Kategoria: wspomnienia i dłuższe opisy

Są na świecie ludzie, których nie tylko kocham całym sercem i przyjaźnię się z nimi całym umysłem, ale także mają obiecane, że jak dostanę kiedykolwiek życiową szansę na rozwój pasji w pracę, zabiorę ich ze sobą, albo nie pójdę w ogóle. Oto wpis okazyjny.

Niektórzy mówią, że w internecie nie można znaleźć prawdziwych znajomych. W pewnych przypadkach życie mi udowodniło, że to wierutne łgarstwo, choć rzeczywiście, zwykle wolę zaczynać od świata rzeczywistego. Nie zawsze jednak jest to możliwe, możliwe jest za to wpaść na siebie w odmentach wszelakich portali internetowych. I całe szczęście.

Bohaterka mojego dzisiejszego wpisu ma jedną charakterystyczną cechę, o której wie większość osób, które o niej słyszały. Pisze. Umie pisać, znaczy się. I umie pisać dobrze, co by sama nie opowiadała niegdyś na prawo i lewo. To rzuca się w oczy najpierw, rzuciło się i mi. Wszyscy znają moje zamiłowanie do Harrego Pottera, większość osób też wie, że odkąd zdałam sobie sprawę, żę istnieją fanficki, zaczęłam je czytać równie chętnie. Na serię takich fanficków natknęłam się też na pewnym blogu. Przeczytałam, spodobały mi się, przy okazji wiedziałam, że autorka bloga nie jest pozbawiona rozsądku, bo widziałam gdzieś jej wypowiedzi. Na razie było to tylko takie sobie przemyślenie. Potem weszłam na ff.net, (jedną z najbardziej popularnych stron z fanfickami), odnalazłam autorkę i zaczęłam czytać wszystko, łącznie z opisem użytkownika. Okazało się, że autorka jest po realizacji dźwięku! O! I Potter, i dźwięk, i w ogóle cośdo powiedzenia o świecie, pełen pakiet! No więc odważyłam się napisać… Swoją drogą, wiesz, jak śmiesznie mi się teraz patrzy na te nasze pierwsze wiadomości? Zaistniała tu ciekawa sytuacja, bo podczas gdy obie zwykle podchodzimy do nowych znajomości internetowych, jak pies do jeża, od razu udało nam się zamienić parę interesujących zdań o HP i kilku innych seriach. Zgodziłyśmy się co do pewnych wątków, postaci i sposobu pisania ficków, OK, wystarczy, wiemy tyle.

Cięcie. Nastąpił rok, w którym wiedziałyśmy o sobie mniej więcej tyle, co na blogu, ewentualnie to, co udało się powiedzieć na zebraniach, bo obie zaangażowałyśmy się w moderację portalu, na którym ten blog czytacie. I niby nic się nie działo, ale non stop były jakieś rzeczy, które nam się ogólnie zgadzały. A to jakiś komentarz do literatury czy filmu, a to pomysł, jakby można rozwiązać jakiś dźwiękowy problem… Ja oczywiście od razu zaczęłam o ten dźwięk pytać. COś mnie musiało tknąć, bo kiedy bohaterka wpisu autorka zjawiła się na krótką chwilę pod Warszawą, w celu załatwienia jakichś spraw powiedzmy służbowych, to ja wybrałam się ją poznać, pomimo, że od tygodnia leżałam w domu w towarzystwie antybiotyku. Wtedy okazało się, że kolejnym wspólnym tematem są papugi. I zwierzęta w ogóle. Natemat inteligentnych zwierząt, w tym niektórych ludzi, zaczęłyśmy sobie rozmawiać częściej.

