako takiej, tylko muzyki dla mnie, ponieważ właśnie jedenastego marca 2011 roku pierwszy raz świadomie byłam na koncercie. W sensie OK, wiadomo, kojarzę, że wcześniej były w mieście jakieś koncerty, na jakichś też pewnie byłam. Ale wtedy to był pierwszy raz, kiedy znałam zespół, wiedziałam, że ja go lubię, a przyjaciółka w tamtym czasie lubiła jeszcze bardziej… No i poszłyśmy. Towarzyszył nam mój tata i na zawsze pozostanie on świadkiem tego, co się od tego dnia zaczęło. A zaczęło się coś ważnego. O ile pamiętam, to właśnie on wpadł też na pomysł z audio autografami, które od razu zebraliśmy od występujących wtedy artystów. Jedenaście lat później z tamtymi artystami nadal mam kontakt, poznałam mnóstwo wspaniałych ludzi, czy to na festiwalach, czy na pojedynczych koncertach, a o naszym pomyśle z audio autografami i całej historii z tym związanej mój tata usłyszał kiedyś od zupełnie innej osoby i okazało się, że faktycznie mówiono o nas. Pamiętam, jak wracaliśmy o trzeciej w nocy na pole namiotowe, pół godziny chyba, a padało. Pamiętam rozmowę z jednym z najbardziej znanych niemieckich artystów reggae, a tę szansę z kolei dało mi uczestnictwo w dokumencie o festiwalu, na którym wtedy byłam chyba siódmy raz. Pamiętam, jak w wieku lat 13 zmontowałam dźwiękowy prezent na dwunastolecie mojego ulubionego zespołu, a potem mogłam im to po prostu przysłać mailem. Pamiętam, że przez te wydarzenia polubiłam koncerty tak w ogóle, nie tylko reggae, i zaczęłam ich szukać i na nie chodzić. Pamiętam, jak jeden wokalista nagrywał ze mną wiadomość na whatsappie dla mojego przyjaciela, który nie mógł pojawić się na występie. Z drugiego końca spektrum, a propos przyjaciół, pamiętam, jak w gimnazjum robiliśmy we czwórkę projekt o reggae, z wypowiedziami artystów i przykładami muzycznymi, mieliśmy nawet takie same koszulki! A wszystko dlatego, że mi kiedyś ktoś coś puścił, potem na święta dostałam album, a potem dowiedziałam się, że jest koncert i spytałam: Zuza, idziesz?
Chciałabym kiedyś napisać większy wpis na ten temat.

W ogóle, jak już jesteśmy przy pisaniu, znów się zastanawiam, czy nie zacząć pisać więcej o muzyce. Nawet nie tu, może gdzie ińdziej…? O, mogłabym pisać recenzje sprzętu, ja tak lubię nowe rzeczy… Poza tym, jak kiedyś na systemy midi mieliśmy napisać referat o jakiejś firmie, produkującej sprzęt, to zrobiłam taką pieśń o Rolandzie, że nawet mnie się w miarę podobało. 😉
Ostatnio usłyszałam, że ja w ogóle powinnam raczej pisać, niż grać. No ale przecież muzyki nie zostawię. Raz, że kocham, a dwa, że czasami nawet coś umiem. No to może o muzyce pisać…? 😉 Się pomyśli. Jak czytelnicy mają jakieś pytania, podpowiedzi, zażalenia czy inne komentarze, to mile widziane, bo generalnie każda inspiracja na dalsze życie jest teraz spoko.

Jak tu zgrabnie przejśćdalej… O, dalsze życie! Telefon muszę zmienić! A tak serio, to dzień kobiet dniem kobiet, ale wtedy była też konferencja applea, na której zapowiadali mniej lub bardziej zaskakujące nowe premiery. My to oglądaliśmy ze Stivim. To było lepsze niż film akcji. On to przeżywa wraz z nimi! I tam zapowiedzieli nowy telefon, który chyba chcę i nowy komputer, który, po zastanowieniu, nie wiem, czy też nie chcę. Wygląda, jak trzy macki mini… O właśnie, anegdota:
Ostatnio opowiadałyśmy koleżance z Sylwią, jak to było, jak do studia przyjechały nowe komputery.
– No i wiesz, Natalia. – Mówiłam. – Oni postawili wszystkie te stare macki, tak jeden na drugim, na stole przed kanapą, żebyśmy tam siedli i sobie pozgrywali, co trzeba… –
– Taka mac wieża. – Powiedziała nagle Sylwia i zaraz dodała. – Mac zestaw! A ciekawe, czy można podjechać na rowerze do drajva, nie? –
I taki właśnie mamy strumień świadomości w internacie.

