Autor: Maja Sobiech

Witajcie!

Na samym początku chciałabym serdecznie pozdrowić kogoś, kto, widząc mnie na szkoleniu bhp przed praktykami, nazwał mnie moim nickiem z bloga, uśmiechnął się, ale już kim jest, to się nie przyznał. Na tyle rzadko się widzimy, że wybacz, nie poznałam. Skomentuj, pośmiejmy się razem. No, moi drodzy, staję się sławna. Tylko nie wiem, gdzie. Dobra, marsz do wpisu!
Przychodzę do was dzisiaj, aby opowiedzieć wam o niesamowitym farcie, nieco mniej niesamowitym niewyspaniu i kilku rzeczach, które nieźle ukazują, co robię ze swoim życiem. Zaczniemy sobie, jak można się spodziewać, od końca.

Zacznę od polecenia czegoś, co zostało w moim prywatnym rankingu najlepszą aplikacją w appstore. Nazywa się to big bang, po polsku, zaskoczenie, po prostu bicz, a jest to aplikacja, która służy do odtwarzania sampli. Nie nagrywania, nie przetwarzania, po prostu, ma w sobie różne efekty, można sobie taki efekt wybrać i go odtworzyć. Ciekawostką jest to, że to działa w oparciu o, obecny w naszych telefonach, czujnik ruchu, więc dźwięk odtwarzamy, kiedy machniemy komórką. Poczuj tę władzę, kiedy machasz telefonem, a tu słychać bicz. Albo taki potężny cios. Ewentualnie klakson z roweru… No nieważne.
Tutaj uwaga dla moich znajomych, którzy, tak, jak ja, nie widzą nic poza… generalnie poza niczym. Ta aplikacja jest dostępna, ale nie dla voicea. Mam na myśli to, że owszem, kiedy odpalicie to z czytnikiem ekranu, powie tylko: pole tekstowe. To pole tekstowe jest nieśmiertelne, zajmuje cały ekran i nawet edytować się nie daje, po prostu istnieje. Ale! Kiedy już ktoś was umieści w tym miejscu z samplami, to nic prostrzego, wyłączamy voicea i wszystko się zmienia lub odtwarza. Pamiętamy, że wybieramy dźwięki na dole ekranu, żeby przypadkiem nie włączyć czegoś innego, dotykamy jakiegoś punktu i machamy telefonem. Uważacie, że nie jest to zabawne, bo nie wiecie, co wybieracie? No cóż, po ostatnich wydarzeniach NIE zgodzę się z tym! 😉 Mało tego! Żeby dostać więcej dźwięków trzeba… no wiadomo, kupić, ale chyba, zamiast kupowania, można przejść takie mini gierki, dostępne w aplikacji. I niektóre z tych gierek też wydają dźwięki w tak kluczowych momentach, że możemy je spokojnie przejść bez pomocy ekranu. Oczywiście potrzebujemy pomocy, aby je włączyć. Ja chyba napiszę kiedyś do autorów tej apki, żeby coś z tym zrobili. No bo wiecie, może oni nawet nie wiedzą, że te gry mogą być dostępne? Trzeba im uświadomić, jak ważne jest, aby tak ważny wynalazek, jakim jest abka służąca do, przypomnę, jeżeli ktoś jeszcze nie pamięta, jak dojrzała i poważna jestem, odtwarzania z telefonu dźwięków z kreskówki, był dostępny dla czytników ekranu! ;p Chociaż troszkę!

Dobra, kończymy z tymi głupotami, przejdźmy do tego, co się działo w tym tygodniu. Zauważyłam, że moje tygodnie powtarzają ostatnio pewien schemat. One są bardzo dobre, ale bardzo ciężkie. W sensie, ja serio niezbyt mogę spać, raz w tygodniu na bank muszę się rozpłakać, ewentualnie wpaść we wściekłość, a po powrocie śpię duuużo godzin, ale na pewno z każdego dnia wyciągam nowe pomysły, nowe projekty, no i, nie zapominajmy o tym, nowe aplikacje na telefon.
A o co chodzi z tym fartem? Fart towarzyszy mi w podróży. Taka moda teraz. Zaczęło się w poniedziałek, bo zawsze ktoś był na posterunku. Przesiadałam się na Zachodniej, ze trzy różne osoby mi przekazywały różne informacje. Wysiadłam na głównym w Krakowie… Najpierw było dziwnie. ZNalazłam schody, potem okazało się, że to nie te, zastanowiłam się, co zrobić, a tu pojawia się ON. Towarzysz mojej podróży najpierw wzbudził moje wątpliwości, czy on wie, jak się dostać tam, gdzie podobno mnie doprowadzi. Pohopne wnioski, to wnioski złe, po prostu błędne i tyle. Zaczął ze mną rozmawiać. On się ze mną przejdzie, co ma się z "taką" dziewczyną nie przejść? Przyszedł nawet czas na znane nam wszystkim i przez nas wszystkich… zwykle ignorowane, pytania, które nazwę tu: pytaniami w związku ze związkiem. Mam koleżankę, której autentycznie dwie baby wmawiały, że ona sobie na pewno wyobraża, że ma chłopaka, studia i szczęśliwe życie, bo to przecież NIEmożliwe. Na bank znam też parę osób, do których obca osoba doczepiła się na ulicy z jakimiś dziwacznymi propozycjami. Ale pierwszy raz przydarzył mi się dialog.
– A ma pani chłopaka? –
– Nie mam. –
– Jak to, dlaczego? Taka dziewczyna i nie ma chłopaka? –
– A nieeee wiem, prze pana… –
– No to oni jacyś głupi są! –
– A no, w sumie… – Zgodziłam się z facetem z ogromną radością i niemniejszym rozbawieniem. Zwłaszcza, że no błagam was, kto nie chce sobie poprawić nastroju w poniedziałkowy poranek? I niech wam się nie wydaje, że oooo, pijak jakiś, gada bez sensu… Znaczy OK, komplementowanie akurat mnie może się niektórym wydać bez sensu, ale pan rozmawiał ze mną logicznie i na temat, wskazał właściwy autobus, spytał, co porabiam w Krakowie i sam powiedział, skąd jest, a także się przedstawił, o czym nie każdy pamięta. Wszystkiego dobrego proszę Pana, przypadkowe spotkania mogą być bardzo dobre.