Jakoś tak około roku po tym antybiotyku poszłam na dzień otwarty do szkoły w Krakowie, do której aktualnie chodzę. Tam dowiedziałam się kilku rzeczy, które wiedzieć powinnam, aczkolwiek w tamtym momencie bardzo wiedzieć nie chciałam. Wtedy schwyciłam się pazurami i zębami wszystkich, którzy o tej Tynieckiej mieli jakiekolwiek pojęcie. Najbliżej miałam dwie osoby, te dwie osoby zostały wtedy moimi najczęstrzymi korespondentami, miałam więcej pytań, niż mogę zapamiętać i w sumie szkoła została tematem numer jeden. Wróciłam sobie do tych wiadomości, wiesz? I zainteresowała mnie jedna rzecz, o której trochę zapomniałam. My rozmawiałyśmy wtedy o wszystkich innych ludziach, jednocześnie mówiąc sobie mnóstwo prywatnych rzeczy o sobie nawzajem. I jakoś nikt nie zwracał na to uwagi. Świat wiedział, my jeszcze nie. 😉 Pod koniec wakacji padł na mnie blady strach i, jakby to napisał Makuszyński, serce moje było pełne przerażeń. No więc pytania się nie kończyły, wręcz przeciwnie, każda wątpliwość, od tego, czy trzeba mieć własne prześcieradła, ażdo reakcji na poszczególnych nauczycieli i wychowawców, wszystko musiało być prędzej czy później skonsultowane.

Nie wyjaśnię ani sobie, ani czytelnikom, jak to się stało, ale z tych rozmów o szkole, a trzeba pamiętać, że już będąc w szkole też non stop pisałam lub dzwoniłam z jakąś informacją, zrobiły się nam rozmowy o wszystkim. Przy okazji okazało się, że myślenie na temat pisania lub tworzenia zgadza nam się praktycznie w każdym momencie, że podejście do ludzi mamy dość podobne, albo przynajmniej warte konsultacji ze sobą, że samąszkołe też trzeba czasami przegadać, że to, czego ona o sobie nie wie ja jej mogę uświadomić i, rzecz jasna, odwrotnie….. Że nasze podobieństwa zaczynająnas już przerażać… I tu czas na podsumowanie wpisu.

Dzięki za tyle wypisanych słów, że same mogłybyśmy wydać siedmioksiąg, za wycieczkę do Dziurawego Kotła, za rady i opinie, za świadomość, że mam kogoś, kto się zapyta co robię nawet wtedy, gdy sam dzień ma beznadziejny, za rozmowy o sympatiach nieprofesjonalnych, dziwnych połączeniach i grze na skrzypcach, za to, że coraz częściej dajesz sobie pewne rzeczy przetłumaczyć i umiesz przetłumaczyć je mnie… Słowem, dzięki w ogóle, że mam z kim się życiem dzielić i karierę robić. A propos kariery, obiecuję, że będziemy dobrze współpracować:
Pięknie! Jak Finneas z Billie Eilish.
Z sukcesami! Jak Timberlake z Timbalandem, Macklemore z Ryanem Lewisem czy teżtych dwóch z Daft Punk.
Niezważając na to, jak dziwne rzeczy mogą wyjść! Przyszedł mi do głowy DIplo i Skrillex, no sorry.
Na wielu różnych scenach! Jak Kamil Bednarek ze Staffem.
Nieustająco! Jak Rahim z Fokusem.
Jak ja napiszę, to ty narysujesz i odwrotnie! Jak Rodrick Gordon i Bryan Williams.
Z pełnym zaufaniem! Jak McGonagall z Dumbledoreem.
Możesz dopisać własne, więcej tego miałam, ale wiesz, jak to jest, jak się czegoś nie zapisze od razu. :p

Życzę Ci, abyś była zdrowa. Abyśbyła szczęśliwa. Żebyś czasem odczuła też inne rzeczy, bo odczuwanie jest czasami najważniejsze, też po to, aby potem znów docenić szczęście. Żebyś uwierzyła w siebie, bo przysięgam, jak kiedyśspotkam tego kogoś, kto Ciebie tego oduczył, to zrobię mu coś takiego, że mu się wiele odechce. Żebyśmy za pięć lat miały coś, jak nie jedno, to drugie. Żebyś nadal budziła się o czwartej, ale tylko w celu przemyśleń. A, no i na koniec, oczywiście tego nie mogło zabraknąć, naszej światowej kariery! Ja bez Ciebie do żadnej wytwórni nie idę, ale ty też, jak będziesz pisać podziękowania na końcu powieści, to wiesz… 😉

Niech moc będzie z Tobą!
Ja – Majka

PS "Who am I to tell me who I am?" Mądre słowa. Naszczęście, jak ja nie wiem, to ty mi powiesz i nawzajem.