Internat, to w ogóle jest kopalnia anegdot. Zawsze lubię myśleć o tym, co sobie myślą ludzie z zewnątrz. Wiecie, takie wycieczki, jak się ich oprowadza. Albo goście, którzy przychodzą z zamiarem przyjścia do ośrodka i nauki tamże. I oni widzą, jak wyglądają pomieszczenia. Aaaale oni nie znają życia!

Siódma rano:
– Dziewczynki, idziecie na śniadanie? –
– Mmmmmmm… –

Siódma wieczorem:
– Dziewczynki, wszystko w porządku? –
– Nieeeee! –

Ewentualnie mój ulubiony obrazek, to ja, siedząca na podłodze przy łóżku, o jedenastej wieczorem i mówiąca z niezwykłym wzruszeniem:
– O raaaany… O mattttttko… Dziewczyyyynyyyy, knopers! – Słuchajcie, jak człowiek jest głodny, a znajdzie w szafce coś takiego, to to jest najbardziej magiczne przeżycie całego tygodnia!

Teraz mam inne przeżycie magiczne, mianowicie troszeczkę czasu dla siebie i ludzi, ponieważ czekają mnie dwa tygodnie praktyk. Warszawo, przybywam! Ale na szczęście dopiero w poniedziałek. Dobrze, że natalka jechała do domu samochodem i jej rodzinka zgodziła się mnie zabrać. Mój plecak, jakieś torby, mój syntezator, jeszcze jakiś sprzęt, który wzięłam do testów i zrobiło się z tego pół bagażnika mnie. Ten sprzęt do testów największy z tego wszystkiego, teraz zajmuje honorowe miejsce na moim biurku, nie pozostawiając wiele miejsca na inne rzeczy, a służy, w skrócie mówiąc, do sterowania protoolsem oraz każdym innym programem, działającym na protokole HUI. A ciężkie to, jak… jak ten protokół. Do testów zabiorę się niebawem.

Także ja wszystkich żegnam i życzę miłego marca, tudzież tego, co z niego zostało. Żebyście mieli wokół siebie samych szczęśliwych i zdrowych ludzi, jako i ja pragnęłabym mieć w tych momentach, kiedy wszyscy myślą, że wszystko jest kompletnie i zupełnie zawsze w porządku. 🙂
Ale serio, nie dajcie się zwariować, miejcie dobre dni, a sny nie gorsze. Ja mam ostatnio jakieś dziwne, Werka, jak ma mi się przyśnić ten szaleniec z siekierą, to powodów ma mnóstwo. Mam nadzieję na lepsze.
Pozdrawiam was i dobrze wam życzę ja – Majka

PS: Byłam ostatnio na koncercie Voo Voo.
1. Tak, wokalista mi się nagrał, dziękuję bardzo.
2. Jak słyszę ich perkusistę, zdaje sobie sprawę, jak wielu rzeczy jeszcze NIE umiem.

Drogi Czytelniku

Oto wpis z dawna rządany… Wpis o tym, jak ważne są deadliny, czyli o tym, czego nigdy nie zapomnę i o tym, o czym już mi się udało pozapominać… Tak na marginesie, moja mama dziś rano zapytała mojej siostry, o ile się założą, że zgubię kolejną rzecz jeszcze w tym tygodniu i kiedy dokładnie to będzie. Także wiesz, Czytelniku, ludzie mnie znają. I nie to, żebym się jakoś bardzo zmieniła, chociażby dzisiejszy wieczór może posłużyć za dobry przykład. Muszę się spakować, napisać dwa maile, napisać na ten blog… A naprawdę bardzo chciałabym pograć w takie dźwiękowe memory, co dzięki Sylwii odzyskałam. Każdy przeklina sentyment do starych, lubianych gier komputerowych. Kto nie przeżył, NIE zrozumie. :d

Mówiąc o przeżyciach, zastanawiam się właśnie, o czym napisać w tym wpisie. Postu o codzienności nie było od grudnia, co oznacza, że, gdybym chciała zawrzećwszystko, musiałabym zrobić tu większy bałagan, niż w podsumowaniu roku. Swoją drogą informacja dla ludzi, co powtarzają, że NIC nie piszę. Napisałam! Podsumowanie roku. Długie to nawet było… Nie starczy?