Przypadków ciąg dalszy. Moja ulubiona, wspominana tu niejednokrotnie, trasa w Krakowie, to trasa z autobusu do szkoły. Każdy ma taką trasę, czynność lub obowiązek, niby rzecz prosta, a w… irytuje. W poprzednim wpisie wspominałam wam o przeczuciach, w poniedziałek miałam przeczucie, żeby iśćgórą.
Jaaaaa, pójdę górą, jaaaa, pójdę górą… NIE, nie o to chodzi, po prostu do naszej szkoły albo można pójść chodnikiem, wzdłóż ulicy, czyli inaczej "dołem", albo wałami nad wisłą, analogicznie "górą". Poszłam, choć zwykle nie chodzę, spotkałam jedną znajomą panią, pozdrawiam serdecznie, bo czyta. 🙂 Wczoraj natomiast, piątek był, wychodząc ze szkoły uznałam z kolei, że lepiej iść dołem. Nie wiem czemu, w sumie dołem jest wolniej i mniej wygodnie, ale OK, posłuchałam głosu serca i poszłam. Po drodze dołączyła do mnie jakaś dziewczyna.
– Pomóc ci? –
– Hmmm… no… wiem gdzie idę, ale jak zrobię błąd, no to pewnie, powiedz. – Poszła kawałek ze mną, zaczęłyśmy rozmawiać. To ciekawe, że niektórzy ludzie mają taką zdolność znania ciebie dokładnie od momentu, kiedy cię spotkają. I to nie w ten wnerwiający sposób typu: a co ty tu, dziecinko, robisz? Tylko po prostu, idzie koło mnie i zaczyna. Że zimno, co? Weekend podobno ma byćciepły, a ona akurat nie będzie mogła wyjść, bo robi to i to. Zadałam parę pytań, ona też. Ja powiedziałam, że wolę się nie przeziębić, bo jednak pracuję / uczę się słuchem, jak przytkam uszy, to tyle sobie zrobię. I nagle okazało się, że muzyka, to wspólny temat. Ja wam naświetlę sytuację, żeby wszystko było jasne. Trasa z naszej szkoły na przystanek trwa 5 minut. Może nie przesadzajmy, dla mnie 7 minut, to na bank. No ale nadal, to jest 7 minut z życia, 7 minut czasu wszechświata, których nigdy wcześniej nie było i nigdy później nie będzie. I ja w tym czasie spotkałam dziewczynę, która zajmowała się kiedyś miksowaniem muzyki, a produkcją, to nadal się w sumie zajmuje w wolnym czasie. Robi muzykę na abletonie, więc wtrąciłam, że ja to abletona bym mogła tylko z kontrolerem używać. A, ona ma pusha, to jak ja chcę, mogę zobaczyć! A w ogóle, to mieszka niedaleko. Wymiana kontaktów nastąpiło, nastąpiło też wewnętrzne przekonanie, żę coś zrobić z tym musimy, no bo przecież po coś to się stało, no nie?
Przy innej okazji jedna moja przyjaciółka określiła takie zdarzenia sformułowaniem: zbieg okoliczności, o który wszechświat wcale nie prosił, ale bardzo potrzebował.
W sumie wyjaśnienie tego powiedzonka też należy do moich zbiegów okoliczności. Ktoś mi znany czytał mi kiedyś swój tekst, dotyczący pewnego miejsca. W ogóle ten człowiek swoim słowem, mówionym lub pisanym, definiuje świat na nowo w tak niespotykany sposób, że możnaby o nim nie tylko wpis, ale i cały blog napisać. Nie podejmuję się tego zadania, to nie jest mój poziom i moje kompetencje. W każdym razie czyta. W pewnym momencie zaczęłam sobie wszystko wyobrażać i jakoś tak się stało, że zamknęłam oczy. Następne zdanie brzmiało: trafiam tam z zamkniętymi oczami.
Dziękuję bardzo, kurtyna.

A poza tym, to co jeszcze w tym wpisie umieszczę? Wszyscy teraz myślą… gdzie tam teraz, niektórzy, to tak myślą cały czas, że ja mam w życiu samo szczęście i fart, że generalnie, to zajmuję się wyłącznie tryskaniem energią i przeróżnymi projektami.
Dwie uwagi. 1. Czasami coś, co ktoś ma, nie jest szczęściem, a rezultatem ciągu różnych wydarzeń, do których, niespodzianka, ten ktoś też się przyczynił. Np., duże słowo, ale jednak, PRACĄ. 2. To, że ktośma pomysł na projekty, nie znaczy, że je kończy. Życzcie mi, abym przynajmniej jedną czwartą z pomysłów, które kiedykolwiek miałam, kiedyś skończyła.
A dążę do tego, że ostatnio doszłam do wniosku, że to może zależeć od człowieka, co wyciąga z życia. Nie zawsze zależy, broń Boże, ale czasami jednak tak. Odnoszę wrażenie, że jeśli ktoś częściej opowiada o rzeczach fajnych, może śmiesznych, może przydatnych, które mu się przytrafiły, jest trochę weselszy. Mało tego, lepiej te rzeczy pamięta, bo je powtarza, no nie? Jeżeli natomiast powtarza tylko te, które go zdenerwowały, to właśnie go napędza, że się powkurza jeszcze bardziej, no to… cały czas chodzi taki zirytowany.
Na pewno znajdzie się ktoś, kto powie: o, tobie się takie złe rzeczy na pewno nie przydarzają, to możesz sobie chwalić! W zeszłym tygodniu stanęłam w obronie jednego miejsca, które w tym samym dniu doprowadziło mnie do szału, także nie, jedno drugiego nie wyklucza. Ale jednak, jak sobie o tych miejscach myślę, częściej wspominam tych ludzi, którzy byli spoko, których lubiłam. I zaraz powiedzą, że to takie gadanie tylko, o byciu optymistą, że ojej ojej, mam dobre rzeczy z życia wyciągać, pozytywne nastawienie jest super, kwiatki i serduszka… Ale ludzie, tak poważnie, po cholerę ja mam się zajmować ludźmi i zdarzeniami, które mnie tam doprowadzały do szału? Po co mam o nich gadać? Nie zasługują na to. Zasługują na to, żeby je rozgłaszać tam, gdzie powinny być rozgłaszane i pokolei zmieniać, ale na pewno nie na to, żebym sobie nimi zaprzątała głowę w czasie, że tak powiem, wolnym od pracy. Pukają się teraz w głowę wszyscy ci, którzy mnie znają i wiedzą, że jednak narzekać lubię. Tak, wyrzucić z siebie, wygadać się, naświetlić sytuację, TAK! Ale dziwi mnie, jak ktoś wspomina tylko złe rzeczy, skoro spotykają go też dobre. W tym samym miejscu. Rozumiem, jeśli ktoś cały czas miał przerąbane, trafił na naprawdę złe miejsce i czas, to wtedy tak. Rozumiem to, broń Boże nie zmuszam do fałszywego uśmiechu i chwalenia czegoś, czego nie było. Ale czy jedna głupia zagrywka tworzy całość? Na szczęście, w moim środowisku, nie, czego i wam życzę. Uprzedzając komentarze, tak, wiem, żę tak nie jest zawsze, wiem. Ja tylko życzę.