"Jedyną stałą rzeczą w życiu jest zmiana" Powiedział Heraklit z Efezu. Powiedział tak też Sheldon w ostatnim odcinku "the big bang theory". Powiedziała tak również Maja, zmieniając zadanie podczas matury z fizyki. Tego roku nie da się podsumować innymi słowami.

Szczerze mówiąc, nie mam zbytnio pomysłu, jak można w sposób porządny, dokładny i interesujący przedstawić wszystko, co się w tym roku wydarzyło. Nie ukrywam, że bardzo się cieszę, że wszystkie te rzeczy już się stały. Wspomnienia dobre, efekty pożądane, ale za powtórkę dziękuję bardzo. Są takie momenty w życiu, których wielu ludzi, w tym ja, się mocno obawia. Do tych momentów na pewno można zaliczyć zakończenie liceum, bo to i matura, i koniec roku, i wybór dalszej drogi kariery zawodowej, że tak powiem. Pomijając już to całe legendarne "wkraczanie w dorosłość", które mimo wszystko też potrafi wejść na mózg, nie należy zapominać o bardziej przyziemnych sprawach, takich jak: maturę trzeba zaplanować, ładnie się ubrać i zdać. Jedno bardziej irytujące od drugiego. Ale zacznijmy od początku.

Aż dziwnie mi jest pomyśleć, że dokładnie rok temu o tej porze miałam próbne matury, jakieś stresy związane z naukowo-społecznymi sprawami liceum, a także problemy z matmą. Niby tylko rok, a nie zawsze mogę sobie przypomnieć, kim wtedy byłam, bo od tej pory stało się tyle różnych rzeczy, że wydaje mi się, jakby to były ze dwa czy trzy lata co najmniej. Dużo osób powie, że przesadzam, pewnie będzie to nawet prawda, ale rok temu nie miałam pojęcia, gdzie pójdę uczyć się dalej, nie znałam wielu osób, których teraz nie wyobrażam sobie nie mieć w życiu, a także miałam dużo, dużo mniej godzin przejechanych pociągiem. ?
Jestem więc w stanie powiedzieć, że owszem, zmieniłam się dość mocno, bo i moje życie się zmieniło.

Na pierwszy ogień niech już pójdzie ta matura, bo to jednak jakiś tam graniczny moment w życiu, pamięta się go bardzo długo, śni się podobno jeszcze dłużej. Nadal jestem za tym, że maturę się strasznie przerysowuje i demonizuje. Nie przestałam tak uważać i myślę, że ludzie na prawdę nie powinni od tego uzależniać całego życia. Przyznaję jednak, że jest to bardzo ciężkie przeżycie. I to niezależnie od stanu przygotowania do egzaminów. Tak samo zmęczona byłam po polskim, matematyce i angielskim. No… matematyka rozszerzona się trochę wyłamała ze schematu, nie miałam gorszego egzaminu. ? Pamiętam drobne szczegóły, takie, jak oglądanie serialu między maturami, czy też ulgę, kiedy zobaczyłam, że na podstawowym angielskim mamy fragment Harrego Pottera. Jednak o tematach prac lub opinię na temat konkretnych egzaminów można sobie przeczytać na tym blogu trochę wpisów wcześniej. Doświadczenie potrzebne, cieszę się, że zdałam i że mam to za sobą.