A gdzie tam?! Piszemy więc o codzienności. Zacznę od codzienności z grudnia / stycznia, bo była ona głównym powodem tego, że blog poszedł w odstawkę. ZNaczy dobra, drugim, pierwszym jestem ja.

Jak czytelnicy bloga wiedzą, od września brałam udziałw projekcie, który potem został nazwany Ścieżka do Betlejem, a jego efektem była seria świątecznych koncertów na rzecz fundacji, w której jestem. Przyniosło nam to trochę zysku, mnóstwo radości i pracę. O Chryste, ile pracy?! Zrozumiałam, jak niegotowa jeszcze jestem na zostanie i muzykiem, i menadżerem… w ogóle do zostania KIMŚ. Przy okazji zrozumiałam też, czemu ludzie podpisują pakt z… znaczy ten, Kontrakt, z wytwórnią. Przecież oni wtedy nie muszą sami tego wszystkiego załatwiać! Ja teżbym za to wiele oddała! A i tak miałam do zrobienia jedną trzecią tego, co moi wspólnicy w zbrodni.
Także mędrcy, pasterze, my i inni wierni dążyliśmy tą ścieżką do świętości. I do odpoczynku, bo, jako i świętość, ujrzymy go chyba dopiero po przeniesieniu się na świat lepszy.

Oprócz projektu koncertowego, o którym naprawdę, naprawdę ukaże się szerszy artykuł, było też trochę innych projektów fundacyjnych. Największy z nich pomógł nam nie tylko wspomóc różne instytucje w różnych miejscach Polski, ale też spotkać wielu ciekawych ludzi z wieloma ciekawymi pytaniami, na które sami byśmy nie wpadli. No i papiery, oczywiście, że w fundacji są papiery. Dużo papierów. Papiery NGOwców przykryją ten kraj, przykryją Europę, cały świat przykryją!
A, no i jeszcze do szkoły chodzę, w szkole są sprawdziany i takie audycje / koncerty w szkole muzycznej, w których dwa dni przed faktem dowiadujecie się, że bardzo chcecie brać udział. ;p W sumie, to szkoła muzyczna, mimo, że to dość męczące zjawisko, przynosi mi ostatnio radość o tyle, że wreszcie coś mi sięprzestawiło w głowie i zaczęło mi jakby troszeczkę lepiej wychodzić na marimbie. Nie wiem, co się stało i od czego to zależy, może mi weszła wreszcie w ręce ta pamięć mięśniowa w odpowiedniej ilości, może ćwiczenie robi różnicę, w każdym razie jest lepiej. No i dobrze się składa, bo, było nie było, muszę w tym roku zagrać dyplom. I wcale tu nie chodzi o egzamin, ale o moją własną satysfakcję. Jeżeli czegoś nie da się zrobić, potrzebny jest ktoś, kto o tym nie wie. A że ja generalnie mało wiem…

Pod koniec stycznia mieliśmy ferie. Zaraz na początku dwa koncerty z fundacją, w drugi weekend kolejne dwa, pomiędzy natomiast się rozchorowałam. Ponieważ jestem niesamowicie logiczna i stała w uczuciach, to z okazji stanu podgorączkowego, kaszlu i generalnie samopoczucia beznadziejnego, zrobiłam remiks na konkurs. Midi dali, pliki oryginalne dali, to można było się pobawić. Nie to, żebym wygrała, ale wyrobiłam się na deadline (wspominałam coś o deadlinach?), a także kawałek na youtubie jest.
https://www.youtube.com/watch?v=u6XuNJKw5iM