Walcząc dalej ze stereotypami pod tytułem, niektórzy to umieją wszystko i świat się wokół eksperta kręci, w tamtym tygodniu uznałam, że moje umiejętności techniczne na bębnach leżą. Leżą i w czoło się pukają, tak szczerze mówiąc. Techniczne, powtarzam. Muzyczne nie, od strony wykonania czegoś ja wiem, że coś umiem. Ale żeby z powodu złego dnia i nastroju nie umieć zagrać najprostrzych ćwiczeń? TO przegięcie jest, trzeba więcej ćwiczyć!
I, w tym samym temacie, moja siostra, lat 12, wczoraj mi powiedziała, że ej, te dwie nowe piosenki Sheerana są takie podobne, nie? One są na tych samych dźwiękach! Yyyyyyy… no dobra, słuchamy. Myślałam, że jej chodzi, że one są takie, no… bardzo popowe, jak na Sheerana. I wiecie… w tej samej tonacji, to one nie są. W równoległych do siebie już owszem. Ja tego nie zauważyłam, Emila tak. 😉

Także ja się idę uczyć tonacji i wielotonów, bo mam z nich test słuchowy w poniedziałek, a was zapraszam do komentowania.
Przy okazji, komentarze pod wpisami otrzymuję ostatnio od naszej niezmordowanej wychowawczyni, pani Ani G, którą serdecznie pozdrawiam w tym momencie, bo mi pozwoliła. ;p Nasze pedagogiczne rozmowy i takie tam.
A propos pedagogiczne, czekacie wraz ze mną na następny tydzień? Ileż będzie ciekawych zajęć?! Np. z realizacji. Na ostatniej realizacji dowiedziałam się na przykład, że nieprofesjonalnie gram w karty i że tak w sumie, to mogłabym nauczyć się czytać. Więcej niż jednym palcem. Dziękuję bardzo, wiedziałam, że mogę na Pana liczyć.
No i, już ostatnie a propos tego wpisu, a propos na kogoś liczyć, Strachy na Lachy wydały wczoraj nową płytę, jakby to kogoś miało zainteresować. Mnie zainteresowało, dziękuję koledze z klasy, na którego zawsze mogę liczyć. A on na mnie. I tak sobie liczymy. Hajs.
Dobra dobrrrra! NIE tylko.

Pozdrawiam ja – Majka

Podobno najbardziej surowych nauczycieli najczęściej się będzie wspominać. Zwykle nie jestem zwolenniczką tych teorii, bo wydają mi się zbyt bliskie zapewnień, że: za parę lat będziesz się z tego śmiać. No zwykle nie. Ale dziś, niespodzianka. 🙂
Proszę się wyprostować! Ja do was mówię, a wy tak siedzicie, jak po czterech piwach!
Konkretnej liczby piw nie pamiętam, ale pamiętam, co nasz gimnazjalny nauczyciel od wszelkich przedmiotów artystycznych mówił, kiedy ktoś podparł głowę na ręku. Dziś, niestety, właśnie tak bym według tego pana wyglądała.
Spanie w środkach transportu publicznego, to powinna być jakaś osobna dziedzina, której możnaby się było uczyć. Na WFie na przykład. W pociągu opanowałam to prawie do perfekcji, dziś była najlepsza opcja, nie dość, że miejsce przy oknie, to jeszcze drugie, to koło mnie, również wolne. Nie było jeszcze takiej ostateczności, żebym się rozłożyła na dwóch i po prostu poszła spać, jak człowiek, ale opieranie się o wszystko jest już odruchem. Albo o okno, albo o podłokietnik, jeden lub drugi… Zdaje mi się, że dziśprzesłuchałam dwóch utworów z płyty, następne dwadzieścia różnych utworów jakoś znikło.
Po tej fascynującej podróży pociągiem trafiłam do Krakowa. Uwielbiam dialogi na dworcu. Ktoś mi pomaga, ale widzę, że sami się w grupce zastanawiają, gdzie mają iść. No to, ja, ponieważ już trochę tu siedzę:
– A gdzie się pani chce dostać? –
– My? To do Zakopanego. –
– Aaaaa, no peeeewnie! To tamtymi ruchomymi pani dojedzie! – Wszyscy są, jak widać, tak samo śpiący, jak ja. Chociaż OK, nie wymądrzajmy się. Miałam koleżankę, która, na uprzejme pytanie kierowcy, gdzie jedzie, coby jej mógł przystanek powiedzieć, odpowiedziała jasnym przekazem: niedaleko. Faktycznie, dużo się dowiedział. Kiedyś szłam z przyjaciółką coś zjeść na mieście, troszkę drogę pomyliłyśmy i byłyśmy na tym dość mocno skupione. Że coś jest nie tak. Po tym, jak moja towarzyszka podróży trąciła jakiśbillboard, czy coś, potrzedł zatroskany mieszkaniec miasta.
– Proszę pani, proszę pani! Wszystko w porządku? –
– Nie. – Odpowiedziała bez namysłu, nie uznając za stosowne dodać dalszych wyjaśnień. Śmiałyśmy się z tego jeszcze z 10 minut, co ciekawe pan nie pytał dalej i poszedł. Takie to mamy inteligentne rozmowy uliczne.

Tak tak, wróciłam do Krakowa. Mam wam opowiadać o początku roku szkolnego? Ale na pewno? Jesteście pewni? Nie, tak na poważnie, zeszły tydzień był ciężki. W zeszłym tygodniu, pierwszego dnia, jak szłam z autobusu do szkoły, po drodze zdążyłam umyć włosy i wyprać plecak. W sumie zostałam zmuszona. Deszcz to zrobił za mnie. A pamiętajmy, że albo kaptur na głowę i wtedy nic nie widzę, albo widzę, co się dzieje na ulicy, ale mam mokre włosy. Bezpieczeństwo jest najważniejsze, jak mnie w internacie zobaczyli, to jedna wychowawczyni od razu spytała, czy nie zrobić mi herbaty, kazała się przebrać i pożyczyła suszarkę. ;p Potem trzy różne restauracje z uber eats anulowały mi zamówienie, na pysznym nie przechodziła płatność… A pamiętajmy, że to dopiero był początek tygodnia… Pozwólcie, że reszty wam oszczędzę. A tamten tydzień, to nie koniec tego nieustającego pasma sukcesów. Dziś np. się okazało, że będę mieć kształcenie słuchu. Kto był w muzycznej i lubił? Przyznawać mi się tu zaraz!
Ale, nie ma co gadać, zabawne momenty też się zdarzały. Choćby piękne słowa, którymi w nowym roku przywitał nas nasz wychowawca.
– Słuchajcie, bo ja jestem dopiero w poniedziałek, to od razu wam powiem, hajssss! – Jeeezu, to już? Od razu jakaś mafia nas ściga? 😉 Na realizacji też nie omieszkaliśmy rzucić kilku żartów, dziwnych, zaprawdę powiadam. Pomysł na słuchowisko też już jest, trzeba będzie w nim wspomnieć o wawelskim smogu i innych legendach. :d Słuchajcie, na nudę nie ma co narzekać, przecież nawet tytuł tego wpisu jest dosłownym cytatem z naszego rozpoczęcia roku! 😉 Przyznam jednak, żę faktycznie, trochę śmiesznych anegdotek i ciekawostek ze świata napiszę nieco później, bo na razie mój nastrój zapowiada, że albo ktoś zginie marnie, albo ja się mocno zasmucę.