Kolejna rzecz, to to, jakim rocznikiem byliśmy. Mówiono, że dobrym, ciężkim, leniwym, zdolnym, dziwnym… W kwietniu jednak sporo osób zaczęło mówić to samo, że trafiliśmy nieco niefortunnie. W kwietniu rozpoczął się strajk, wypadło to akurat przed naszą maturą. Moje prywatne zdanie na ten temat jest już znane, uważam, że jak się ktoś nie uczył przez poprzednie lata, to przez ostatni miesiąc niczego nowego sobie do głowy nie wbije nagle. Zwłaszcza, że to wcale nie był miesiąc, bo ostatni tydzień, to były święta, jeszcze poprzedni, to byłby ostatni tydzień szkoły, nikt mi nie wmówi, że byłyby normalne lekcje. Więc tak na prawdę, z takiej typowej nauki odpadły nam, powiedzmy, dwa tygodnie. Bardziej uciążliwa była niepewność, czy odbędzie się zakończenie roku. I koncert, i rozdanie świadectw… na oba wypadałoby się jakoś przygotować. Pamiętam, jak odwiedzaliśmy szkołę podczas strajku, pamiętam, jak przygotowaliśmy sporo szczegółów koncertu kilka dni przed nim samym… Byłam częścią historii. ?

Kolejną zmianą tego roku jest ten cały Kraków. W maju, między maturami, byłam na dniu otwartym i ten dzień, między wieloma innymi, mogę zaliczyć do tych przydatnych, aczkolwiek nie do powtarzania. Parę tygodni wcześniej dowiedziałam się, że prawdopodobnie pójdę do Warszawy, prawie płakałam z ulgi, że wreszcie wiem, co robić… hmmmm… a jednak nie. Czerwiec, mimo, że wypełniony jeszcze kilkoma wydarzeniami związanymi ze szkołą, czy to dyplom Beci w szkole muzycznej, czy ostatnie pozaszkolne lekcje angielskiego, jednak, kiedy nie miałam nic do roboty, dni zajmowało mi rozmyślanie, co właściwie mam zrobić, jak to wszystko się skończy.
Jak wiadomo, wybrałam Kraków, a moje powody, to materiał na cały osobny wpis, którego raczej nie napiszę. Przyznaję, że kiedy ktoś wyszedł z ośrodka dla niewidomych i jakoś dał sobie radę w szkole zwyczajnej, powrót do ośrodka może sprawiać wrażenie kroku wstecz. Uważam, że niepotrzebnie, ale jednak stereotyp myślenia jest właśnie taki. Mojego myślenia też, uwierzcie mi, że pierwszą moją myślą nie była ogromna chęć wybrania się do krakowskiej szkoły. Jednak, jeśli chodzi o naukę zawodu, człowiek musi się zastanowić, co dla niego lepsze. Dla mnie akurat było pouczenie się dwa lata tutaj, gdzie jestem, a dopiero potem zobaczymy. To nie musi być decyzja odpowiednia dla wszystkich, wcale nie twierdzę, że to jest jedyna droga do nauki zawodu. Mówię tylko, że czasami większej odwagi wymaga, żeby sobie życie na chwilę ułatwić, niż utrudnić, w moim przypadku tak akurat było. A to, ile się nauczę, raczej zależy ode mnie, a nie od tego, że jestem w środowisku niewidomych lub widzących. Przyznaję, że posiadanie dostosowanych materiałów czy testów jest przyjemne. Mam nadzieję, że po dwóch latach i po moich egzaminach wybiorę się gdzieś jeszcze w celu dalszej nauki. Zobaczymy.
Zmiana nie dotyczy wyłącznie szkoły. Do tej pory całe życie mieszkałam we własnym domu. Okazyjne wyjazdy miały zwykle związek ze szkołą, jedną lub drugą, i nie trwały nigdy więcej, niż dwa tygodnie. W Laskach zostawałam tylko jedną noc w tygodniu, resztę zaś mieszkałam w domu. Teraz natomiast musiałam się, przynajmniej częściowo, przeprowadzić do internatu. Nie wiem, czy to przez doświadczenie w Laskach, czy przez to, że lekcje mam interesujące i potrzebne, ale nie jest to dla mnie aż tak duży problem. Jasne, w poniedziałek nie zawsze chce mi się wstać, by zdążyć na pociąg, a w piątek wracam do domu z ulgą, bo w końcu weekend. Funkcjonowanie w tygodniu nie sprawia mi jednak problemu. Wiem, że niektórzy wątpią, więc podkreślę: tak, umiem sama do szkoły dotrzeć i z niej wrócić, tak, umiem sama sobie coś kupić, tak, umiem zalać herbatę i kilka innych, niezwykle potrzebnych umiejętności, też posiadam.