W miesiąc luty weszłam zmęczona. Ze zmęczenia zaczęłam, jak zwykle, gubić terminy, wątki, a także przedmioty. Dużo, dużo przedmiotów. Moi współklaścy niedługo dołączą się do domowych zakładów. Kiedy ostatnio napisałam, że nie mogę znaleźć jakiegoś filmiku, dostałam odpowiedź: no, typowa ty. Czyli gubię nawet filmiki na youtubie, faaaajnie. W trudnych chwilach zawsze wspiera mnie literatura Chmielewskiej, która i tu przychodzi z pocieszeniem. Otóż, jak wszyscy wiemy, ALicja zgubiła kiedyś we własnym domu pręt o nieznacznej długości 6 metrów. Ja i moje rzeczy, to jest NIC!
A tak poza tym, to chcę się wyspać! Koszmary mi się śnią.
Zmęczenie moje nie zmieniało jednak faktu, że już było po koncertach, po zebraniach, nawet semestr już się skończył, zaczęłam więc trochę wracać do siebie. I naprawdę żałuję, że nie napisałam tego wpisu wtedy. Miałabym mnóstwo tematów. O tym, że jak coś zgubię, to też znajdę. Że mamy w studiu mnóstwo fajnego sprzętu do testowania. Że znowu zaczęłam czytać! Że odzyskuję zaufanie do świata i na nowo zakochuję się w dźwięku. Dostałam dobre info, że przyjaciółka odwiedza Kraków, też świetnie! Przyjaciółka ma niezwykle rozwinięte zdolności w sianiu zniszczenia w elektronice, dlatego dziwi mnie, że nasze studio (jeszcze) działa. Ale działa, zapraszamy ponownie! Odbyłyśmy mnóstwo fajnych rozmów podczas tych odwiedzin, zjadło się dwa dobre obiady w dwóch dobrych towarzystwach, a także zrobiło niezłe zdjęcie już przy odjeździe, na dworcu. Dzięki tym ludziom i tym spotkaniom wierzę, że przez Kraków zyskałam niesamowicie dobrą i interesującą sieć kontaktów. Tyle dobrych wiadomości! Teraz, to jużwszystko powinno być…

Wojna. Tylko tyle. Krótka wiadomość na messengerze, o ile pamiętam jakoś po szóstej rano. Bez wyjaśnień i dopisków. Zapytałam Werkę, o czym mówi konkretnie, bo oczywiście to ona pilnuje, abym jednak ignorantem nie była i miała kontakt ze światem. Wyjaśniła mi.
I w sumie zastanawiałam się, czy coś tu o tym pisać. Bo ciężko jest określić, co czuję. W ogóle w ciężkich sytuacjach ludzie mogą odnieśćwrażenie, że u mnie jest kiebsko z ludzkimi uczuciami. Ja też czasami odnoszę takie wrażenie, bo wtedy, może w ramach obrony przed światem, wszystko się wyłącza. Przyjmuję informacje, po prostu. A że te informacje potrafią niszczyć wiarę w ludzkość…? Nie należy też zapominać, że każda sprawa ma dwie strony. Jak nie więcej, w końcu życie to interesująca powieść.
Z jednej strony żyć trzeba. Mamy taką szansę i trzeba to doceniać. I robić, co do nas należy, nietylko pomagając ludziom, ale też rozwijając się dalej w tym, w czym rozwijaliśmy się wcześniej. Żyć, powtarzam.
Z drugiej strony nadal czuję się winna, że pisałam do przyjaciela z Ukrainy nie dlatego, że nie mogłam do niego przyjść, ale dlatego, że nie wiedziałam, jak i co mam powiedzieć. No bo co, mam spytać, jak tam? Przecież wiadomo, że ch… Cholernie źle, powiedzmy.

Minęło półtora tygodnia. Jesteśmy na etapie pieśni bojowych i pytań, przez jakie H pisze się Putin. Jest Troszkę lepiej. Nie wiem, jak ty, ja się troszeczkę odblokowałam, choć to zimno nadal mi towarzyszy.