To tak, żeby nie zasmucać, podpowiem dwa elementy kultury, które ostatnio zwróciły moją uwagę, jeden serial i jeden projekt muzyczny. Serial, to netflixowe "otwórz oczy", polska produkcja na podstawie książki K. B. Miszczuk "druga szansa". W ogóle polecam książkę, niezły z tego… chciałam napisać horrorek, bo nie znajduję lepszego słowa. Ale rozwiązywanie zagadek też jest. Dziewczyna budzi się i nie pamięta kim jest, schemat ostatnio bardzo lubiany. Dowiaduje się, że znajduje się w ośrodku leczenia amnezji, a lekarka zapewnia ją, że wszyscy bardzo chcą jej pomóc wrócić do formy. Co jednak zrobić, kiedy się okazuje, że co innego człowiek przypomina sobie sam, a co innego próbuje człowiekowi wcisnąć jego psychiatra? I co, jeśli głosy w głowie okazują się rozsądniejsze od innych?
Książkę lubiłam, więc, kiedy dowiedziałam się, że robią serial, byłam bardzo zadowolona. Radość trochę mi przeszła, kiedy okazało się, że autorka przy nim nie pracowała. Dobrze czytacie, nie wiedziała nic. Miała konsultacje z producentami, więc zdawała sobie sprawę z pewnych zmian, ale nie wybierała aktorów, nie współtworzyła scenariusza, nic. I w dodatku produkcja netflixa. Dla młodzieży. No jest czego się bać, nie ma co mówić. Ale! Obawy obawami, a polski serial netflixa na podstawie lubianej książki, to jednak COŚ, trzeba zobaczyć! I wiecie co? TO NIE jest takie złe. Mnie się w sumie nawet podoba. Podobno autorce też, a to chyba o czymś świadczy. :d
Koncepcja jest faktycznie zmieniona, to trochę tak, jakby ktoś próbował naukowo wyjaśnić "lśnienie" Kinga, ale też jest ciekawe. Groza według mnie zachowana, niektóre rzeczy bardziej realne na ekranie, niż w piśmie i trochę bardziej dostosowane do czasów, a z muzyką, jak z resztą zwykle, netflix poradził sobie bardzo dobrze.
Co płynnie nas prowadzi do drugiej reklamy. Projekt Bass Astral x Igo. Jedną piosenkę znałam z serialu, link poniżej. Elektronika, płyta cała bardzo mi się podoba. Co do związku z filmem, według mnie nieźle pasowała do lekko psychodelicznego klimatu, jaki tam zrobili. Takie w sumie nie wiesz, śni ci się to, czy nie śni…

Propos seriali o domach wariatów, zna ktoś Tones and I? Ta płyta, "welcome to the madhouse", to też jest niezłe zaskoczenie dla mnie. Ja wiem, ona ten głosik ma troszkę wnerwiający, ale parę ciekawych rzeczy tam znalazłam. Żeby nie szukać daleko, otwierający kawałek. Niby to prosty pop, ale jak sobie do tego dowyobrażałam historyjkę i teledysk, to spokojnie komedię o tworkach można kręcić.

Zwłaszcza bridge i końcówka mi się podoba.

No, powiedziałam coś pozytywnego, teraz kończę. 🙂
Pozdrawiam was ja – Majka
Bądźcie zadowoleni.

Myśleliście kiedyś o rzeczach, które ratują życie? Albo chociaż zdrowie? Samopoczucie chociaż? Bo jak się o takich rzeczach myśli, to się wymyśla jakieś niestworzone zjawiska. Cudowne lekarstwa, suplementy, jeśli chodzi o ten ogólny dobrostan, to może coś, co ktoś lubi, piękne widoki, podróże, miliony monet… odczepmy się już od tego alkoholu! A ja…
A ja ostatnio doszłam do wniosku, że to czasami mogą być naprawdę dziwne i niewielkie rzeczy w życiu. I tak inne dla każdego. Każdego co innego uspokaja. Moja przyjaciółka na przykład bardzo lubi się zmęczyć. Fizycznie, robotą jakąś, możliwie związaną z przyrodą. Ja z kolei bym się pobrudziła i bała owadów, także… Koleżanka z liceum uwielbia sklepy. Chodzić po nich, oglądać różne rzeczy… Tak tak, Zuziu, ja cię też kiedyś do sklepu zabiorę! Tak przy okazji, widziałyśmy ostatnio pawie w parku łazienkowskim, fajne te pawie. Tylko się niemiłosiernie wydrzeć potrafią. Wracamy do tych uspokajających hobby. Mam znajomego, co gra w gry komputerowe. Mówicie, że te wszystkie straszliwe strzelanki zachęcają do przemocy? Przeciwnie! One sprawiają, że CI ludzie mają gdzie tę przemoc wyładować!
Dla mnie to są konkretne rzeczy do czytania / słuchania. To się sezonowo zmienia, np. kiedyś to było "cabin pressure". Kto by pomyślał, nie? Komediowe słuchowisko BBC o dwóch lotnikach. Ciekawa jestem, czy jak Finnemore to pisał, pomyślałby, że komuś to pomoże przetrwać początek lockdownu we względnym zdrowiu psychicznym. A przecież ja nie mogę być jedyną osobą na świecie, która tak ma. Konkretny serial, słuchowisko, czasem książka… ale to raczej musi być coś odcinkowego, żeby tego było więcej.
Ostatnio mam na tapecie stand-up. Tak, ten polski, krytykowany z prawej i lewej, nie unikający przekleństw stand-up. Chyba działa dla mnie, jak strzelanki. 😉
Ciekawa rzecz, ten stand-up, nie? Gość gada przez godzinę o tym, co go denerwuje i jeszcze mu za to płacą! To przecież ja bym to mogła robić! Przywitanie z publicznością, jakiś temat, jeden, drugi, anegdota, jedna, druga, przyczepienie się do losowej osoby z widowni, powrót do początku, dziękuję, było cudownie, dobranoc! To przecież zupełnie, jak u nas na zajęciach z montażu! ;p
Już mam kilka tematów. Na niewidzeniu ogarnie się dwa i pół programu, bo to i zachowanie ludzi, i zachowanie niewidomych… A, jeszcze paradoksy prawa… No to to przecież jest tak głupie, że każde pojedynczo zajmie z godzinę.
Następny temat rzeka, to wyuczony zawód. Realizatorzy, ich rola / brak roli, ich zachowanie wobec innych, innych zachowanie wobec nich… Patrzcie, to prawie jak z niewidzeniem. No i oczywiście pomysły realizatorów (przypominam nagrywanie burzy z poprzedniego wpisu).
Dygresja: ostatnio z Sylwią zajmowałyśmy się sprawdzaniem, jakie ładne dźwięki uzyska się poprzez wlanie wody do takiej zamykanej, metalowej puszki. I wylewanie jej. Dwie podobno dorosłe baby, zamykające za sobą drzwi w łazience, bo im hałasy (rozumiecie, ludzie normalnie rozmawiają), jak już wspomniałam, HAŁASY z pokoju, przeszkadzały słyszeć, co się stanie, jak się wyleje wodę z pudełka. :p
No i czy to nie jest materiał?
I właśnie tacy ludzie, którzy zajmują się zawodowo opowiadaniem, co ich wkurza, zapewniają mi ostatnio rozproszenie, uspokojenie, rozrywkę… mogę w miarę spać.

Czemu normalnie nie mogę? A, nie wiem. Dom w budowie, ma opóźnienia i każdego dnia twierdzi cośinnego… Przy okazji dziwny stres o inne rzeczy i mamy to. O, o tym też bym mogła opowiedzieć, może by mi przeszło.