Internat już, to może teraz zmiany muzyczne. Po raz drugi w życiu grałam w zespole muzycznym. Miłe wspomnienia, mam nadzieję, że kiedyś jeszcze ze sobą zagramy. Każde doświadczenie czegoś uczy, a granie w zespole może dać perkusiście tylko potrzebne doświadczenia.
Po raz pierwszy brałam udział w okazyjnym jam session, dzięki czemu zagrałam sobie przed ludźmi i nie miało to nic wspólnego ze szkołą. Miałam też okazję odwiedzić parę prób zespołu nieco profesjonalniejszego­ od moich i poprzypatrywać się ich pracy. To też dobre doświadczenie, podziękowania należą się Fidelowi. ?
Dalej: Pierwszy raz miałam okazję pracować w zawodzie, a przynajmniej zobaczyć przez chwilę, jak to jest. Warto było! Pozdrowienia dla Tomeckiego. Bycie moim nauczycielem wymaga pewnej ilości cierpliwości i pewnego rodzaju poczucia humoru. Gratuluję, witam w klubie itd.

Zmiany pozostałe:
1. Na początku mojego wieku pojawiła się dwójka. ?
2. Zaplanowałam stworzenie strony z recenzjami.
3. Dwa razy zarobiłam pieniądze. XD. No co, to też ważne!
4. Nauczyłam się jeszcze lepiej oceniać, kto chce ze mną rozmawiać, a kto nie. W 2018 kilka znajomości mi się skończyło. W tym, na szczęście, zaczęło i oby jak najdłużej. Nie wyobrażam sobie życia bez was. ?

O tym trzeba by zrobić osobne wpisy, więc chyba ten będę kończyć. W tym roku pokazywałam na blogu swoje instrumenty, wyrażałam opinię na temat płyt, których trochę wyszło, zobaczyłam kilka świetnych koncertów i doceniłam kilku artystów. To na plus. Na minus może w takim razie to, że nie wiele udało mi się w tym roku przeczytać. Preferowałam raczej czytanie rzeczy, które znam, lub oglądanie seriali. Przyznaję się do tego, jak i do tego, że w tym roku nie był nowy rok, nowa ja, a co za tym idzie byłam taką samą, leniwą Mają, jak zazwyczaj. Z tego powodu pewnych rzeczy, chociażby tej strony z recenzjami, jeszcze nie ma. Mam nadzieję, że w tym roku uda mi się to nadrobić.
Idzie nowe, a ja mam mnóstwo planów, które chciałabym zrealizować. Nie tylko z realizacją dźwięku, ale też ogólnie z muzyką, a może i z moją pracowitością również się coś da zrobić. ? A, no i ten FCE przydałoby się zdać… Aaaaaaa, nie mówiłam wam? Firsta nie zdałam, ale tym razem nie przez moje niedopatrzenie, tylko dlatego, że z Anglii przyszedł arkusz, owszem, w brailleu, ale z angielskimi skrótami. Jeśli ktoś nie wie, a w Polsce to całkiem możliwe, w angielskim brailleu używa się specjalnych skrótów, mających nieco zmniejszyć objętość drukowanych lub pisanych tekstów. Konkretne, popularne w języku i powtarzalne zbitki liter, zastępuje się jednym znakiem. Pomysł jest świetny! Świetnym pomysłem byłoby też nauczanie tych skrótów w Polsce. Chociażby w ośrodkach. Chociażby w liceach… gdziekolwiek! No nie naucza się tego nigdzie. Co za tym idzie, ja tego nie umiem. Mam zamiar się nauczyć, ale jeszcze nie umiem. Poinformowałam o tym Anglików, ale widocznie ktoś się pomylił i przysłał arkusz, dla nich zwyczajny, dla mnie nieodczytywalny. ? Także tak, egzamin w marcu, życzcie mi powodzenia. ?