Propos towarzyszy, to na pewno na któryś z przyszłych weekendów zamierzam pozostać w Krakowie, także, jak ktoś z Krakowa chce mi gdzieś potowarzyszyć, to proszę się odzywać do mnie. Bo czas przyszły wykorzystać zamierzam! Zwłaszcza, że uważnemu Czytelnikowi umknąć nie mogło, że w czerwcu skończy się moja pewność przyszłości, przynajmniej w pewnym sensie.
Nie zajmujmy się tym w tejchwili. Zajmijmy się tym, że szykują się fajne koncerty, fajne płyty, fajne poniedziałki / piątki, fajne praktyki… Wiesz, Czytelniku, że mam szansę na popracowanie sobie w zawodzie? Pierwszy raz! I nawet otrzymanie za to jakichś pieniędzy! A właśnie, ostatnio syntezator zamówiłam. I jak tu mówić o takich sprawach w obecnych czasach? Zdaje mi się, że niestety trzeba również normalnie.

Kończę wpis, bo dziś albo nie idzie, albo ja mam takie wrażenie. Serdecznie dziękuję tym, którzy robią za mój mózg zewnętrzny, rozum, podświadomość, ale także serce i głos nierozsądku. I to wszystko to są osobne osoby! Dzięki, że jednak mam jakąś tam swoją ucieczkę.

Pozdrawiam ja – Majka

PS: Napisałam. W końcu. I co, dobrze było?
Bardzo dobrze, siadaj, trzy plus.

Witajcie!

Na samym początku chciałabym serdecznie pozdrowić kogoś, kto, widząc mnie na szkoleniu bhp przed praktykami, nazwał mnie moim nickiem z bloga, uśmiechnął się, ale już kim jest, to się nie przyznał. Na tyle rzadko się widzimy, że wybacz, nie poznałam. Skomentuj, pośmiejmy się razem. No, moi drodzy, staję się sławna. Tylko nie wiem, gdzie. Dobra, marsz do wpisu!
Przychodzę do was dzisiaj, aby opowiedzieć wam o niesamowitym farcie, nieco mniej niesamowitym niewyspaniu i kilku rzeczach, które nieźle ukazują, co robię ze swoim życiem. Zaczniemy sobie, jak można się spodziewać, od końca.

Zacznę od polecenia czegoś, co zostało w moim prywatnym rankingu najlepszą aplikacją w appstore. Nazywa się to big bang, po polsku, zaskoczenie, po prostu bicz, a jest to aplikacja, która służy do odtwarzania sampli. Nie nagrywania, nie przetwarzania, po prostu, ma w sobie różne efekty, można sobie taki efekt wybrać i go odtworzyć. Ciekawostką jest to, że to działa w oparciu o, obecny w naszych telefonach, czujnik ruchu, więc dźwięk odtwarzamy, kiedy machniemy komórką. Poczuj tę władzę, kiedy machasz telefonem, a tu słychać bicz. Albo taki potężny cios. Ewentualnie klakson z roweru… No nieważne.
Tutaj uwaga dla moich znajomych, którzy, tak, jak ja, nie widzą nic poza… generalnie poza niczym. Ta aplikacja jest dostępna, ale nie dla voicea. Mam na myśli to, że owszem, kiedy odpalicie to z czytnikiem ekranu, powie tylko: pole tekstowe. To pole tekstowe jest nieśmiertelne, zajmuje cały ekran i nawet edytować się nie daje, po prostu istnieje. Ale! Kiedy już ktoś was umieści w tym miejscu z samplami, to nic prostrzego, wyłączamy voicea i wszystko się zmienia lub odtwarza. Pamiętamy, że wybieramy dźwięki na dole ekranu, żeby przypadkiem nie włączyć czegoś innego, dotykamy jakiegoś punktu i machamy telefonem. Uważacie, że nie jest to zabawne, bo nie wiecie, co wybieracie? No cóż, po ostatnich wydarzeniach NIE zgodzę się z tym! 😉 Mało tego! Żeby dostać więcej dźwięków trzeba… no wiadomo, kupić, ale chyba, zamiast kupowania, można przejść takie mini gierki, dostępne w aplikacji. I niektóre z tych gierek też wydają dźwięki w tak kluczowych momentach, że możemy je spokojnie przejść bez pomocy ekranu. Oczywiście potrzebujemy pomocy, aby je włączyć. Ja chyba napiszę kiedyś do autorów tej apki, żeby coś z tym zrobili. No bo wiecie, może oni nawet nie wiedzą, że te gry mogą być dostępne? Trzeba im uświadomić, jak ważne jest, aby tak ważny wynalazek, jakim jest abka służąca do, przypomnę, jeżeli ktoś jeszcze nie pamięta, jak dojrzała i poważna jestem, odtwarzania z telefonu dźwięków z kreskówki, był dostępny dla czytników ekranu! ;p Chociaż troszkę!