A propos przechodzenia, reggae mi nie przeszło, właśnie w Ostródzie byliśmy, dziesiąty raz na festiwalu. Bardzo bardzo polecam płytę Gutka. Nie wiem, skąd go kojarzycie, czy z reggae i zespołem Indios Bravos, czy może z hiphopu i kawałków z Abradabem, Paktofoniką i kilkoma innymi. W każdym razie jego solową płytę warto sprawdzić, przesłuchać, znać i zapamiętać. Przy mnie pozostanie sobie ten utwór.

Jak już jesteśmy przy utworach, wynalazłam sobie kolejny konkurs na remiks. Koniec z tymi konkursami, od dziś tylko swoje rzeczy! Przynajmniej na parę tygodni. Stwierdzam, że robienie swoich piosenek jest dużo trudniejsze.
Ale jeżeli ktoś jest ciekawy, co ostatnio wymyśliłam, to to jest oryginał:

Dostałam wszystko, ścieżki instrumentów, wokali, z efektami, bez… Świetnie przygotowana rzecz, serio. No i rób z tym, co chcesz, no więc ja uznałam, że ja słyszę tę panią w zupełnie innym klimacie i stworzyłam coś takiego.

I jakie by to nie było muszę powiedzieć, że niezmiernie się cieszę z faktu, że z czystym sumieniem stwierdzam, jestem w stanie to zrobić w jakieś cztery dni. W tym momencie bardzo ładny i bardzo wku… denerwujący głos wewnętrzny mówi mi: ahaaaa, czyli, jak nie robisz, to to nie jest tak, że nie umiesz, tylko masz gdzieś, tak?
W tym przypadku to akurat nie tak, po prostu dość późno kupiłam i pobrałam instrumenty, które były mi do tego niezbędne. Jak się nauczę grać na gitarze / zatrudnię nadwornego gracza, będę miała warunki do nagrywania i kilka innych rzeczy, nie będzie tego problemu. Chyba. 😉
Choć przyznaję, jak człowiek musi do czegoś usiąść… ale tak serio, MUSI! Kiedy ińdziej NIE można! To wychodzą całkiem niezłe efekty, z całkiem… takich o umiejętności.

Skończyłam sobie to dzięło właśnie w Ostródzie, kiedy jeszcze był na to czas. Potem koncerty, w poniedziałek natomiast powrót. Tu by można zacytować muminki: i siedzę teraz tutaj, i nikt absolutnie nie potrafi mi wyjaśnić o co w ogóle chodzi. Tak konkretnie, to dom. Wiecie, ten dom, co miał być w maju gotowy. Ale jest! Jest oto światełko na końcu tego długiego tunelu. Położono podłogę na górze. Tak od miesiąca mieli kłaść, położyli! Dziś i jutro powstają meble. Potem tylko drzwi, schody, tapczany złożyć, jeszcze parę innych rzeczy, o których zapominam… Fotel! Zamówię fotel! Aaaale ja sobie znalazłam fajny fotel! TO jest, słuchajcie, taki fotel, na którym ja, JA! Mogę wygodnie usiąść! I NIE jest za duży! W ogóle jak to możliwe, żeby coś dla mnie za duże nie było?
Już za chwileczkę, już za momencik… konkretnie coś koło półtora tygodnia… I mooooże już będziemy mieszkać!
Nie, słuchajcie, serio, ja nie chcę narzekać. Ja mam dach nad głową, ja mam co jeść, ja mam wszystkie moje rzeczy… Nie wiem gdzie, ale mam! Z tym, że to naprawdę może się dać we znaki, jak tak naprawdę nie wiesz, gdzie jesteś u siebie, czy jesteś u siebie, kiedy będziesz u siebie. Teraz już powoli zbliża się ten moment, także jestem może nie tyle zadowolona, ale dostrzegam nadzieję w świecie.
Mam też inny powód do zadowolenia. Mianowicie znowu zaczęłam czytać. Głupi powód, drogi czytelniku? Dziwne to, przyznaję, ale ostatnio w ogóle nie mogłam się wziąć ani za czytanie, ani za jakiś serial. Nic dłuższego, czego nie znam. Nie wiem, czy ja się obawiałam, że mnie to ewentualnie również zestresuje, mimo że to fikcja? Jakiekolwiek powody by to nie były, ruszyłam książkę. Na razie nie fikcję, tylko książkę pani Hanny Pasterny o tym, jak podróżuje po świecie nie widząc. Wiele rzeczy jest tam dla mnie dość oczywiste, bo obserwuję świat w podobny sposób, ale rozumiem, jak bardzo może to pomóc otworzyć oczy ludziom, którzy nie mieli kontaktu z niewidomymi. A właściwie, to z niepełnosprawnymi w ogóle, bo np. mnie mnóstwo nauczyły fragmenty o jej przyjaciółce z zespołem aspergera. Najleprzy cytat: Hania, te chodniki NIE są dostosowane do niewidomych, którzy mają autystycznych przewodników z rowerem! Doprawdy piękne zdanie. 😉 Druga rzecz, jaka mi się w tych książkach podoba i na pewno przyda, to takie wrażenie, że dużo da się zrobić. Ja akurat samodzielnych podróży się jakoś wybitnie nie boję, ale wiecie, pojechać do Gdyni, a pojechać, nie wiem, do Nowego Yorku, to jednak jest co innego, nie? No właśnie te książki stwarzają u mnie taki sposób myślenia typu: się zamawia asystę, się idzie na lotnisko, się leci, co w tym trudnego? I oczywiście autorka nie twierdzi, że wszystko jest proste, przeciwnie, pokazuje wiele różnych trudności i nieprawidłowości systemów prawnych. Mimo wszystko jednak, kiedy człowiek to czyta, sam ma ochotę się gdzieś wybrać, bo przecież można.
Jak ktoś chce poczytać, bardzo polecam, choćmoże niekoniecznie audiobooki, a przynajmniej nie wszystkie.

Teraz o tym, z czego nie jestem zadowolona. Topię się. Serio, roztapia mi się mózg. Też to macie? Spać się nie da, żyć się nie da, o co chodzi z tą temperaturą? Chyba nawet, jakbym zaczęła wszędzie chodzićw kostiumie kąpielowym, byłoby mi jednak za gorąco. Jedna moja przyjaciółka miała zwyczaj mówić: Maja, zrób coś! Nawet, jeśli nie miałam absolutnie żadnego wpływu na jakąś sprawę. Także wiecie, za gorąco mi, zróbcie coś!

Cóż by wam tu jeszcze… O, udostępnie jeszcze raz, bardzo mi się ten utwór podoba. Już tu był, ale co tam.

Jakby to kogoś interesowało / dotyczyło, dość nagle wyszło, że będę od soboty do poniedziałku w Krakowie. Jutro natomiast jadę na moment do Warszawy. Podróże to idealna okazja do zbierania anegdotek do opowiadania podczas występów publicznych. :p
A w poniedziałek pierwsza stacjonarna lekcja w akademii dźwięku, z czego się bardzo cieszę. Nooo, to w sumie są plusy.

Dobra, kończymy i pozostawiam ten wpis do waszych komentarzy. Dwa pytania na koniec.
1. Kto już polubił "grajdołek Elanor" na facebooku? Ty nie? Ty też nie? Jak to? Proszę polubić!
2. Nie znacie może kogoś, kto by się chciał za nieco mniejszą opłatą, niż to wzykle kosztuje, pouczyć angielskiego? Poziom tak do matury mniej więcej, albo niżej.