I to chyba koniec podsumowania. Powinnam napisać o czymś jeszcze? Wiem, że czasami różni moi czytelnicy dziwią się, że o czymś nie piszę, albo piszę… w każdym razie się dziwią, bo coś im tam w obrazie mojego życia nie pasuje. Wyraźcie zdziwienie w komentarzach, chętnie się odniosę, bo może o czymś zapominam. ?

Pozdrawiam was serdecznie i, po czasie, ale jednak, życzę szczęśliwego nowego roku.
ja – Majka

Bloga pisze się z różnych powodów.
1. Bo umie się pisać.
2. Bo się właśnie nie umie pisać i chce się to poćwiczyć.
3. Bo ma się mnóstwo ciekawych rzeczy do powiedzenia.
4. Bo nie ma się nic ciekawego do powiedzenia i chce sobie to człowiek jakoś, nie wiem, odbić?
5. Bo nie ma się nic ciekawszego do roboty.
6. Bo jest się ewentualnie czym pochwalić.

Nie wiem, z którego powodu ja piszę bloga, myślę, że z kilku na raz lub z różnych w różne dni. Kiedy pisze się bloga, zawsze można sobie pomyśleć, że: nie mam pracy, nie poćwiczyłam, nie zrobiłam nowego projektu… ale jednak coś tworzę! Gorzej, jak pisać też się nie chciało, no nie?

Po tym przydługim wstępie przejdę do tego, że właśnie dlatego przydałoby się cośtu napisać, bo ostatni wpis poszedł w świat przed moim wyjazdem na wakacje, a potem cisza. I nic nie wiadomo. Ja miałam napisać podsumowanie festiwalu, a tu… Siedzę sobie i oglądam youtube. Należy się więc zabrać do roboty.

Szóstego lipca ruszyliśmy do Ostródy, w której od ośmiu lat spędzam od trzech dni do dwóch tygodni wakacji. Niesamowite jest to, że kiedy pierwszy raz obejrzałam w internecie nagrania z festiwalu, były to bodajże filmiki z edycji w 2011 roku, wydało mi się to niewyobrażalnie wielkim i równie nieosiągalnym wydarzeniem. Różni ludzie na takie festiwale jeżdżą, no ale my przecież nie pojedziemy! Potem każdy to pamięta inaczej, tata reklamę w radiu, ja rozmowę na jakiejś imprezie i reklamę, możę w telewizji, może w internecie, dość, że padł pomysł, a może byśmy pojechali? No bo w sumie, to czemu nie? OK, jak tak mówisz… Wzięliśmy namiot i pojechaliśmy. I nagle się okazało, że mnóstwo koncertów, że atmosfera, że artyści na wyciągnięcie ręki, że jak się kogośpozna na polu namiotowym, jakimkolwiek, nie tylko festiwalowym, to po 20 minutach jest już się jego najlepszym znajomym i jedzie się z nim na imprezę do jego ziomków na dwie godziny. Dali nam tam jeść i w ogóle… Tak właśnie poznaliśmy naszych znajomych punków, którzy na przyszły rok polecili nam już inne, spokojniejsze nieco pole namiotowe, gdzie śpi mnóstwo ich znajomych. OK, jedziemy tam.
W następnym roku już było to ich pole, troszkę lepsze warunki, a także wejściówka VIP na festiwal. I, żebyście mnie źle nie zrozumieli, za taki bilet się po prostu płaci, nie to, że my jesteśmy jakoś specjalnie traktowani po jednym razie. :d Taki bilet umożliwia udanie się w strefę VIP na backstage, gdzie nieco łatwiej o artystów. I ile razy byśmy się nie zastanawiali nad sensem kupna tego biletu, tyle razy udaje nam się na tym backstageu spotkać kogoś takiego, że to w ogóle jedyna taka okazja w życiu i tak dalej.
Tym bardziej przydało mi się to w roku 2014, kiedy to zaczepiałam przeróżnych wykonawców z pytaniem: a dlaczego właśnie reggae? Dociekliwość była spowodowana projektem gimnazjalnym. Ponieważ teraz program nauczania zmienia się mniej więcej tak często, jak rząd, uściślę, że w pewnym momencie istnienia gimnazjum druga klasa miała za zadanie, w małych grupkach, robić projekt. O czymkolwiek. Niby naukowy, ale na serio można było pod to podciągnąć wszystko, byleby znaleźć opiekuna i pomysł. My znaleźliśmy, pamiętam nawet, że wszyscy na tę okoliczność ubraliśmy się w koszulki z festiwalu. Do tego projektu potrzebne mi było kilka słów od ludzi, którzy się na prawdę tąmuzyką pasjonują i zawodowo zajmują. Było mi potrzebne, więc pytałam. Dziwili się, pytali, co to za projekt, prosili o sprecyzowanie pytania albo odpowiadali od razu… w każdym razie, co najważniejsze, reagowali, a ja nie tylko miałam materiał, ale i pretekst, by z nimi dłużej pogadać. Nieocenione wrażenia.