Dobra, kończymy z tymi głupotami, przejdźmy do tego, co się działo w tym tygodniu. Zauważyłam, że moje tygodnie powtarzają ostatnio pewien schemat. One są bardzo dobre, ale bardzo ciężkie. W sensie, ja serio niezbyt mogę spać, raz w tygodniu na bank muszę się rozpłakać, ewentualnie wpaść we wściekłość, a po powrocie śpię duuużo godzin, ale na pewno z każdego dnia wyciągam nowe pomysły, nowe projekty, no i, nie zapominajmy o tym, nowe aplikacje na telefon.
A o co chodzi z tym fartem? Fart towarzyszy mi w podróży. Taka moda teraz. Zaczęło się w poniedziałek, bo zawsze ktoś był na posterunku. Przesiadałam się na Zachodniej, ze trzy różne osoby mi przekazywały różne informacje. Wysiadłam na głównym w Krakowie… Najpierw było dziwnie. ZNalazłam schody, potem okazało się, że to nie te, zastanowiłam się, co zrobić, a tu pojawia się ON. Towarzysz mojej podróży najpierw wzbudził moje wątpliwości, czy on wie, jak się dostać tam, gdzie podobno mnie doprowadzi. Pohopne wnioski, to wnioski złe, po prostu błędne i tyle. Zaczął ze mną rozmawiać. On się ze mną przejdzie, co ma się z "taką" dziewczyną nie przejść? Przyszedł nawet czas na znane nam wszystkim i przez nas wszystkich… zwykle ignorowane, pytania, które nazwę tu: pytaniami w związku ze związkiem. Mam koleżankę, której autentycznie dwie baby wmawiały, że ona sobie na pewno wyobraża, że ma chłopaka, studia i szczęśliwe życie, bo to przecież NIEmożliwe. Na bank znam też parę osób, do których obca osoba doczepiła się na ulicy z jakimiś dziwacznymi propozycjami. Ale pierwszy raz przydarzył mi się dialog.
– A ma pani chłopaka? –
– Nie mam. –
– Jak to, dlaczego? Taka dziewczyna i nie ma chłopaka? –
– A nieeee wiem, prze pana… –
– No to oni jacyś głupi są! –
– A no, w sumie… – Zgodziłam się z facetem z ogromną radością i niemniejszym rozbawieniem. Zwłaszcza, że no błagam was, kto nie chce sobie poprawić nastroju w poniedziałkowy poranek? I niech wam się nie wydaje, że oooo, pijak jakiś, gada bez sensu… Znaczy OK, komplementowanie akurat mnie może się niektórym wydać bez sensu, ale pan rozmawiał ze mną logicznie i na temat, wskazał właściwy autobus, spytał, co porabiam w Krakowie i sam powiedział, skąd jest, a także się przedstawił, o czym nie każdy pamięta. Wszystkiego dobrego proszę Pana, przypadkowe spotkania mogą być bardzo dobre.