Pozdrawiam ciepło, bo inaczej teraz ciężko pozdrawiać.
ja – Majka

PS: Boże, ześlij deszcz! Na przykład deszcz monet, monet też może być. Choć jednak, w obecnej sytuacji, wolę zwykły.

Co to jest eliksir szczęścia?
Niektórzy myślą, że pewne ilości alkoholu… Niektórzy znają pottera i pamiętają felix felicis, eliksir obecny zarówno w książce, jak w filmie… Swoją drogą, najlepsza scena w "księciu pół krwi", serio. Wiele scen w tym filmie było kompletnie bez sensu, ale tej bym nie oddała!
Nie wiem, czy dla mnie takim eliksirem jest herbata, czy nasza czekolada z automatu, czy może jeszcze cośinnego, w każdym razie uznałam w niedzielę, że nie przypadkowo miałam farta, w końcu feliksa było.

Trzeba jednak przyznać, że życie zaczęło mi się zmieniać jeszcze przed tą niedzielą. W czwartek ogarnęłam ostatnie dni praktyk, odwiedzając przy okazji trochę osób w Laskach, potem spotkałam się ze znajomymi, tak się do piątku spotykałam… W ogóle pytanie, kto wie, że w pizza hut są makarony? I drugie pytanie, kto wie, że tam są drinki? Moja przyjaciółka nie wiedziała ani o tym, ani o tym. No jak to? Przecież to najlepsze! Klaudi, następnym razem wybieramy się właśnie tam! Mati, i na Nowy Świat też.
No i wracając z tej prywaty, to w piątek wróciłam do domu. A nie, czekaj, zaraz. W sumie, to nie. W naszym mieszkaniu już prawie nic nie było, my z siostrą spałyśmy u babci, rodzice jeszcze przez chwilę tam, ale tak generalnie ,to mieszkanie już prawie nie było nasze. Od poniedziałku natomiast nie jest nasze już zupełnie oficjalnie. Pierwszy raz w życiu byłam w sytuacji, w której w sumie, przez jakiś czas, ale jednak, nie miałam gdzie wrócić, NIE byłam u siebie. Wykończenie w nowym domu teraz ma się całkiem dobrze, ale pełną parą ruszyło niedawno. Z tego powodu w Krakowie oficjalnie zostaję do 18 czerwca, bo uznałam, że jak mam być na plecakach i tu, i tu, to nie odczuwam takiej potrzeby i zostaję. Rodzice zgodzili się z logiką tego rozumowania i w niedzielę wybrałam się do Krakowa.
No i właśnie, szczęście! Już na dworcu znalazła się jakaś dobra dusza, która wskazała mi przystanek autobusowy, co znacznie przyspiesza proces. Dalej, autobus gadał. To NIE jest takie oczywiste! Wiecie, jak to jest z tymi autobusami, chce to gada, nie chce, to nie, jeszcze bardziej nie chce, to powie cośinnego, niż jest prawdą… To sobie trzeba uważać. Tym razem gadał, wyraźnie i prawdę. Droga z autobusu też nie przyniosła niemiłych niespodzianek, typu hulajnogi na środku, rowery wszędzie ińdziej… W Żabce mieli to, co chciałam, no generalnie wszystko tak, jak potrzebuję. Czad.
Ciekawostka, przez pierwsze dwa dni szkoły na lekcjach byłam sama. Na percepcji i akustyce to się nawet przydaje, zwłaszcza, jak się jakieś tam godziny opuściło. Już wiem, jak należy mikrofonować bębny. Przynajmniej teoretycznie. A na akustyce było o konsolach mikserskich. Wiecie, konsoleta, mikser, stół, centrum sterowania kosmosem… to takie z suwaczkami, gałkami i światełkami, którego dźwiękowcy nie pozwalają dotykać, bo: na pewno mi tu cośruszysz, jak ruszysz to zamorrrrduję! W tym miejscu pochwała dla naszego mistrza, wychowawcy, niepokonany człowiek niezwykle spokojny, który w ramach nauki cały live mi nad tym mikserem odegrał. 😉 Na końcu lekcji oboje byliśmy na etapie: sprzęt, sprzęt, więcej sprzętu!
Wiecie, jaką postać z bajki najbardziej lubią dźwiękowcy? Myszkę Mackie. Ha… ha… ha… To jest ta scena, w której można się śmiać.

W środę dołączył do mnie kolega Mateusz i mieliśmy realizację. Ja już wspominałam, że na realizacji uczymy się, do czego się nadajemy, do czego nie, jakie umiejętności się przydają, a jakie przekonania są całkowicie błędne, bez sensu i generalnie, to możemy je sobie… W każdym razie w tym tygodniu było zadanie, zawierające wszystko: dopasowywanie barw do midi, zgrywanie podkładu w odpowiednich parametrach, nagrywanie wokalu, wstępny miks…
– Proszę pana, moment, ja myślę! –
– Aaaa, to widzę, że nowatorskie metody wprowadzamy. –
Nowatorskie metody wprowadzałam podczas ustawiania mikrofonu i łączenia go z komputerem. Przy okazji, czy już naprawiono ten komputer, którego NIE zepsułam? Miałam się chwalić w internecie, to się chwalę, wysyłka mi nie działała i to NIE była moja wina! Marzena, odpowiadam, NIE, nie zapomniałam ani o monitorze, ani o uzbrajaniu ścieżki! Choć faktycznie, na środowej realizacji należy się chyba uzbroić. W cierpliwość na przykład. I koncentrację.
OK, zejdźmy z tej realizacji, długi weekend jest! Idziemy do domu! O właśnie, przy okazji, nowa piosenka Johna Mayera. Polecam.

Co do długiego weekendu, miałam jechać do Wrocławia. Niestety, dobry człowiek, który mnie tam zapraszał, rozchorował się. Więc teraz proszę bardzo, wszyscy w komentarzach życzą mu szybkiego powrotu do zdrowia! I ja również życzę, zdrowiej, Denis, nadrobimy.
Zdrowia, tak już przy tym będąc, możecie też życzyć koledze Piotrowi, który wspaniałomyślnie uznał, że nie robi mu różnicy, czy zostanę u niego ze środy na czwartek, czy do niedzieli. Fajnie, nie ma to, jak się komuś z dnia na dzień wpraszać na prawie tydzień do domu. Miło tak. Kulturalnie.
Melduję posłusznie, że jem, piję, śpię… Jak tu ostatnio byłam, to byłam przed egzaminami i żyłam na dwóch kanapkach i czterech godzinach snu dziennie, oczywiście nie z winy Piotra, tylko mojej. Więc Piotr może mnie pochwalić teraz, zjadam obiady, odpowiadam na pytania, rozumiem, co się do mnie mówi. Generalnie jest nieźle, zachowuję się normalnie. Jak na mnie. I jak na realizatora, bo wspólnie uznaliśmy, że my to jednak jesteśmy dziwny gatunek ludzki. Ale nie zabierajmy wszystkich zasług, uważam, że szkoła organistów pokonuje nas w ilości momentów, w których, kolokwialnie mówiąc, wchodzi na mózg. Ile razy Piotr umie wpleść w zwykłą rozmowę fragment pieśni, nie zliczę, możemy to chyba już zamienić w towarzyską grę. Takie gry przeplatają się u nas z dyskusjami o sprzęcie, mikrofonach i tym, co się nimi da nagrać, klawiaturach bezprzewodowych… Widziałam najpiękniejszą klawiaturę bezprzewodową na świecie! Taką malutką, wygląda, jak pad gamingowy, no nie większa!
– Piotrek, daj mi to przetestować, niech ja sobie coś na tym napiszę! –
– Świetnie, pracę magisterską mi napiszesz. –
Werka, weź tu przyjedź.