Nie będę tu opisywać każdej edycji w szczegółach, może to zrobię na nasze dziesięciolecie tam, ale mogę wspomnieć niektóre rzeczy, które przypominają mi się w tym momencie.
Ten moment, kiedy jeden z wokalistów Vavamuffin, po skończonym wywiadzie, przeprasza wysłannika telewizji i podchodzi się z nami przywitać. To pierwsza nasza edycja. Ten moment, kiedy drugi ich wokalista dosiada się do nas i rozmawiamy o muzyce tak w ogóle. To ostatnia edycja.
Ten moment, kiedy jesteśmy świadkami historji. Kiedy Nattali Rize czyta przemówienie o tym, co na świecie powinno być najważniejsze, po polsku, mimo, że jest z Australii. Kiedy na koncercie jej zespołu można wysłuchać świetnie przygotowanego mixu różnych piosenek, w tym hitów michaela Jacksona czy bardziej rockowych brzmień. Moment, kiedy słuchamy na żywo Shaggyego, steel pulse, czy, z drugiej strony, starych hitów Daabu, wykonywanych przez jego oryginalnego wokalistę.
Ten moment, kiedy rozmawiamy z Juniorem Stressem o związku reggae z rapem, albo kiedy dj Feel x nagrywa autograf głosowy, freestylując. Ten moment, kiedy Gentleman, tóż po zagraniu długiego koncertu, schodzi ze sceny i podchodzi do barierek, by przywitać się i pogadać z ludźmi. Już nie wspominając o tym, że zagraniczni wokaliści lub zespoły mają to do siebie, że, jak dają autograf audio, po prostu wolą zaśpiewać.

Mnóstwo było takich highlightów, wartych zapamiętania, nagrania i opowiedzenia momentów, na które by nie starczyło bloga. Powiem więc tylko, że ta edycja również mnie nie zawiodła. Odkrycie, a raczej ponowne odkrycie, tego roku, to zespuł Gentlemen's Dub Club z Wielkiej Brytanii. Pierwszy raz też widziałam na żywo posli zespół Duberman. Znałam ich płytę, ale zupełnie zapomniałam o tym, że jeszcze nie słyszałam ich live. Teraz już wiem, jak to wygląda i nie żałuję. Świetny koncert z gościnnym udziałem Hornsmana Coyotea. A, no i jeszcze! A propos świetnych koncertów, w niedzielę zrobili występ dla dzieci. Wpiszcie sobie na youtubie "żywa akademia pana Kleksa". Serio, najlepsze doświadczenie! Nie myślałam, że usłyszę te rzeczy na żywo.