Przypadków ciąg dalszy. Moja ulubiona, wspominana tu niejednokrotnie, trasa w Krakowie, to trasa z autobusu do szkoły. Każdy ma taką trasę, czynność lub obowiązek, niby rzecz prosta, a w… irytuje. W poprzednim wpisie wspominałam wam o przeczuciach, w poniedziałek miałam przeczucie, żeby iśćgórą.
Jaaaaa, pójdę górą, jaaaa, pójdę górą… NIE, nie o to chodzi, po prostu do naszej szkoły albo można pójść chodnikiem, wzdłóż ulicy, czyli inaczej "dołem", albo wałami nad wisłą, analogicznie "górą". Poszłam, choć zwykle nie chodzę, spotkałam jedną znajomą panią, pozdrawiam serdecznie, bo czyta. 🙂 Wczoraj natomiast, piątek był, wychodząc ze szkoły uznałam z kolei, że lepiej iść dołem. Nie wiem czemu, w sumie dołem jest wolniej i mniej wygodnie, ale OK, posłuchałam głosu serca i poszłam. Po drodze dołączyła do mnie jakaś dziewczyna.
– Pomóc ci? –
– Hmmm… no… wiem gdzie idę, ale jak zrobię błąd, no to pewnie, powiedz. – Poszła kawałek ze mną, zaczęłyśmy rozmawiać. To ciekawe, że niektórzy ludzie mają taką zdolność znania ciebie dokładnie od momentu, kiedy cię spotkają. I to nie w ten wnerwiający sposób typu: a co ty tu, dziecinko, robisz? Tylko po prostu, idzie koło mnie i zaczyna. Że zimno, co? Weekend podobno ma byćciepły, a ona akurat nie będzie mogła wyjść, bo robi to i to. Zadałam parę pytań, ona też. Ja powiedziałam, że wolę się nie przeziębić, bo jednak pracuję / uczę się słuchem, jak przytkam uszy, to tyle sobie zrobię. I nagle okazało się, że muzyka, to wspólny temat. Ja wam naświetlę sytuację, żeby wszystko było jasne. Trasa z naszej szkoły na przystanek trwa 5 minut. Może nie przesadzajmy, dla mnie 7 minut, to na bank. No ale nadal, to jest 7 minut z życia, 7 minut czasu wszechświata, których nigdy wcześniej nie było i nigdy później nie będzie. I ja w tym czasie spotkałam dziewczynę, która zajmowała się kiedyś miksowaniem muzyki, a produkcją, to nadal się w sumie zajmuje w wolnym czasie. Robi muzykę na abletonie, więc wtrąciłam, że ja to abletona bym mogła tylko z kontrolerem używać. A, ona ma pusha, to jak ja chcę, mogę zobaczyć! A w ogóle, to mieszka niedaleko. Wymiana kontaktów nastąpiło, nastąpiło też wewnętrzne przekonanie, żę coś zrobić z tym musimy, no bo przecież po coś to się stało, no nie?
Przy innej okazji jedna moja przyjaciółka określiła takie zdarzenia sformułowaniem: zbieg okoliczności, o który wszechświat wcale nie prosił, ale bardzo potrzebował.
W sumie wyjaśnienie tego powiedzonka też należy do moich zbiegów okoliczności. Ktoś mi znany czytał mi kiedyś swój tekst, dotyczący pewnego miejsca. W ogóle ten człowiek swoim słowem, mówionym lub pisanym, definiuje świat na nowo w tak niespotykany sposób, że możnaby o nim nie tylko wpis, ale i cały blog napisać. Nie podejmuję się tego zadania, to nie jest mój poziom i moje kompetencje. W każdym razie czyta. W pewnym momencie zaczęłam sobie wszystko wyobrażać i jakoś tak się stało, że zamknęłam oczy. Następne zdanie brzmiało: trafiam tam z zamkniętymi oczami.
Dziękuję bardzo, kurtyna.