Przy okazji tematów muzycznych, nie ma to, jak pogadać o produkcji z kimś, kto też to robi i też to kocha tak, jak ja. Pozdrawiam Kubę, bardzo fajne piątkowe spotkanie, które trzeba kiedyś powtórzyć, w celu obejrzenia tych avengersów. Zapraszam, wspieramy i subskrybujemy kanał kolegi. Na przykład ten.
https://www.youtube.com/channel/UCVpHMsziHpL8R8zmCRCHZ4Q
Albo ten.
https://www.youtube.com/channel/UCShf3wt9TbOZq27ICjuAvpQ
Jak już jesteśmy przy rapie, beatach i innych takich, nadal się bawię w konkursy na różnych stronach. Trochę sampli, jeden, niezwykle wnerwiający loop i wychodzi coś takiego.
https://metapop.com/maybeat/tracks/maybeat-sounds-catalogue/189120

Nie tylko muzyką człowiek żyję, niedługo będę grać w rpg. Jest mistrz gry, opowiada, co się dzieje, ja mu opowiadam, co chcę z tym zrobić… jak w życiu. Czyli wiecie, siedzę przy kabelkach, chcę oglądać avengersów, a w wolnym czasie gram w RPG. Właśnie oficjalnie przyznałam się, że jestem nerdem. :d
Ale wiecie, chyba wolę to, od bezcelowych dyskusji o czarnobiałym świecie, który nieistnieje, albo innych bezsensownych, a uchodzących za bardziej poważne, zajęć.
To ja wracam do swoich zajęć, może się pouczę… A może pooglądam youtube, żeby się jednak uśmiechnąć na przykład.
W przyszłym tygodniu może pojawić się coś audio, chcecie?
No dobra, trochę wątków poruszyłam, zobaczymy, jaki będzie popularny w komentarzach. :d Podsumowując, jeszcze niedawno w naszym domu nie było podłogi, a i poza domem nie bardzo wiedziałam, na czym stoję. Teraz możliwe, że powoli będzie lepiej. Kończę wpis i wam pozostawiam resztę. Wszystkiego dobrego na dzień dziecka i inne okazje.
Pozdrawiam ja – Majka

PS Sheeran wraca na rynek. Będzie album, tylko nie wiem, kiedy. Ale ładny koncert w radiu miał. I tym razem bierze w trasę zespół. Oczywiście utwory z looperem nadal będą, ale już nie wszystkie.

Był podobno kiedyś taki żart. Dlaczego najpiękniejszy widok na Warszawę jest z pałacu kultury? Bo to jedyne miejsce, z którego nie widać pałacu.
Nie wiem, jak pałac, ale plac przed pałacem naprawdę robi robotę. Z tym, że raczej odwrotnie, niż powinien. Kto się po drodze z centralnego do metra nie potknął, niech pierwszy rzuci kamieniem. Najlepiej jednym z tych, co tam są pomiędzy płytami gładszego rodzaju. Mam wrażenie, że idąc tamtędy nieostrożnie, można sobie połamać ręce, nogi, ewentualnie zęby, w ostateczności przynajmniej białą laskę. Czasem się zdarza, że pytam przechodniów w tej drodze o coś aktualnie przydatnego. Czy w dobrą stronę i czy nie zboczyłam z kursu, czy schody do metra to tam, co to za zamieszanie… Takie różne pytania. Nie byłoby człowieka, który by nie pomyślał, że ja się gubię albo jestem niepewna, bo zwalniam. A ja zwalniam, żeby się nie zabić na tym chodniczku cudownym, zabytkowym.
Ostatnio tam byłam w zeszłym tygodniu. Plac pozostał w niezmienionej postaci, tak jak i miejsce, do którego jechałam. Jechałam do Lasek, pozałatwiać jakieśformalności.
Publicznie stwierdzam dwie rzeczy. Po pierwsze, należałoby się, drogie instytucje pożytku publicznego, zainteresować totupointem. Takie punkty nawigacyjne, umieszcza się je nad drzwiami do budynków / pomieszczeń, one sięłączą z aplikacją w smartfonie i mówią czym są, gdzie są i po co są. Ułatwiają życie generalnie. Fajnie by było, gdyby tego było więcej.
Po drugie, będąc w Laskach stwierdziłam, że w niektórych działach, to ja bym mogła pracować. Może nie na Caaaały etat… bez przesady, ja nie mam niewyczerpanego zapasu ciętych ripost i poczucia humoru… ale jednak! Ja chętnie te totupointowe opisy z państwem jeszcze popiszę. 😉 Świetna wizyta, naprawdę, muszę tam niedługo wrócić.

Inny temat, wracają szkoły, wiecie? Wiedziałeś, czytelniku drogi? Po skończeniu praktyk będę się znowu stacjonarnie i stale uczyć. Już na chwilę byłam w Krakowie. Dowiedziałam się mnóstwa rzeczy, jak to zwykle bywa. Głównie tego, do czego się nadaję, a do czego nie. Wiedziałeś, drogi czytelniku, że można się nauczyć słyszeć, jak leci piłeczka pingpongowa? W sensie… złapać ją. Tak… po jednym odbiciu o coś. Nie po kilku odbiciach, kiedy się do nas toczy po podłodze lub stole. Tylko tak… pyk… I łapiesz. Nie wierzyłam w to. A potem złapałam. To trochę, jak echolokacja, puki nie uznam, żę mój mózg jużto umie, to się nie nauczę.
Szkoda, że w podobny sposób nie można się nauczyć automatyki z voiceoverem. Robił ktoś? Ktoś wie, jak to jest fajnie? Uprzedzam… nawet nie pytanie, uprzedzam wszystko. Oczywiście, że się da! Jak to kiedyś pewien mądry człowiek powiedział: na nokii 3300 też się smsy pisało! :d
A potem nam się rozpoczęła dyskusja na temat automatyzacyjnej polityki w życiu: przeczytaj, napisz, dotknij, wyłącz. To w sumie jest niezłe…

Dobra, off, następny temat. Albo czekajcie, jeszcze nie. Zawsze się śmiałam, że nasza ulubiona kategoria żartów, to jest: przychodzi wycieczka do studia, a tam…? Siedzimy w studiu w czwartek, gadamy… Chyba byliśmy na etapie, że Stivi czymśgrzechotał, a ja zgadywałam, co to jest… Taaaak, to dźwiękowcy robią… Fragment statywu tak po za tym to chyba był… No nieważne. W każdym razie w pewnym momencie słychać, że ktoś otwiera drzwi. Przepraszam, słychać, że ktośrozpoczyna tę dłuuuugą i mozolną podróż. Tu trzeba wiedzieć, że my w studiu mamy podwójne drzwi, co w studiach jest całkiem słuszne. Zewnętrzne ze zwyczajną klamką, wewnętrzne z gałką. Dostęp do gałki nieco utrudniony przez wyciszającą piankę pomiędzy drzwiami… Dość powiedzieć, że jak ktoś się do nas próbuje dostać, puka, pyta się, czy można, to zanim się dostanie, my już znamy pół sprawy, z którą przychodzi. Ja, nieświadoma niczego: oooo, widzi pan? Wycieczka! Nie wiedziałam, że zaraz usłyszę: yyy, dzień dobry, przepraszamy, no tak, w sumie wycieczka…? I okazało się, że to serio obcy ludzie byli. Dlaczego? Dlaczego to w naszej klasie muszą się przytrafiać takie rzeczy? To nie po to poszła plotka, że te drzwi są takie, żeby się wszyscy w porę zorientowali, że ktoś idzie, żeby mi się teraz jakaś grupa… nie no, grupa, trzy osoby chyba… Ale chyba im się podobało.