O festiwalu chyba tyle, teraz o samych wyjazdach. Pod namiotem spaliśmy tylko przez pierwsze dwa lata. Potem pojawił się pomysł, żeby jechać tam całąrodziną, a nie tylko ja i tata. Ze względu na to, że wybrać się pod namiot w cztery osoby, w tym z moją małą siostrą, stanowiło by troszkę większą trudność, postanowiliśmy znaleźć pokój lub domek. I, na szczęście, trafiliśmy na domki w Kątnie, kilka kilometrów od Ostródy, gdzieś w niebycie, na sporej działce. Domki nowe, do tego stopnia, żę jak pierwszy raz tam jechaliśmy, nie dostaliśmy od razu zdjęć, bo po prostu jeszcze nie można ich było zrobić w, niedokończonym wtedy, objekcie. Od sześciu lat jeździmy w to samo miejsce, nie przeszkadza nam to w żadnym wypadku i z roku na rok czuję się tam bardziej, jak u siebie. Jadąc pierwszy raz całąrodziną wpadliśmy teżdo restauracji, przy kręgielni, w galerii handlowej. Niby nic specjalnego, gdyby człowiek dobrze poszukał, znalazłby pewnie bardziej orginalne miejsca. A my jakoś tam trafiliśmy i pierwszy objad zawsze jemy tam. Te wszystkie drobne szczegóły, kiedy przyjeżdżamy do domku, zostawiamy rzeczy, a potem jedziemy na obiad i siadamy na tych samych, ciężko się przesuwających, ale w sumie wygodnych fotelikach przy stole, a Emila pyta, czy możę iść do sklepu z zabawkami, który jest tak blisko, że gdy przyjdzie jedzenie, wystarczy zawołać, wszystkie te rzeczy sprawiają, żę czuję, że wracam, a nie, żę okazyjnie przyjeżdżam. Trudno to wyjaśnić, ale chyba takie miejsca po prostu zostają w pamięci, jak je się odwiedzi odpowiednią ilość razy.
Z tegorocznych nowości, odkryliśmy zarąbistą indyjską restaurację! Na prawdę, dawno nie jadłam tak dobrych rzeczy! A, no i byłam świadkiem największego, jak do tej pory, wiatru wiejącego w Ostródzie. W ogóle nie kojarzę, żeby tak wiało w tym roku. Gdziekolwiek. Będąc w domku natomiast, w któryś dłuuuuuuugi, leniwy letni ranek odkryłam, że na super polsacie leci "niania" z audiodeskrybcją! Od tego dnia, czas antenowy od 10 do 11 rano był mój. 🙂

Tak myślę, myślę… i to jest chyba tyle, ile mogę wam powiedzieć o tegorocznym pobycie poza mym rodzinnym miastem. Kiedy wróciłam nastał czas generalnych porządków w pokoju moim i Emili. Te porządki odbywają się etapami, więc, jak łatwo się domyślić, jeszcze się nie skończyły. Poza tym, biorąc pod uwagę na przykład ten tydzień, udało mi się już udowodnić Kamilowi, że jednak gdzieś we własnym mieście umiem go doprowadzić, a także zdążyłam wybrać się z mym szkolnym Humanem do restauracji, w której jeszcze nigdy nie byłam. Także, jak na razie, wakacje mam udane.

(drobnym druczkiem) Oczywiście oprócz tych momentów, w których siedzę, nie mogę się do niczego zebrać i dopada mnie przerażenie związane z dalszą nauką i kilkoma międzyludzkimi relacjami. Ale czy chcielibyście czytać tego bloga, gdybym wam tu opisywała te z moich dni, które składają się z niczego? No właśnie! 😉

Więc pozdrawiam was i proszę o komentarze.
ja – Majka

PS Dla zainteresowanych, polecam.
Książki: nowa książka Anety Jadowskiej "Dzikie dziecko miłości".
Pop: Płyta Sheerana z gośćmi, recenzja będzie, a jakże!
Rap: Druga EPka duetu Kleszcz i Kopruch, jak dla mnie aktualni mistrzowie.
Reggae: Na prawdę posłuchajcie gentlemanów z Gentlemen's Dub Club. Warto!
Filmy: Niedługo idę na "yesterday", nie odpuszczę sobie tego!
Koncerty: W listopadzie Alec Benjamin znowu w Polsce!
Blog Mai: Ktoś ma jakieśrequesty? Prośby? Zażalenia? Konkretne recenzje do zaproponowania? O wpisach o instrumentach pamiętam, będą na bank.