A poza tym, to co jeszcze w tym wpisie umieszczę? Wszyscy teraz myślą… gdzie tam teraz, niektórzy, to tak myślą cały czas, że ja mam w życiu samo szczęście i fart, że generalnie, to zajmuję się wyłącznie tryskaniem energią i przeróżnymi projektami.
Dwie uwagi. 1. Czasami coś, co ktoś ma, nie jest szczęściem, a rezultatem ciągu różnych wydarzeń, do których, niespodzianka, ten ktoś też się przyczynił. Np., duże słowo, ale jednak, PRACĄ. 2. To, że ktośma pomysł na projekty, nie znaczy, że je kończy. Życzcie mi, abym przynajmniej jedną czwartą z pomysłów, które kiedykolwiek miałam, kiedyś skończyła.
A dążę do tego, że ostatnio doszłam do wniosku, że to może zależeć od człowieka, co wyciąga z życia. Nie zawsze zależy, broń Boże, ale czasami jednak tak. Odnoszę wrażenie, że jeśli ktoś częściej opowiada o rzeczach fajnych, może śmiesznych, może przydatnych, które mu się przytrafiły, jest trochę weselszy. Mało tego, lepiej te rzeczy pamięta, bo je powtarza, no nie? Jeżeli natomiast powtarza tylko te, które go zdenerwowały, to właśnie go napędza, że się powkurza jeszcze bardziej, no to… cały czas chodzi taki zirytowany.
Na pewno znajdzie się ktoś, kto powie: o, tobie się takie złe rzeczy na pewno nie przydarzają, to możesz sobie chwalić! W zeszłym tygodniu stanęłam w obronie jednego miejsca, które w tym samym dniu doprowadziło mnie do szału, także nie, jedno drugiego nie wyklucza. Ale jednak, jak sobie o tych miejscach myślę, częściej wspominam tych ludzi, którzy byli spoko, których lubiłam. I zaraz powiedzą, że to takie gadanie tylko, o byciu optymistą, że ojej ojej, mam dobre rzeczy z życia wyciągać, pozytywne nastawienie jest super, kwiatki i serduszka… Ale ludzie, tak poważnie, po cholerę ja mam się zajmować ludźmi i zdarzeniami, które mnie tam doprowadzały do szału? Po co mam o nich gadać? Nie zasługują na to. Zasługują na to, żeby je rozgłaszać tam, gdzie powinny być rozgłaszane i pokolei zmieniać, ale na pewno nie na to, żebym sobie nimi zaprzątała głowę w czasie, że tak powiem, wolnym od pracy. Pukają się teraz w głowę wszyscy ci, którzy mnie znają i wiedzą, że jednak narzekać lubię. Tak, wyrzucić z siebie, wygadać się, naświetlić sytuację, TAK! Ale dziwi mnie, jak ktoś wspomina tylko złe rzeczy, skoro spotykają go też dobre. W tym samym miejscu. Rozumiem, jeśli ktoś cały czas miał przerąbane, trafił na naprawdę złe miejsce i czas, to wtedy tak. Rozumiem to, broń Boże nie zmuszam do fałszywego uśmiechu i chwalenia czegoś, czego nie było. Ale czy jedna głupia zagrywka tworzy całość? Na szczęście, w moim środowisku, nie, czego i wam życzę. Uprzedzając komentarze, tak, wiem, żę tak nie jest zawsze, wiem. Ja tylko życzę.

Walcząc dalej ze stereotypami pod tytułem, niektórzy to umieją wszystko i świat się wokół eksperta kręci, w tamtym tygodniu uznałam, że moje umiejętności techniczne na bębnach leżą. Leżą i w czoło się pukają, tak szczerze mówiąc. Techniczne, powtarzam. Muzyczne nie, od strony wykonania czegoś ja wiem, że coś umiem. Ale żeby z powodu złego dnia i nastroju nie umieć zagrać najprostrzych ćwiczeń? TO przegięcie jest, trzeba więcej ćwiczyć!
I, w tym samym temacie, moja siostra, lat 12, wczoraj mi powiedziała, że ej, te dwie nowe piosenki Sheerana są takie podobne, nie? One są na tych samych dźwiękach! Yyyyyyy… no dobra, słuchamy. Myślałam, że jej chodzi, że one są takie, no… bardzo popowe, jak na Sheerana. I wiecie… w tej samej tonacji, to one nie są. W równoległych do siebie już owszem. Ja tego nie zauważyłam, Emila tak. 😉

Także ja się idę uczyć tonacji i wielotonów, bo mam z nich test słuchowy w poniedziałek, a was zapraszam do komentowania.
Przy okazji, komentarze pod wpisami otrzymuję ostatnio od naszej niezmordowanej wychowawczyni, pani Ani G, którą serdecznie pozdrawiam w tym momencie, bo mi pozwoliła. ;p Nasze pedagogiczne rozmowy i takie tam.
A propos pedagogiczne, czekacie wraz ze mną na następny tydzień? Ileż będzie ciekawych zajęć?! Np. z realizacji. Na ostatniej realizacji dowiedziałam się na przykład, że nieprofesjonalnie gram w karty i że tak w sumie, to mogłabym nauczyć się czytać. Więcej niż jednym palcem. Dziękuję bardzo, wiedziałam, że mogę na Pana liczyć.
No i, już ostatnie a propos tego wpisu, a propos na kogoś liczyć, Strachy na Lachy wydały wczoraj nową płytę, jakby to kogoś miało zainteresować. Mnie zainteresowało, dziękuję koledze z klasy, na którego zawsze mogę liczyć. A on na mnie. I tak sobie liczymy. Hajs.
Dobra dobrrrra! NIE tylko.

Pozdrawiam ja – Majka