Szybki przegląd sprzętu. Automaty działają! Autobusy gorzej, nie gadają do mnie. Musiałam źle trafiać. Pianina w perkusyjnej działają! Moje przejściówki do słuchawek nie. Hmmmm… No to uznałam, że czas na działanie.

Nowy news. W sobotę zaistniały dwa fakty. Po pierwsze zorientowałam się, że mam troszkę więcej pieniędzy, niż mi się zdawało, a po drugie, że miałam bardzo ciężki tydzień. Ale tak serio, BARDZO. I to nigdy NIE jest dobre połączenie. A już do sklepu, to na pewno nie powinno się wtedy iść, bo ma się zaburzone możliwości decyzji. Ale ja bym i tak to kupiła, tylko nie wiedziałam, że już…
Kupiłam watch. W sensie, że smart zegarek od applea. I teraz on do mnie mówi. Żebym sobie wstała, że mam sobie pooddychać, że jestem coraz bliżej swojego celu, że pora spać… Pilnuje mnie generalnie. Ja też do niego mówię, ale mam wrażenie, że używam nieco mniej gramatycznych, i nieco mniej uprzejmych, zdań. Bardzo go lubię, przyznać to muszę. Ponieważ jestem człowiek dorosły, poważny i odpowiedzialny, oczywiście pierwszą doinstalowaną tarczą była ta z myszką Mickey. Ale zaraz potem dorzuciłam jeszcze moduły z potrzebnymi aplikacjami i z aktywnością, także spokojnie. Ostatnio gdzieś szłam, a zegarek: "zdaje się, że ćwiczysz!" Raaaany, trzeba wezwać pomoc! Alert! Wykryto trening! :d Wiedzieliście, że używając tego zegarka i digital touch, który zwykle służy do rysowania w smsach, można wysłać bicie serca? Przykładamy palce, a on wysyła animację serca, które bije, jak nasze w danym momencie. I wibruje zegarkiem. Bardzo dziwne uczucie, podoba mi się, rzecz jasna, no bo czym bym się cieszyła, jak nie bezsensownymi gadżetami, nie? :p

Anegdota numer 2.
Któregoś dnia w internacie, wieczorem, kiedy teoretycznie, jakby to wyświetlił watch, powinien rozpocząć się czas relaksu, siedziałam przed laptopem. Siedziałam przed laptopem dlatego, że oglądałam wykład Janiny Bąk na temat przydatności statystyk w influence marketingu. Serio. Tak to się nazywa i serio, nie ściemniam w ogóle, uczę się takich rzeczy w ramach wieczornego odstresowania. A że jestem normalna, to nikt nie obiecywał. W pewnym momencie zapauzowałam ten filmik, bo mi się coś przypomniało. Kompletnie nie pamiętam czemu, ale tego akurat dnia chciałam sprawdzić, jakie było czytanie na ten dzień. W sensie wiecie, fragment Pisma. No dobra, otwieram internet, szukam… W tym momencie otwierają się drzwi za moimi plecami. Oho, wychowawca z nocnym dyrzurem! Zaraz się zdenerwuje! Dlaczego jeszcze nie śpisz?! Przecież jest późno! Co ty w ogóle jeszcze robisz?! I w tym momencie zdałam sobie sprawę, że dwie, jak najbardziej poprawne, odpowiedzi na to pytanie brzmią według woli: "czytam Biblię" albo "uczę się o błędach w ocenianiu statystyk w influence marketingu". Kto z was by w to uwierzył? Jakoś mnie to rozbawiło. :p Pytanie nie padło i szczerze mówiąc, tak dla odmiany, nie mogę tego odżałować.

Cóż jeszcze pragniesz wiedzieć, Drogi Czytelniku? O, poszłam się szczepić! Uprzedzając komentarze, NIE, nie umarłam. We wtorek czułam się zupełnie normalnie. W nocy szczepionka zmieniła zdanie, ale da się żyć. Z kolei głosów nie słyszę, halucynacji nie mam, wi-fi mi szybciej nie chodzi, to jakiś lewy ten szpiegowski chip.
Choć w sumie, my się śmiejemy, ale jak mi przyszedł sms o szczepieniu na zegarek niedługo po powrocie z tego przyjemnego wydarzenia, to nie powiem, trochę mi się dziwnie zrobiło. O, właśnie, tak a propos statystyk i szpiegów, to polecam się zapoznać z danymi natemat, ile z tej wielkiej wiedzy, co to podobno ma o nas internet, jest prawdą. W sensie, ile z tych informacji zgadza się z rzeczywistością. Spoilerować nie będę, ale zdziwicie się. Ja się zdziwiłam. Może jednak googla tak bardzo nie obchodzi, co ja jem…
Zuziu, pamiętam o Tobie i o tym, żeby ogłosić, że byłyśmy w niedzielę na foodtruckach! W ulewnym deszczu! Bardzo! Ale dobre były. :d I pierwszy raz zapłaciłam zegarkiem. Mieli rację ci, co to tak chwalili, niesamowicie wygodna sprawa.

I to już chyba na tyle, jeśli chodzi o mój treściwy wpis, Drogi Czytelniku. Powinnam robić muzykę, praktyki, może poćwiczyć grę na instrumencie… O właśnie, anegdota trzecia, dialog z fortepianu.
– Ja myślę, żebyśmy sobie wzięli coś nowego do grania. –
– Proszę pana, ale pan wie, że ja zaraz mam praktyki i zostaje nam tylko czerwiec? –
– Ale wy w tym roku nie macie egzaminu. –
– Aaaaa, to zmienia postać rzeczy; to możemy grać, co pan chce! –

Także tak… Takie mam, widzicie, przygody. :p Idę odchorowywać szczepienie. Mam nadzieję, że będę miała po co pisać częściej, niż ostatnio. W sumie możecie trzymać kciuki, bo nie powiem, zabawny wpis o ostatnim miesiącu jest naprawdę sporą ironią losu.

Pozdrawiam i zdrowia życzę ja – Majka.
PS: Czy tylko ja w chwilach stresu ciągle wracam do tych samych książek i filmów? Do czego wracacie w ramach uspokojenia? Prześlijcie chmurą jednego umysłu ozdrowieńców… albo napiszcie w komentarzu, też można.